จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 296

ผู้อาวุโสทั้งสามท่านของหอเทพเซียน รวมไปถึงมู่เซียวเซียวตกใจมาก หากมู่ว่านว่านเป็นอะไรไปจริงๆ ท่านพ่อต้องลงโทษนางอย่างแน่นอน

ดีที่ท่านเจ้าหอแห่งหอเทพเซียนได้รับจดหมาย และพาคนเร่งเดินทางมา

“ท่านพ่อ ช่างดีจริงๆที่ท่านมาแล้ว ตั้งแต่กลับมาจากงานเลี้ยงในวังคืนนั้นน้องสาวก็ล้มป่วย สุขภาพแย่ลงเรื่อยๆ ข้ากับผู้อาวุโสทั้งหลายตรวจดูแล้วแต่กลับไม่พบสาเหตุการป่วย” มู่เซียวเซียวเล่าเหตุการณ์ทั้งหมด

ท่านเจ้าหอเทียนบาฟังด้วยสีหน้าเคร่งเครียด รีบจับชีพจรให้มู่ว่านว่านทันที จากนั้นก็ฝังเข็มอังความร้อนให้นาง เขียนใบสั่งยา บรรดาผู้อาวุโสถือใบสั่งยาไปซื้อยามาต้มด้วยตัวเอง

ผ่านไปสามวันติดต่อกัน มู่ว่านว่านไม่เพียงไม่ดีขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับหายใจรวยริน คนทั้งคนแม้แต่ยาน้ำก็ดื่มไม่ลง

ทีนี้มู่เทียนบาเป็นกังวลอย่างมาก เขารีบเข้าวังไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ทันที อธิบายเหตุผลต่อฮ่องเต้ ฮ่องเต้ส่งหมอหลวงทั่วทั้งโรงหมอหลวงไปช่วยรักษาให้กับมู่ว่านว่าน แต่ก็ยังหาสาเหตุของอาการป่วยไม่พบ และไม่ดีขึ้นเลย ซึ่งทำให้ทุกคนเป็นกังวลอย่างมาก

“เจ้าบอกว่าว่านว่านถูกหยุนถิงทำร้ายหรือ?” มู่เทียนบาบันดาลโทสะ

“ใช่แล้วท่านพ่อ หากคุณหนูหยุนไม่ยืนกรานบีบบังคับให้ว่านว่านดื่มสุราถ้วยนั้นให้ได้ บางทีว่านว่านก็อาจจะไม่ล้มป่วย น้องสาวไม่เคยดื่มสุรามาก่อน” มู่เซียวเซียวกล่าวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูสงสารและเป็นห่วงอย่างมาก

“บัดซบ ถึงกับกล้าทำร้ายลูกสาวของข้ามู่เทียนบา แถมยังทำให้หอเทพเซียนอับอายครั้งแล้วครั้งเล่า คิดว่าหอเทพเซียนของข้าไร้คนมีความสามารถจริงหรือ เด็กๆ ตามข้าไปที่จวนซื่อจื่อ!” มู่เทียนบาคำรามด้วยความโกรธ ก้าวเท้าก็เดินจากไป

ผู้อาวุโสรองอยู่ดูแลมู่ว่านว่าน คนอื่นๆล้วนติดตามมู่เทียนบาออกไป

กลุ่มคนของหอเทพเซียนมุ่งหน้าไปยังจวนซื่อจื่ออย่างยิ่งใหญ่เกรียงไกร ทุกคนบนท้องถนนล้วนตื่นตกใจ ต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ บางคนใจกล้าจนถึงกับติดตามดูความครึกครื้นอยู่ด้านหลัง

จวนซื่อจื่อ

โม่ฉือชิงมองดูหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวที่อยู่ตรงหน้า สีหน้าเต็มไปด้วยความสอดรู้สอดเห็นทันที: “พวกเจ้าสองคนได้ยินหรือยัง อาการป่วยของมู่ว่านว่านร้ายแรงมาก หยุนถิงเจ้าพูดมาตามตรง เจ้าแอบลงมือต่อมู่ว่านว่านใช่ไหม?”

มุมปากของหยุนถิงยกเป็นมุมโค้งเล็กน้อย: “ครั้งนี้ท่านเดาผิดไปแล้วจริงๆ ข้าไม่ได้แอบลงมือทำอะไรเลย”

“คำพูดของเจ้าจะหลอกใครได้ ข้าไม่เชื่อหรอก เจ้าวางยาพิษไปในสุราถ้วยนั้นใช่หรือไม่?” โม่ฉือชิงซักไซ้

สำหรับหยุนถิงที่เจ้าคิดเจ้าแค้นมาตลอด นางริเริ่มดื่มสุราคารวะก่อน ต้องมีอะไรแอบแฝงอย่างแน่นอน

“ปัญหาอยู่ที่สุราถ้วยนั้นจริงๆ แต่ข้าไม่ได้วางยาพิษ อีกฝ่ายเป็นถึงหอเทพเซียน หากในสุรามีพิษจริงๆ ท่านคิดว่ามู่เซียวเซียวจะไม่สังเกตเห็นหรือ อันที่จริงข้าแค่ยืมสำนวนหนึ่งมาใช้เท่านั้น: ตีตนไปก่อนไข้”

“หมายความว่าอย่างไร?”

“ที่ข้าขอพญาอินทรีตัวนั้นกับฝ่าบาท ก็เพราะว่ามันดูคล้ายกับอินทรีทอง คนทั่วไปสามารถดูออก แต่สำหรับมู่ว่านว่านที่ตกใจกลัวอินทรีทองแล้ว นางแยกแยะได้ยากมาก

ข้าไปสำรวจเส้นทางที่อุทยานเอาไว้ล่วงหน้า แขวนอินทรีเอาไว้บนเสาที่อยู่ตรงหน้ามู่ว่านว่าน ผ่านหลักการหักเหของภาพสะท้อน ก็จะทำให้เงาของพญาอินทรีปรากฏขึ้นมาในถ้วยสุราของนางพอดี เช่นนี้ตัวมู่ว่านว่านก็จะตื่นตระหนกและหวาดกลัว นึกว่าอินทรีทองล้างแค้น” หยุนถิงอธิบาย

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง หยุนถิงเจ้าช่างร้ายกาจจริงๆ ต่อไปจะล่วงเกินใครก็อย่าได้ล่วงเกินเจ้าเลย มิเช่นนั้นก็จะเป็นการแกว่งเท้าหาเสี้ยนเอง” โม่ฉือชิงทอดถอนใจ

“รู้ก็ดีแล้ว”

บ่าวรับใช้คนหนึ่งเข้ามาจากด้านนอกด้วยความตื่นตระหนก: “ซื่อจื่อ ท่านเจ้าหอแห่งหอเทพเซียนขอเข้าพบ บอกว่าต้องการจะพบฮูหยิน”

“พาพวกเขาไปที่ห้องโถงเถอะ!” จวินหย่วนโยวเอ่ยปาก

“ขอรับ”