จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 340

หลังจากที่หยุนถิงกลับไปก็พูดกับจวินหย่วนโยวโดยตรง ทั้งสองคนเก็บข้าวของเสร็จ ก็กลับไปคืนนั้นเลย

เดิมทีหยุนถิงอยากจะชนะให้ได้ครอบครองคันธนูและลูกธนูทองคำบริสุทธิ์อันนั้น แต่จู่ๆนางก็พบวิธีหาเงินกะทันหัน หากสามารถทำได้ดีอยากจะได้คันธนูและลูกธนูมากมายเท่าไหร่ก็สามารถหาได้ทั้งนั้น ดังนั้นนางจึงไม่มีความจำเป็นที่จะอยู่ต่ออีก

หลังจากที่กลับเมืองหลวง หยุนถิงก็ให้จวินหย่วนโยวกลับจวนซื่อจื่อ ตัวเองพาหลงเอ้อไปที่บ้านผีสิงทันที

ทันทีที่จ้าวเม่ยเอ๋อร์เห็นหยุนถิงเข้ามา ก็สะดุ้งตกใจเช่นกัน“หรือว่าจวินหย่วนโยวไม่สามารถทำให้เจ้าพอใจได้ ถึงกับมาหาข้ากลางดึกเช่นนี้?”

หยุนถิงกลอกตามองนางครู่หนึ่ง“สมองคิดอะไรอยู่น่ะ อย่าพูดจาเหลวไหล ที่ข้ามาครั้งนี้เพราะมีเรื่องจริงจัง เจ้าไปแจ้งคนตอนนี้เลย ให้พวกเขาขนของออกไปคืนนี้เลย มุ่งเน้นไปที่ตอนเหนือก่อน แคว้นอื่นๆยังไม่ต้องรีบ”

“ตกลง” จ้าวเม่ยเอ๋อร์ไม่ได้ถามอะไรมาก รีบไปแจ้งทันที

หลงเอ้อเฝ้าอยู่ที่สันกำแพงของลาน เพราะที่นี่คือบ้านผีสิง แล้วก็เป็นกลางดึก ดังนั้นจึงไม่มีใครอยู่เลย แต่ว่าหยุนถิงก็ไม่กล้าประมาทเช่นกัน

หยุนถิงเพียงแต่เข้าไปในห้อง ใช้มิติสร้างสิ่งต่างๆทันที สร้างถุงนอน เต็นท์ ขนมปังกรอบมากมาย แล้วก็อุปกรณ์ที่นางวาดให้ฮ่องเต้ในวันนี้ สรุปคือล้วนเป็นสิ่งที่สามารถใช้กลางแจ้งทั้งนั้น

นี่ก็เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมหยุนถิงถึงเร่งกลับมากลางดึก ภูเขาถูกปกคลุมด้วยหิมะ ถึงแม้จะมีอุปกรณ์ก็เป็นไปไม่ได้ที่ถึงในหนึ่งวัน หากค้างคืนบนภูเขาหิมะ เช่นนั้นต้องทำให้คนแข็งตายแน่นอน ดังนั้นถุงนอนกับเต็นท์และอื่นๆจึงกลายเป็นของใช้จำเป็น

ทางด้านตอนเหนือมีชาวบ้านมากมาย หากใช้หนึ่งคนต่อหนึ่งอัน ต้องทำเงินได้มากมายแน่ ดังนั้นหยุนถิงจึงเร่งกลับมา ก็เพื่อที่จะทำกำไรมหาศาลโดยเฉพาะ

มีองค์ชายสี่อยู่ด้วย หยุนถิงไม่กังวลว่าฮ่องเต้จะปฏิเสธเลยแม้แต่น้อย อย่างไรเสียเขาก็เป็นราชาแห่งแคว้น ไม่สามารถทนมองดูชาวบ้านตายไปอยู่แล้ว

หยุนถิงยัดเอาไว้เต็มทั้งห้อง จากนั้นก็อธิบายกับจ้าวเม่ยเอ๋อร์ใช้ชัดเจน แล้วก็พาหลงเอ้อไปหากัวอวิ๋นโหรว และคัดลอกเหมือนกันอีกหลายห้องใหญ่ๆ

ในคืนนี้ คนและรถม้านับไม่ถ้วนเข้าๆออกๆ ล้วนเป็นการขนส่งสินค้าทั้งนั้น และเมื่อทหารรักษาการณ์ที่อยู่หน้าประตูเมืองเห็นป้ายอาญาสิทธิ์ของจวนซื่อจื่อ ย่อมไม่กล้าขัดขวางอยู่แล้ว ปล่อยผ่านไปทั้งหมด

หยุนถิงกลับไปถึงจวนซื่อจื่อ ก็เป็นเวลาหลังเที่ยงคืนแล้ว

จวินหย่วนโยวได้ยินเสียงเปิดประตู นอนอยู่บนเตียงไม่ได้ขยับเขยื้อน และไม่ได้พูดอะไร

หยุนถิงเดินเข้ามาอย่างแผ่วเบา ถอดเสื้อผ้าแล้วก็นอนลงไปด้านข้างจวินหย่วนโยว เพิ่งจะหลับตาลง มือใหญ่ของจวินหย่วนโยวก็ยื่นออกมา กอดนางเอาไว้

“รีบเข้านอนเถอะ ยุ่งมานานขนาดนี้คงเหนื่อยแล้วใช่ไหม” เสียงที่เป็นห่วงของจวินหย่วนโยวดังมา

“ตกลง ซื่อจื่อ” หยุนถิงนอนลง แล้วก็ร้องโอ๊ยออกมา

“เป็นอะไรไป ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?” จวินหย่วนโยวกล่าวถามด้วยความเป็นห่วง

“ก็แค่กลางคืนออกไปยืนนานไปหน่อย รู้สึกปวดเอวเล็กน้อย”

“ข้านวดให้เจ้า” มือใหญ่ของจวินหย่วนโยวยื่นเข้ามา ช่วยหยุนถิงนวดเอวของนาง

การกระทำอ่อนโยนระมัดระวัง ราวกับกลัวว่าจะทำให้นางเจ็บ เป็นห่วงอย่างยิ่ง

หยุนถิงรู้สึกถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือของซื่อจื่อ ความร้อนจากฝ่ามือของเขาส่งมาถึงเอวของตัวเอง แล้วแผ่ซ่านไปยังหัวใจ รู้สึกประทับใจมาก

“ซื่อจื่อ ขอบคุณท่านมาก”

“เด็กโง่ บอกเจ้าไปตั้งหลายครั้งแล้ว กับข้าไม่ต้องขอบคุณ” จวินหย่วนโยวเอ่ยปาก

“อืม ชาตินี้ได้แต่งงานกับท่านช่างดีจริงๆ” ในใจของหยุนถิงเต็มไปด้วยความอบอุ่น

เขาไม่ได้ถามตัวเองว่าไปทำอะไร ยิ่งไม่ได้สงสัย และไม่ได้ส่งคนไปจับตามองตัวเอง แต่ปล่อยให้ตัวเองลงมือทำ ฟ้าถล่มลงมามีเขาคอยค้ำยันอยู่