จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 293

โม่เหลิ่งเหยียนที่อยู่ในรถม้ามองดูดวงตาคู่สวยของหยุนถิงปิดลง รู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย

จู่ๆนางก็บอกว่าอยากนอน หรือว่าจะไม่สบาย โม่เหลิ่งเหยียนยื่นมือไปแตะหน้าผากของหยุนถิง ก็ไม่ได้ร้อนนี่นา

หยุนเสี่ยวลิ่วที่อยู่ด้านข้างเห็นภาพฉากนี้ ลมหายใจติดขัดไปหมด เห็นซวนอ๋องแค่เป็นห่วงพี่ใหญ่เท่านั้น ถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

มิเช่นนั้นด้วยนิสัยจอมขี้หึงอย่างพี่เขยซื่อจื่อ หากรู้ว่าซวนอ๋องปฏิบัติต่อพี่ใหญ่อย่างไร จะไม่ระเบิดอารมณ์หรอกหรือ

“พี่ใหญ่เจ้าเข้าวังมาทำอะไร ไปพบกับใคร?” โม่เหลิ่งเหยียนถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“พี่ใหญ่พาข้าเข้าวังไปพบท่านแม่ จากนั้นก็ไปเยี่ยมอินทรีทอง ดูเหมือนว่าพี่ใหญ่จะโกรธมาก แล้วถามหลีอ๋องว่าใครทำร้ายอินทรีทอง” หยุนเสี่ยวลิ่วตอบไปตามความจริง

โม่เหลิ่งเหยียนเข้าใจในทันที หยุนถิงเข้าข้างคนของตัวเองที่สุด จะต้องโกรธแทบแย่เพราะอินทรีทองแน่นอน เขาก็เพิ่งรู้เรื่องที่อินทรีทองถูกจับเมื่อครู่นี้เหมือนกัน เดิมทีอยากจะหาโอกาสบอกหยุนถิง แต่คิดไม่ถึงว่านางจะรู้แล้ว

หลีอ๋องอยู่ตรงหน้าแท้ๆ แต่นางกลับให้ตัวเองส่งนางกลับจวนซื่อจื่อ เชื่อใจตัวเองเช่นนี้ มุมปากของโม่เหลิ่งเหยียนยกขึ้นเป็นมุมโค้งเล็กน้อย

รถม้ามาถึงจวนซื่อจื่ออย่างรวดเร็ว โม่เหลิ่งเหยียนอุ้มหยุนถิงเดินเข้ามา เมื่อพ่อบ้านเห็นก็ตกใจมาก สั่งให้คนไปรายงานจวินหย่วนโยวทันที

จวินหย่วนโยวรีบร้อนวิ่งออกมา เห็นโม่เหลิ่งเหยียนอุ้มหยุนถิง สีหน้าเคร่งขรึมทันที แต่ว่าเขาก็ไม่มีเวลามาหึงหวงเช่นกัน รีบรับตัวหยุนถิงมาทันที

“นางเป็นอะไรไป เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” น้ำเสียงของจวินหย่วนโยวก็ยังประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย

“ข้าพบนางที่พระราชวัง นางบอกว่าไม่เป็นไรแค่อยากจะนอนครู่หนึ่ง ให้ข้าส่งนางกลับมา ในเมื่อส่งคนกลับมาถึงแล้วข้าก็ขอตัวกลับก่อน” โม่เหลิ่งเหยียนหันหลังก็จากไปเลย

จวินหย่วนโยวอุ้มหยุนถิงกลับเข้าไปในลานทันที: “เสี่ยวลิ่ว เล่ารายละเอียดเล็กใหญ่ที่พี่ใหญ่เจ้าเข้าวังมาให้หมด”

“ขอรับ พี่เขย” หยุนเสี่ยวลิ่วรีบร้อนเอ่ยปาก

จวินหย่วนโยวเดาได้ในทันที หยุนถิงต้องได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจเพราะเหตุการณ์ของอินทรีทองอย่างแน่นอน หลังจากอุ้มหยุนถิงกลับเข้าไปที่ลาน เขาก็กำลังจะไปเรียกท่านลั่ว

หยุนถิงตื่นขึ้นมา: “ซื่อจื่อ ข้าไม่เป็นไร ข้าเพียงแต่กำลังรักษาอินทรีทองเท่านั้น”

นางบอกจวินหย่วนโยวแล้วว่าตัวเองไม่ใช่หยุนถิง และพูดเรื่องที่ตัวเองมีมิติหนึ่งอัน ดังนั้นจวินหย่วนโยวจึงเข้าใจในทันที

“ข้าจะต้องให้คนช่วยอินทรีทองออกมาให้ได้!”

“ไม่ต้อง อินทรีทองตัวนั้นเป็นของปลอม ให้พวกเขาจัดการไปเถอะ” ดวงตาคู่สวยของหยุนถิงมีความโหดเหี้ยมแว๊บผ่านไปเล็กน้อย

“ต้องการให้ข้าทำอะไร?”

“ซื่อจื่อ ท่านส่งคนไปสังเกตการณ์ความเคลื่อนไหวคนของหอเทพเซียนเอาไว้” หยุนถิงกล่าวอย่างไม่เกรงใจ

“ได้”

...........

ในพระราชวัง

มู่ว่านว่านตื่นขึ้นมา ลืมตาขึ้นมามองดูทุกสิ่งที่อยู่บริเวณรอบๆ คนทั้งคนตะลึงงันไป

“พี่ใหญ่ ที่นี่คือที่ไหน?”

“น้องสาวเจ้าตื่นแล้ว ดีมากจริงๆ ที่นี่คือพระราชวัง เจ้าถูกอินทรีทองจู่โจมจนหมดสติไป นอนหลับไปสามวันถึงได้สติขึ้นมา โชคดีที่ตื่นขึ้นมาแล้ว เจ้าวางใจ พี่ใหญ่จับอินทรีทองเอาไว้ให้เจ้าแล้ว ฝ่าบาทตรัสแล้วว่าแล้วแต่เจ้าจะจัดการอินทรีทองตัวนั้น” มู่เซียวเซียวกล่าวตอบ

“เยี่ยมจริงๆ พี่ใหญ่ท่านรีบพาข้าไปที่นั่นเลย ข้าจะต้องสับเจ้าสัตว์ตัวนั้นเป็นชิ้นๆให้ได้!” มู่ว่านว่านกล่าวด้วยความโกรธแค้น

“ได้ เจ้ากินอะไรก่อนเถิด มีเรี่ยวแรงแล้วถึงจะสามารถจัดการมันได้” มู่เซียวเซียวยกโจ๊กเข้ามาหนึ่งถ้วย