จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 316

“เจ้าว่าคุณหนูหยุนโง่หรือไม่ จะให้คนขายหวีกับพระ ความคิดนี้มันช่างเหลือเชื่อเสียจริง”

“ช่างปวดหัวเสียจริงนะ ใครไม่รู้กันบ้างว่าพระไม่มีผม ไม่จำเป็นต้องใช้หวีเลย”

“ข้าว่า เพราะคนมากมายต่างอิจฉาความสามารถของคุณหนูหยุน อยากจะติดตามนาง แต่คุณหนูหยุนเองก็มิใช่คนโง่ ต้องดูออกถึงความคิดไม่ดีของคนพวกนั้นแน่ ดังนั้นเลยจงใจให้โจทย์ยากเช่นนี้ ให้พวกเขายอมล่าถอยไปเอง”

“หากใครสามารถขายหวีหนึ่งร้อยอันให้พระได้จริงๆ ข้าจะคุกเข่าให้เขาเลย”

ประชาชนในท้องถนนแตกฮือไปตามๆกัน เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องพูดคุยระหว่างทานน้ำชาและหลังอาหารของทุกคนไป ทุกคนต่างพากันสงสัยว่าอีกสามวันให้หลังจะมีคนทำได้จริงหรือไม่

ซวนอ๋องย่อมได้ยินเรื่องนี้เช่นกัน เขาเลิกคิ้ว รีบให้คนเตรียมรถม้ามุ่งตรงไปยังวัดชิงหยุนทันที

ข่าวนี้ลือเข้าไปในวังเช่นกัน พอฮ่องเต้ได้ยินก็หัวเราะร่วนออกมา “หยุนถิงผู้นี้พูดทีก็ทำคนตกใจทีเดียว นางดันคิดออกมาได้ นังหนูนี่น่าตีจริงเชียว”

หลังจากหัวเราะแล้ว ฮ่องเต้รีบให้องครักษ์ไปจับตาดูทันที เขาเองก็อยากรู้ผลในอีกสามวันให้หลัง

คนอื่นเองก็ได้ยินเช่นกัน คนมากมายพากันเร่งรีบไปที่วัดชิงหยุน บ้างไปดูเรื่องสนุก บางอยากอาศัยโอกาสนี้แสดงสติปัญญาให้ดี จะได้คอยติดตามหยุนถิง

ดังนั้นเพราะคำพูดเดียวของหยุนถิง วัดชิงหยุนจึงได้ต้อนรับแขกเหรื่อมากมายอย่างไม่มีเคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์ ผู้คนมากันอย่างล้นหลาม

ส่วนหยุนถิงตั้งใจไปหาเจ้าอาวาส เพื่อพูดเรื่องนี้กับเขา เจ้าอาวาสเองก็สงสัยเช่นกัน ย่อมรับปากอยู่แล้ว จัดแจงให้พระหลายคนในวัดรับผิดชอบแจกจ่ายหวี

โรงเจด้านหลังวัด

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวกำลังทานข้าว มองดูอาหารเจเต็มโต๊ะ อย่างเช่น ผักกาดขาว เต้าหู้ ถั่วลันเตา วุ้นเส้นเป็นต้น หยุนถิงพลันนึกถึงสตูว์สุ่มของยุคปัจจุบันขึ้นมาได้

“ซื่อจื่อ อาหารเจนี่รสชาติอ่อนดีนะ” หยุนถิงเอ่ย

“หากเจ้าอยากกินเนื้อ พรุ่งนี้กลับไปกินนะ” จวินหย่วนโยวตอบ

“ไม่ต้องหรอก เพียงแต่ผักเต้าหูมากมายเช่นนี้ เอามาผัดกินเช่นนี้ไม่มีรสชาติเลย พรุ่งนี้ข้าแสดงฝีมือให้ท่านดูดีกว่า” หยุนถิงยิ้มเจ้าเล่ห์ดุจหมาจิ้งจอก

“ตกลง”

สำหรับฝีมือการทำอาหารของหยุนถิงนั้น จวินหย่วนโยวไม่เคยสงสัยเลย

กินอิ่มนอนหลับ หยุนถิงก็อยากไปห้องน้ำ เดิมจวินหย่วนโยวจะไปด้วย แต่หยุนถิงไม่ยอม

คนที่มาไหว้พระในวัดมีมากขนาดนี้ หากให้ทุกคนเห็นซื่อจื่อยืนรออยู่ข้างห้องสุขาหญิง มันไม่เหมาะสมเลย

ถามพระทางวัด หยุนถิงเห็นห้องสุขาอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ เลยไปเอง หลงเอ้อร์แอบตามคุ้มครอง จวินหย่วนโยวเลยไม่เป็นห่วง

หยุนถิงมุ่งไปห้องสุขา เสร็จธุระก็ออกมา เธอเห็นต้นดอกท้อเต็มเรือนด้านหลังกำลังบาน ตอนนี้เป็นต้นฤดูร้อนแล้ว กลีบดอกท้อหล่นร่วงกราวเต็มพื้น ก็เป็นทิวทัศน์อย่างหนึ่ง

“แม่นาง มาคนเดียวรึ มาอยู่รวมกับพวกพี่ชายดีหรือไม่?” เสียงนักเลงหนึ่งดังขึ้น

หยุนถิงเงยหน้ามอง เห็นคุณชายหน้าตาลับๆล่อๆ หน้าตานักเลงในชุดคุณชายคนหนึ่งกำลังมองตนด้วยสายตาโลมเลีย

“ขอเพียงเจ้าปรนนิบัติพวกเราสองคนให้ดี รับรองว่าต่อไปเจ้าจะอยู่สุขสบาย เต็มไปด้วยลาภสมบัติ ใช้ไม่หมดไม่สิ้นเลยทีเดียว” หมูอ้วนที่รูปร่างท้วมอีกคนบอก

หยุนถิงมองพวกเขาสองคนแล้วขมวดคิ้ว ไม่ได้พูดอะไร

“คงมิใช่หญิงใบ้หรอกนะ หน้าตางดงามเพียงนี้น่าเสียดายนัก แต่เอาแค่หน้าตานี้ ขอเพียงเจ้ายอมข้า ข้าก็จะดีกับเจ้าแน่นอน” คุณชายท่าทางลับๆล่อๆบอก

“แม่นางอย่ากลัวไปเลย ข้าน่ะอ่อนโยนมากนะ” หมูอ้วนยื่นมือเข้ามา