จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 307

คนขับรถกับองครักษ์ที่ตามอารักขาต่างพากันระแวดระวังทันที รีบเข้ามาขวางหน้ารถม้าทันที

หยุนเฉิงเซี่ยงในรถม้าพอได้ยินว่ามีคนโจมตี รีบควักลูกศรธนูขนาดเล็กออกมาและยิงออกทางหน้าต่างรถ พริบตาเดียวแสงสีขาวก็ลอยขึ้นท้องฟ้า จากนั้นก็ระเบิดออกเป็นพลุสัญญาณ

นี่เป็นลูกศรธนูขนาดเล็กที่หยุนถิงเคยให้เขาก่อนหน้านี้ เพราะกลัวจะเกิดอันตรายกับพ่อตน ไม่คิดว่าจะได้ใช้จริงๆ

พวกนักฆ่าพอเห็นพลุสัญญาณ ก็รีบเร่งมือเข้า กระบี่ยาวในมือแทงเข้ามาอย่างดุดัน และต่อสู้กับองครักษ์ที่ตามอารักขาทันที

ประกายดาบและกระบี่ฟาดฟัน แต่ละกระบวนท่าเอาถึงตาย อันตรายมาก

“นายท่าน ท่านรีบลงจากรถม้าก่อนเร็ว” คนขับรถตะโกน

หยุนเฉิงเซี่ยงรีบออกมาจากรถม้าทันที คนขับรถพยุงเขาหลบไปด้านข้าง

นักฆ่าคนหนึ่งลอบโจมตีเข้ามาทางด้านหลัง คนขับรถเห็นเข้าพอดี ไม่คิดเลยสักนิด ก็ผลักหยุนเฉิงเซี่ยงหลบไป

“นายท่าน รีบไปเร็ว!”

กระบี่ยาวในมือนักฆ่าแทงเข้าที่หน้าอกคนขับรถอย่างจัง คนขับรถกระอักเลือดออกมา แต่กลับพยายามใช้แรงทั้งหมดกอดเจ้านักฆ่าคนนั้นไว้

“เหล่าจง เหล่าจง!” หยุนเฉิงเซี่ยงปวดใจยิ่งนัก เห็นคนขับรถตายเพื่อตน รู้สึกผิดยิ่งนัก เขาสูดลมหายใจลึก และรีบหนี

ตอนนี้เป็นกลางดึกแล้ว ฟ้าก็มืดแล้ว บนถนนไร้ซึ่งผู้คนแล้ว หยุนเฉิงเซี่ยงได้เพียงวิ่งหนีหลบพัลวัน

ยังไงเขาก็เป็นขุนนางบุ๋น ไม่มีวรยุทธ์ด้วย ไหนเลยจะเป็นคู่ต่อสู้ของคนชุดดำพวกนั้น

ยิ่งไปกว่านั้น ระยะห่างจากจวนซื่อจื่อถึงจวนตระกูลหยุนก็แค่สี่ห้าถนนเท่านั้น ใครจะคิดว่าจะมีคนบังอาจทำการลอบฆ่าอย่างนี้

นักฆ่าคนหนึ่งเหาะเข้ามา ขวางทางไปของเขาเอาไว้ “หยุนเฉิงเซี่ยง เวลาตายของเจ้ามาถึงแล้ว!"

“ต่อให้ตาย ก็ต้องให้ข้าตายตาหลับรึไม่ ใครกันที่อยากได้ชีวิตข้า?” หยุนเฉิงเซี่ยงพูดหน้าเย็นชา

“ต้องโทษที่เจ้ามีลูกสาวดียิ่ง ไปขวางทางคนอื่น ตายซะเถอะ!” มีดใหญ่ในมือนักฆ่าคนนั้นเงื้อขึ้นจะฟันหยุนเฉิงเซี่ยง

หยุนเฉิงเซี่ยงตกใจบื้อไปเลย มีดนี้ฟันลงไปเขาคงขาดเป็นสองท่อนแน่ เขาอยากหนี แต่สองขาแข็งค้างเป็นหิน ขยับไม่ได้เลย

“ปั้งปั้ง!” เสียงปืนดังขึ้นสองนัด คนผู้นั้นร้องด้วยความเจ็บปวด แล้วล้มลงพื้นทันที

หยุนถิงพาองครักษ์เงามังกรเร่งรุดมา เธอรีบพุ่งเข้าไปพยุงหยุนเฉิงเซี่ยง “ท่านพ่อ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ถิงเอ๋อร์ เจ้ามาแล้วจริงๆ พ่อตกใจแทบตาย พ่อนึกว่าจะไม่ได้เห็นหน้าเจ้าอีกแล้ว” สีหน้าหยุนเฉิงเซี่ยงซีดเผือด

ถึงเขาจะเป็นเฉิงเซี่ยง แต่ใครกันไม่กลัวตาย

“อย่ากลัวไปเลย ลูกมาช้าไปเอง” หยุนถิงปลอบ

“ท่านพ่อตา ทำให้ท่านตกใจแล้ว!” จวินหย่วนโยวพูดอย่างเป็นห่วง

“โชคดีที่พวกเจ้ามาแล้ว ไม่ช้าไป มาได้จังหวะพอดี” หยุนเฉิงเซี่ยงตอบ

องครักษ์เงามังกรเข้าร่วมการต่อสู้ทันที โจมตีใส่คนชุดดำคนอื่น

หยุนถิงหันมองคนชุดดำที่ร้องครวญครางอยู่บนพื้น มองเขาอย่างผู้ที่อยู่สูงกว่า “ใครบงการเจ้ามาลอบฆ่าพ่อข้ากัน?”

คนผู้นั้นเจ็บจนใบหน้าบิดเบี้ยว แต่ยังถลึงตาใส่อย่างเดือดดาล “ข้าไม่มีทางทรยศนายท่านหรอก” พูดจบ เขาทำท่าจะกัดยาพิษที่ซ่อนอยู่ในฟันให้แตกออก

หยุนถิงเร็วกว่าเขาก้าวหนึ่ง ทรุดลงทำคางเขาหลุดฉับพลัน

“ข้ามีวิธีมากมายในการรับมือพวกปากแข็ง กล้าทำร้ายท่านพ่อข้า ข้าจะให้เจ้าอยู่ไม่สู้ตาย!” หยุนถิงควักมีดสั้นออกมา แทงเข้าไปที่ขาคนผู้นั้นอย่างแรง

“อ๊าก!” เสียงร้องเจ็บปวดดังขึ้น เสียดแก้วหูยิ่งนัก เจ็บจนคนผู้นั้นร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

หยุนถิงดึงมีดออกโดยแรง เลือดร้อนๆพุ่งกระฉูด มาโดนหน้าหยุนถิงโดยพลัน ใบหน้าที่งดงามอยู่แล้วยิ่งดูเย้ายวนอันตรายมากขึ้น เมื่อมีเลือดมาเสริม คนผู้นั้นหน้าซีดเผือดฉับพลัน