จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 303

ชางหยุนสี่ออกจากเรือนหยุนถิงอย่างโกรธๆ เยว่เอ๋อร์รีบเข้ามาหา “คุณหนู ท่านจะช่วยองค์หญิงสี่จริงรึ ก่อนหน้านี้นางหาเรื่องท่านไม่น้อยเลยนะ?”

ถึงในงานเลี้ยงโคมมังกร เยว่เอ๋อร์ไม่ได้ไป แต่พอกลับมาก็ได้ยินพวกองครักษ์หลิงเฟิงพูด เยว่เอ๋อร์อดกังวลไม่ได้

“นางเป็นแค่องค์หญิงที่เอาแต่ใจจองหองคนหนึ่งเท่านั้นเอง ถึงจะคอยวางแผนเล่นงานข้ามาตลอด แต่ก็ไม่สำเร็จเลยมิใช่รึ สิ่งเหล่านี้แม้ว่าจะดูแย่มาก แต่ดีกว่าสุภาพชนจอมปลอมมากนัก อย่างน้อยก็ทำให้เจ้ารู้ตัวเตรียมการป้องกันไว้ก่อนได้” หยุนถิงอธิบาย

“ในเมื่อคุณหนูพูดเช่นนี้แล้ว ก็ฟังท่านละกัน”

นกพิราบสื่อสารสีขาวตัวหนึ่งบินมาหยุดตรงหน้าหยุนถิง หยุนถิงหยิบจดหมายที่ขานกพิราบ เห็นเนื้อหาด้านใน ยิ้มมุมปากบขึ้นมา

“คุณหนูใหญ่ มีเรื่องอะไรน่าดีใจรึ?” ซูหลินที่เดินเข้ามาเอ่ยถามอย่างสงสัย

“จ้าวเม่ยเอ๋อร์ส่งจดหมายมาบอกว่า ร้านยาในสี่แคว้นของหอเทพเซียนมีการขายยาปลอม ราษฎร์มากมายเกิดเรื่องขึ้น ตอนนี้หอเทพเซียนโดนสี่แคว้นต่อต้าน แคว้นเป่ยลี่ยังสั่งปิดร้านยาด้วย” หยุนถิงบอก

“ดียิ่งนัก หลายปีมานี้หอเทพเซียนเย่อหยิ่งจองหองมากเกินไป มักจะขึ้นราคาสูงยิ่งนัก สมควรโดนแล้วล่ะ” ซูหลินสะใจ

“ในเมื่อเป่ยหมิงฉี่ไว้หน้าข้าขนาดนี้ ของที่ส่งไปแคว้นเป่ยลี่ครั้งหน้าเพิ่มจำนวนเข้าไปอีกหมื่นชิ้น คิดซะเป็นของขวัญขอบคุณที่ข้ามอบให้เขา อีกอย่างขอให้เขาช่วยสืบเรื่องอ๋องเก้านั่นให้ด้วย” หยุนถิงบอกอย่างพอใจ

“เจ้าค่ะ” ซูหลินรีบไปจัดการทันที

หลิงเฟิงเดินเข้ามาจากด้านนอก “ฮูหยิน องค์หญิงใหญ่ให้คนส่งเทียบเชิญมาขอรับ”

“องค์หญิงใหญ่?” หยุนถิงขมวดคิ้ว

“นางเป็นพี่สาวแท้ๆของฝ่าบาท สนิทสนมกับฝ่าบาทไม่น้อย และเป็นองค์หญิงเพียงคนเดียวที่อยู่ในเมืองหลวงด้วย นิสัยเย่อหยิ่งแข็งกร้าว ไม่ใช่คนนิสัยดีอะไรเลย

ฮ่องเต้รัชกาลก่อนอยากให้นางแต่งไปเจริญสัมพันธไมตรี สุดท้ายนางกลับร่วมหลับนอนกับคนเลี้ยงม้าคนหนึ่ง และยังโดนฮ่องเต้มาเห็นเข้า ทำให้ฮ่องเต้เดือดดาลยิ่งนัก เลยส่งนางเข้าตำหนักเย็น

ถึงการแต่งงานเจริญสัมพันธไมตรีจะยกเลิกไป แต่ชื่อเสียงขององค์หญิงใหญ่ก็ป่นปี้เพราะเหตุนี้เช่นกัน หลังจากฮ่องเต้องค์ก่อนเสด็จสวรรคต ฮ่องเต้ปล่อยองค์หญิงใหญ่ออกมา พระราชทานจวนให้นาง และเลี้ยงดูบั้นปลายชีวิตนาง

เพียงแต่องค์หญิงใหญ่ผู้นี้เลี้ยงชายบำเรอไว้ในเรือนหลังมากมาย วันๆเอาแต่จัดงานเลี้ยงน้ำชา งานแต่งโคลงกลอน งานเลี้ยงชมดอกไม้อะไร และชอบเชื้อเชิญตระกูลดังมากมายในเมืองหลวงมาเสมอ

ติดที่ฐานะของนาง ทุกคนไม่กล้าไม่ไป แต่ทุกครั้งที่ไป ได้เห็นชายบำเรอเหล่านั้นดีดพิณร้องเล่นละคร รู้สึกรังเกียจนัก ต่อมาคนส่วนมากเลยไม่ไปกัน” หลิงเฟิงพูดสิ่งที่ตนรู้ออกมา

หยุนถิงฟังอย่างละเอียด “ต่อมาคนเลี้ยงม้าคนนั้นเป็นอย่างไรบ้างล่ะ?”

หลิงเฟิงอึ้งไป ฮูหยินเหมือนจะเข้าใจประเด็นผิดไปกระมัง แต่ยังตอบอย่างนอบน้อมว่า “ว่ากันว่า ตอนนั้นฮ่องเต้องค์ก่อนจะสั่งประหารคนเลี้ยงม้าคนนั้น แต่องค์หญิงขอร้องอ้อนวอน ขอให้คนเลี้ยงม้าอยู่เป็นเพื่อนนาง สุดท้ายไม่รู้ทำไม เช้าวันต่อมาคนเลี้ยงม้าคนนั้นก็ตายอยู่ในตำหนักเย็น ไม่มีใครรู้สาเหตุ”

หยุนถิงยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา เดาเรื่องได้คร่าวๆ “องค์หญิงใหญ่ผู้นี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ”

“ฮูหยินเหตุใดพูดเช่นนี้เล่า?”

“ยอมทำลายชื่อเสียงตนเอง ใช้คนเลี้ยงม้าคนหนึ่งมาทำลายการแต่งงานเจริญสัมพันธไมตรี องค์หญิงใหญ่ผู้นี้เด็ดเดี่ยวนัก” หยุนถิงยื่นมือไปรับเทียบเชิญมาดู

“คุณหนู ถ้าอย่างไรท่านอย่าไปเลย องค์หญิงใหญ่ผู้นี้ชื่อเสียงไม่ค่อยดีนักนี่นา?” เยว่เอ๋อร์ถามอย่างเป็นห่วง

“ชื่อเสียงของข้าที่เป็นคุณหนูเจ้าแย่เสียยิ่งกว่าองค์หญิงใหญ่เสียอีก กลัวอะไร”

เยว่เอ๋อร์มุมปากกระตุก คิดๆแล้วก็จริงแฮะ