จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 301

“เป็นไปได้อย่างไรกัน!” มู่เซียวเซียวโพล่งออกไปโดยไม่คิดเลย

มู่เทียนบาสีหน้าบิดเบี้ยวบูดบึ้ง “หยุนถิง เจ้ามิใช่ไม่สบายรึ ไหนว่าเจ็บไหล่อย่างไรเล่า?”

หยุนถิงยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา “ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ ข้าไม่สบายจริง แต่ท่านเจ้าหอรู้ได้อย่างไรว่าข้าเจ็บไหล่ ดูท่าท่านจะเป็นห่วงข้ามากอยู่นะ?”

คำพูดเดียวทำให้สองพ่อลูกตระกูลมู่สีหน้าทะมึนยิ่งนัก น่าขันอย่างมากประหนึ่งกิ้งก่าเปลี่ยนสี

จวินหย่วนโยวสีหน้าทะมึนเย็นเยียบ ถลึงตาใส่มู่เทียนบาอย่างเดือดดาล “ท่านเจ้าหอเป็นห่วงฮูหยินของข้าเช่นนี้ คิดอะไรกันแน่?”

น้ำเสียงเย็นเยียบ ประหนึ่งน้ำแข็งละเอียด ทำเอาคนฟังสะท้านเยือก

ทุกคนหันมองมู่เทียนบา ในแววตามีแววดูถูก

ทั่วทั้งแคว้นต้าเยียนและอีกสี่แคว้นต่างรู้ดีว่า หลังจากรูปโฉมฟื้นฟูแล้ว หยุนถิงงดงามยิ่งนัก งามล่มเมืองเลยทีเดียว ท่านเจ้าหออายุปาเข้าไปสี่สิบกว่าปีแล้ว อายุมากเพียงนี้ยังคิดมิซื่อกับคุณหนูหยุนอีก มันทำให้คนรู้สึกเยาะหยันจริงๆ

“จวินซื่อจื่อท่านอย่ามาพูดซี้ซั้วนะ ข้าเพียงแค่เห็นคุณหนูหยุนใช้มือพยุงไหล่หลายครั้ง ดูเหมือนไม่สบายอย่างมาก เลยคาดเดาไปอย่างนั้นเอง” มู่เทียนบาอธิบาย

“เป็นเช่นนี้ดีที่สุด หากใครกล้าคิดมิซื่อต่อฮูหยินของข้า ข้าจะทำให้มันผู้นั้นเสียใจที่เกิดมาบนโลกนี้เลย!” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงอย่างทรงอำนาจ

คำพูดนี้เขาพูดกับมู่เทียนบา และก็พูดกับทุกคนด้วย

หยุนถิงเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น

หยุนถิงั้งซาบซึ้งทั้งเลื่อมใสยิ่งนัก “ซื่อจื่อ ท่าทางองอาจบ้าอำนาจเช่นนี้ของท่านหล่อเหลายิ่งนัก ข้าชอบมาก”

จวินหย่วนโยวยื่นมือไปโอบเอวหยุนถิง พลางก้มลงจุมพิตริมฝีปากนาง

ใบหน้ามู่เซียวเซียวซีดเผือด มือที่อยู่ในแขนเสื้อกำแน่นโดยบัดดล จนเล็บจิกเข้าเนื้อยังไม่รู้สึกเจ็บปวด

นางไม่คิดเลยว่าจวินซื่อจื่อจะรักใคร่ สนใจ ปกป้องหยุนถิงขนาดนี้ เหตุใดต้องเป็นนางด้วย นางมีสิ่งใดเหนือกว่าตนกัน

แต่เพราะอยู่ต่อหน้าผู้คนมากมาย มู่เซียวเซียวยังแสร้งทำหน้ามั่น

“คุณหนูหยุน เมื่อครู่ตอนเจ้าฝึก ไม่ได้ยิงโดนนี่นา?” มู่เซียวเซียวถามอย่างสงสัย

“เมื่อครู่มือลื่น ต่อมาถึงเป็นฝีมือที่แท้จริงของข้า!” หยุนถิงตอบเสียงเรียบ

ฮ่องเต้ที่อยู่ข้างๆมีสีหน้าพึงพอใจนัก ยิ้มมุมปากอย่างสะใจ

สมเป็นหยุนถิง สามารถทำให้ตนประหลาดใจได้ทุกเมื่อจริงๆ ช่างเป็นดาวนำโชคของแคว้นต้าเยียนยิ่งนัก

“การประลองวันนี้หยุนถิงชนะ ท่านเจ้าหออย่าลืมส่งยาไปที่จวนซื่อจื่อด้วยล่ะ!” ฮ่องเต้เอ่ยขึ้น

“พ่ะย่ะค่ะ” มู่เทียนบาโกรธจนเส้นเลือดปูดโปน แต่ทำได้แค่ยอมรับความพ่ายแพ้

ไม่คิดว่าหยุนถิงจะเจ้าเล่ห์เช่นนี้ แสร้งทำว่าได้รับบาดเจ็บ เมื่อครู่ตอนนางดึงคันธนู ความเร็วมากล้น ท่วงท่าชำนาญ ไม่เหมือนได้รับบาดเจ็บเลยสักนิด หรือว่าเมื่อคืนคนที่ลอบทำร้ายเซียวเซียวจะไม่ใช่หยุนถิง?

หากมิใช่นาง คนที่ทำลายร้านยาก็มิใช่จวินหย่วนโยว แล้วจะเป็นผู้ใดกัน?

มู่เทียนบาคิดไม่ตกจริงๆ

หยุนถิงชนะการแข่งขัน จากนั้นก็กลับไปกับจวินหย่วนโยว

บนรถม้า พอหยุนถิงขึ้นรถม้า เธอเกือบสะดุดล้ม จวินหย่วนโยวรีบเข้าไปพยุงนางไว้ “เจ้าเป็นยังไงบ้าง บาดเจ็บหนักขนาดนี้ยังฝืนตนเองทำไมกัน?”

“ข้าไม่เป็นไร สองพ่อลูกตระกูลมู่คิดจะเลียบเคียงสืบเรื่องข้า ย่อมต้องกำราบพวกเขาลงสักหน่อยสิ วางใจเถอะซื่อจื่อ ข้าพักผ่อนไม่กี่วันก็ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ” หยุนถิงตอบ