จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 305

ฮูหยินไท่ผิงโหวอึ้งไปเลย “หยุนถิง เจ้ากล้ามายับยั้งข้า เจ้าอยากเป็นศัตรูกับจวนไท่ผิงโหวรึ?”

หยุนถิงยื่นมือออกมาช่วยพยุงชายบำเรอคนนั้นขึ้นมา “ฮูหยินไท่ผิงโหวสูงส่งกว่าคนอื่นรึ ชายบำเรอพวกนี้ล้วนมีพ่อมีแม่เหมือนกัน พวกเขาเองก็เคยเป็นสมบัติล้ำค่าของครอบครัวเช่นกัน

หากมิใช่เพราะชาติกำเนิด หรือฐานะครอบครัว หรือเจอเหตุยากลำบาก มีความจำเป็น อยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว ใครจะอยากมาเป็นชายบำเรอกัน แล้วมีใครบ้างที่ยินดีอยากเป็นเครื่องบำเรอให้คนอื่น ก้มหัวทำตัวต่ำต้อย

คนมีการแบ่งแยกชาติกำเนิดสูงต่ำด้วยรึ อย่าดูถูกคนไม่ว่าใครก็ตาม บางทีพวกเขาในวันนี้เป็นของเล่นให้คนสำราญใจ ไม่แน่วันหน้าพวกเขาจะสามารถผงาดยืนหยัดในสังคม ทำให้ท่านเทียบเคียงไม่ติดเลยทีเดียว”

พอคำพูดนี้ออกมา ทำทุกคนตกตะลึง

โดยเฉพาะชายบำเรอพวกนั้นพากันมองมาทางหยุนถิงด้วยสีหน้าตกตะลึงเหลือเชื่อ ชายบำเรอผู้นั้นที่ถูกนางพยุงขึ้นมาดวงตาแดงก่ำทันที สั่นสะท้านไปทั้งตัวอย่างตื่นเต้น

ฮูหยินไท่ผิงโหวสีหน้าเย็นชา “หยุนถิง นี่เจ้าฝันกลางวันอยู่รึ ก็แค่ชายบำเรอกลุ่มหนึ่งเท่านั้น ชาติกำเนิดสูงต่ำอะไร พวกมันคู่ควรรึ?”

“คู่ควรหรือไม่ ไม่ใช่ท่านเป็นผู้ตัดสิน แต่เป็นตัวพวกเขาเอง คนเราไม่อาจเลือกชาติกำเนิดเองได้ แต่ชะตาชีวิตล้วนอาศัยตนเองเป็นผู้เปลี่ยนมันได้” หยุนถิงย้อนถาม

“เหตุผลน่ะใครพูดไม่เป็นบ้าง เจ้าเห็นใจพวกมันเพียงนี้ เจ้าก็ช่วยพวกมันสิ?” ฮูหยินไท่ผิงโหวบอกอย่างไม่พอใจ

“ขอร้องคนอื่นไม่สู้ช่วยตัวเอง หากตนเองไม่พยายาม เอาแต่ขี้เกียจและหาความสุข ต่อให้ข้าช่วยก็ไม่มีประโยชน์”

“พูดจาน่าฟัง ไม่ใช่เพราะเจ้าไม่กล้าขัดใจองค์หญิงใหญ่หรอกรึ?”

“ข้าไม่กล้าขัดใจจริงๆ ท่านกล้าท่านทำเองสิ?” หยุนถิงย้อนถาม

ฮูหยินไท่ผิงโหวถลึงตาใส่หยุนถิงอย่างเดือดดาล “เหลวไหลไร้สาระ เจ้าอย่ามายุแยงพวกเรานะ”

“เอาล่ะ ไม่ต้องเถียงกันแล้ว วันนี้จวนองค์หญิงของข้าช่างครึกครื้นเสียจริง คนมีการแบ่งแยกชาติกำเนิดสูงต่ำด้วยรึ คำพูดนี้ช่างดียิ่ง อาศัยเพียงคำพูดนี้ หยุนถิง ข้าขอคารวะเจ้า” องค์หญิงใหญ่ยกจอกเหล้าขึ้น

หยุนถิงรีบยื่นมือไปหยิบจอกเหล้าขึ้นมาทันที “องค์หญิงใหญ่เกรงใจแล้ว ข้าแค่พูดไปตามความรู้สึกเท่านั้น ข้าคารวะท่าน” พูดพลางเงยหน้าดื่มลงไป

ดวงตาองค์หญิงใหญ่มีแววพึงพอใจ พลางดื่มเหล้าจอกนั้นไป

ฮูหยินไท่ผิงโหวสีหน้ากระอักกระอ่วน “องค์หญิงใหญ่ หม่อมฉันพลันนึกขึ้นมาได้ว่า ที่บ้านยังมีกิจต้องทำ ขอตัวลาก่อนนะเพคะ”

“กลับไปเถอะ คนอื่นใครอยากไปก็ไปเถอะ” องค์หญิงใหญ่แค่นเสียงเย็นใส่

ทุกคนพร้อมกันพุ่งไปที่หน้าประตูทันที ต่างพากันไปหมดเลย

เหลือเพียงหยุนถิงที่ยังไม่จากไป

องค์หญิงใหญ่แปลกใจนัก “เหตุใดเจ้าไม่ไปล่ะ?”

“อาหารขององค์หญิงใหญ่รสชาติไม่เลวเลย และยังมีชายบำเรอหน้าตาหล่อเหลามาร้องรำทำเพลงดีดพิณด้วย วันเวลาแห่งความสุขเช่นนี้ข้าจะพลาดได้อย่างไรกัน” หยุนถิงตอบ

“ฮะฮะ สมเป็นหยุนถิง เจ้าไม่เหมือนผู้อื่นจริงๆ ข้าไม่ได้มองคนผิด” องค์หญิงใหญ่เอ่ยชื่นชม

“องค์หญิงชื่นชมไปแล้ว”

ต่อมาองค์หญิงใหญ่ดื่มไปคุยไปกับหยุนถิง มีความสุขยิ่งนัก

หยุนถิงเหล่เห็นน้ำมันทาเล็บบนเล็บองค์หญิงใหญ่พอดี “องค์หญิง เล็บของท่านงามนักเพคะ”

องค์หญิงใหญ่มองนิ้วมือตนเอง “เจ้าหมายถึงสิ่งนี้รึ ชิงเฟิงช่วยข้าวาดน่ะ หากเจ้าชอบ ข้าจะให้เขาวาดให้เจ้าหนึ่งชุดนะ”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นข้าไม่เกรงใจองค์หญิงแล้วนะ” หยุนถิงเอ่ยปาก

“ชิงเฟิง หายากยิ่งที่คุณหนูหยุนชื่นชอบฝีมือทาเล็บของเจ้า มาช่วยวาดให้คุณหนูหยุนเถอะ” องค์หญิงใหญ่เอ่ยปาก

ชายบำเรอหน้าตาหล่อเหลาคมคายผู้หนึ่งเดินเข้ามาทันที และยังยกถาดอุปกรณ์มาอีกด้วย “คารวะคุณหนูหยุน”

“ลำบากเจ้าแล้ว วาดให้ข้าสักหน่อยก็ได้แล้ว” หยุนถิงสั่งการ

“ขอรับ”

ชิงเฟิงช่วยเธอทาเล็บทันที หยุนถิงมองอย่างละเอียด คล้ายๆกับการเพนท์เล็บในยุคปัจจุบัน แต่ใช้สีที่ทำจากดอกไม้มาย้อมสี คงอยู่ได้ไม่นานแน่