จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 388

จวินหย่วนโยวสีหน้าเย็นชา "ในฐานะเจ้าเมืองแห่งเมืองหนึ่ง แต่กลับฆ่าคนเป็นผักเป็นปลาเยี่ยงนี้ ตามอำเภอใจเช่นนี้ หากวันนี้ไม่ใช่ข้ามาเจอเรื่องแบบนี้เข้าแต่เป็นคนธรรมดา เกรงว่ายามนี้คงถูกเจ้าขังทรมานในคุกแล้ว

ทหาร จับพ่อลูกนี้ขังไว้ในคุก องครักษ์ทั้งหมดก็จัดการด้วย และรีบไปแจ้งให้ฝ่าบาททรงได้ทราบถึงโทษความผิดของพ่อลูกสองคนนี้โดยเร็วที่สุด ฝ่าบาทจะเป็นผู้ตัดสินเรื่องนี้เอง "

“ขอรับ” กลุ่มองครักษ์ลับจับคนไป

ราษฎรต่างปรบมือและโห่ร้องเสียงดัง และขอบคุณจวินหย่วนโยวกับหยุนถิง

โดยเฉพาะผู้จัดการร้านของโรงเตี๊ยม ซึ่งเป็นคนแรกที่ออกมาเป็นพยาน โดยบอกเล่าการกระทำที่ชั่วร้ายของสองพ่อลูกนี้ออกมาหมด และราษฎรทั้งหมดต่างออกมาเป็นพยาน ซึ่งบอกได้ว่ากระตือรือร้นเป็นอย่างยิ่ง

จวินหย่วนโยวและหยุนถิงถูกประชากรติดตามไปตลอดทาง และกลับไปที่โรงเตี๊ยม

"ซื่อจื่อ คืนนี้ท่านเผด็จการมาจริงๆเลย เก่งมากเลย!" หยุนถิงยกนิ้วโป้งให้เขา

เมื่อพูดถึงคืนนี้ สีหน้าของจวินหย่วนโยวก็มืดครึ้มลง "ใครกันที่แกล้งทำเป็นน้องสาวของข้า แถมยังอยากขายข้าทิ้งด้วย？"

บัญชีนี้ เขายังไม่ได้คิดกับนางเลย

มุมปากของหยุนถิงกระตุก ซื่อจื่อจำความแค้นมากจริงๆเลย นางรีบกอดต้นขาของเขาเอาไว้ "ซื่อจื่อท่านเป็นผู้ที่ฉลาดและทรงพลังที่สุด หล่อและสง่างาม ข้ารักท่านมากที่สุดแล้ว จะจำใจขายท่านทิ้งได้อย่างไรกัน นั่นเป็นเพียงการล้อเล่น หากนางกล้าแย่งคนของข้าจริงๆ ไม่ต้องรอให้ท่านออกมือ ข้าจะเป็นคนแรกที่ทำให้นางไม่ได้เห็นดวงอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้อย่างแน่นอน”

จวินหย่วนโยวชำเลืองมองหยุนถิงด้วยใบหน้าเย็นชา "ทำไมข้าฟังแล้วรู้สึกไม่อยากเชื่อเลย？"

“อิอิ ซื่อจื่อ ใจของข้าที่มีต่อท่านนั้นเหมือนดั่งพระจันทร์ที่สว่างไสวบนท้องฟ้า ท่านดูสิลูพระจันทร์หมุนรอบตัวท่านทุกวัน เหมือนดั่งหัวใจของข้าที่หมุนรอบท่านอยู่เสมอ ซื่อจื่อท่านต้องเชื่อข้า จริงๆนะจริงยิ่งกว่าทองแท้อีก"

“อืม ข้าเชื่อแล้ว แต่การลงโทษก็ยังต้องลงโทษอยู่”

หยุนถิงเบะปาก "ลงโทษอะไร?"

“แน่นอนว่าก็ต้องลงโทษให้เจ้าไม่สามารถลงจากเตียงได้ ดูว่าต่อไปเจ้ายังกล้าผลักข้าไปให้ผู้หญิงคนอื่นอีกหรือไม่” จวินหย่วนโยวเดินตรงมา อุ้มหยุนถิงขึ้นแล้วเดินไปที่เตียง

"ไม่นะ ซื่อจื่อ ถึงตอนนี้ขาของข้ายังปวดเมื่อยอยู่เลย" หยุนถิงร้องขอความเมตตาทันที

มุมปากของจวินหย่วนโยวยกโค้งขึ้น แต่ก็ไม่ได้สนใจ และเดินตรงไปที่เตียง แต่เขาไม่ได้เข้าประเด็นโดยตรง แต่เปิดหน้าต่างข้างๆ

"ซื่อจื่อเปิดหน้าต่างกลางดึก------ว้าว ดาวเยอะมากเลย" หยุนถิงเห็นดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืนอันมืดมิดข้างนอกพอดี กะพริบตาเหมือนเด็กที่ซน

หยุนถิงครุ่นคิด ดูเหมือนว่าไม่ได้เห็นดวงดาวมานานแล้ว

ต่อให้อยู่ในสมัยปัจจุบัน ก็มีงานวิจัยศึกษาและการงานที่หมดไม่สิ้นสักที เมื่อว่างก็เล่นมือถือ ดูวิดีโอ และดูละคร ดูเหมือนว่าแทบจะไม่มีเวลาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเลย

เมื่อเห็นหมู่ดาวประดับบนท้องฟ้ายามค่ำคืน หยุนถิงก็รู้สึกอบอุ่นและสวยงามมาก

"ตอนกลางคืนก่อนจะออกไปข้าก็สังเกตเห็นแล้ว ดวงดาวในวันนี้สวยงามมาก สามารถมองเห็นได้จากมุมนี้พอดี" จวินหย่วนโยวอธิบาย

"ดังนั้นซื่อจื่อท่านไม่ได้อยากกินข้าให้หมดเกลี้ยงจริงๆหรือ?" หยุนถิงพูดอย่างคาดไม่ถึง

จวินหย่วนโยวเอามือถูปลายจมูกของหยุนถิงจากด้านหลัง "ในสายตาของเจ้า ข้าเป็นคนที่รู้เพียงแต่คิดเรื่องแบบนั้นหรือ"

หยุนถิงอยากบอกว่าใช่ แต่เมื่อเห็นใบหน้าเย็นชาของจวินหย่วนโยว ก็รีบเปลี่ยนคำพูดในทันที "แน่นอนว่าไม่ใช่อยู่แล้ว ในใจของข้าซื่อจื่อเป็นผู้ที่สมบูรณ์แบบที่สุดแล้ว คนก็หล่อ ฉลาด วางแผนที่จะเผด็จศึกในแนวหลัง ภูมิหลังและฐานะของครอบครัวยิ่งใหญ่ ไม่ใช่ผู้คนธรรมดาแน่นอน"

แม้ว่าจวินหย่วนโยวจะรู้ว่านังหนูนี้จงใจประจบประแจงตัวเอง แต่มันได้ผลยิ่งนัก มุมปากของเขายกสูง

"ซื่อจื่อ ดูเฉยๆแบบนี้น่าเบื่อเกินไป หากมีสุราคงดีมากเลย" หยุนถิงถอนหายใจ