จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 351

ผ่านไปไม่นาน แพทย์ก็มาถึง ทำการวินิจฉัยและรักษาฮูหยินผิงหยวนทันที เขายังไม่ทันได้ทำการฝังเข็ม ฮูหยินผิงหยวนก็รู้สึกตัวขึ้นแล้ว

“หมอฉิน เหตุใดท่านถึงอยู่ที่นี่? ” ฮูหยินผิงหยวนถามอย่างงงงวย 

“ฮูหยิน หนานเทียนหลินได้หนีไปแล้ว ตอนที่ข้าน้อยเข้ามา ก็เห็นท่านหมดสติไป จึงได้รีบเชิญท่านหมอมา” พ่อบ้านเอ่ย

เมื่อได้ยินชื่อหนานเทียนหลิน ฮูหยินผิงหยวนก็โกรธเกรี้ยวมาก “ไอ้สารเลวนี้เกือบฆ่าข้า ยังบังอาจตีข้าจนสลบ พ่อบ้านเจ้าจงรีบส่งคนออกไปตามหาตัว หากพบเจอตัวให้รีบจับตัวกลับมาให้ข้า ข้าจะทำให้เขาตายทั้งเป็น” ฮูหยินผิงหยวนกล่าวอย่างโกรธแค้น

“ขอรับ” 

“นอกจากนี้ ส่งคนไปจวนซื่อจื่อ แจ้งข่าวกับคุณหนูหยุน ว่าหนานเทียนหลินหนีไปแล้ว” ฮูหยินผิงหยวนสั่งการ

“ข้าน้อยจะส่งคนไปเดี๋ยวนี้” 

แม้ว่าฮูหยินผิงหยวนและหยุนถิงจะไม่ได้มีไมตรีที่ดีต่อกัน แต่หนานเทียนหลินหนีไปแล้ว ฮูหยินผิงหยวนกลัวว่าเขาจะไปแก้แค้นคุณหนูหยุน ดังนั้นจึงได้ส่งคนไปแจ้งข่าว นับว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณนางแล้ว

ณ จวนซื่อจื่อ

หยุนถิงและจวินหย่วนโยวพึ่งรับประทานอาหารเย็นเสร็จ ทั้งสองนั่งชมดวงจันทร์อยู่ในลานบ้าน เห็นบ่าวรับใช้เข้ามาพร้อมองครักษ์

“ฮูหยิน เขาคือองครักษ์จากจวนผิงหยวน กล่าวว่ามีเรื่องจะรายงานต่อท่าน” บ่าวรับใช้พูด

หยุนถิงเลิกคิ้วมองไปที่องครักษ์ “ฮูหยินผิงหยวนหาข้ามีเรื่องอะไร?” 

“เรียนซื่อจื่อเฟย ฮูหยินของข้ากล่าวว่าหนานเทียนหลินหนีไปแล้ว จึงให้ข้าน้อยมาแจ้งข่าว ให้ท่านระวังด้วย” ทหารกล่าวด้วยความเคารพ

“หนานเทียนหลินหนีไปแล้ว ข้าประเมินเขาต่ำไป ฝากขอบคุณฮูหยินของเจ้าแทนข้าด้วย” หยุนถิงตอบ

“ขอรับ เช่นนั้นข้าน้อยขอทูลลา” องครักษ์จากไป

หยุนถิงมองไปที่จวินหย่วนโยว “ซื่อจื่อ ท่านคิดว่าหนานเทียนหลินซ่อนตัวอยู่ที่แห่งใด?” 

“ไม่ว่าเขาจะซ่อนตัวอยู่ที่ใด หากกล้ามาแก้แค้นเจ้า ข้าจะทำให้เขาเสียใจที่คิดหนีออกจากจวนผิงหยวน !” จวินหย่วนโยวตอบอย่างแข็งกร้าว

หยุนถิงยิ้มหวาน “ซื่อจื่อของข้าช่างเผด็จการยิ่งนัก ข้าชอบ” 

“เช่นนั้นต้องให้รางวัลแล้วใช่หรือไม่?” จวินหย่วนโยวถาม

ขณะที่หยุนถิงกำลังจะตอบ ตัวนางก็ถูกจวินหย่วนโยวดึงสู่อ้อมกอด นั่งลงบนตักของเขา

ทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก จนหยุนถิงรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่ออกจากจวินหย่วนโยว

จวินหย่วนโยวไม่เปิดโอกาสให้นางได้ปฏิเสธ เขารวบศีรษะนางด้วยมือใหญ่ บรรจงจูบลงบนริมฝีปากของนาง

ทั้งอ่อนโยนและนุ่มลึก

หยุนถิงทนความอ่อนโยนของจวินหย่วนโยวไม่ไหว ยอมจำนนให้กับความอ่อนโยนของเขาทั้งตัว

แสงจันทร์ที่สว่างไสวส่องลงที่เขาทั้งสอง ช่างอบอุ่นและหวานวึ้ง

หยุนถิงเอนตัวในอ้อมกอดเขา หอบหายใจหนัก ปากอวบอิ่มของนางแดงและบวมเล็กน้อย เหมือนขนมที่เย้ายวนให้ผู้คนอยากลองชิม ทำให้จวินหย่วนโยวอยากจะจูบอีกครั้ง

“ซื่อจื่อ ข้าอยากไปชมวิวทิวทัศน์ยามค่ำคืน” หยุนถิงโพล่งขึ้นอย่างกะทันหัน

“มองข้ายังไม่พออีกหรือ?” 

"ซื่อจื่อ ท่านหลงตัวเองมาก ท่านน่ามองก็จริงๆ ทว่ามองทุกวันก็เป็นธรรมดาที่อยากมองอย่างอื่นบ้าง เวลายามค่ำคืนในยุคโบราณของพวกท่านช่างน่าเบื่อจริงๆ ไม่มีความกิจกรรมสนุกๆ เลย เข้านอนเร็วมัวแต่ให้กำเนิดบุตร" หยุนถิงวิจารณ์

“แล้วเวลาในยามค่ำคืนที่เจ้าอยู่เล่าต่างทำอะไรกัน?” จวินหย่วนโยวถาม

“ที่นั่นของข้านั้นมีความสุขยิ่งนัก ตอนกลางคืนสามารถออกไปซื้อของในร้านค้า ห้างสรรพสินค้า เดินตลาด หรือไปร้านเหล้าเพื่อดื่ม ไปพักผ่อนในผับ หรือไม่ ก็เล่นอินเทอร์เน็ตดูคลิปวิดีโอ ชวนเพื่อนสาวออกไปเล่น..."

“เล่น?” 

หยุนถิงยิ้มอย่างเคอะเขิน “ข้าหมายถึงออกไปเล่นสนุก”