จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 391

หยุนถิงมองมา “ซื่อจื่อต้องการจะใช้กับเป่ยจิ่วฉิงกับซ่างกวนเจิ้น”

คิ้วและตาของจวินหย่วนโยวมีความรุนแรงที่เฉียบคมแว๊บผ่านไป “ถูกต้อง ฆ่าพวกเขามันง่ายเกินไป ข้าจะให้พวกเขาทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส อยู่ก็อยู่ไม่ได้ ตายก็ตายไม่ได้”

หยุนถิงย่อมเข้าใจอยู่แล้ว “มี แต่ว่าสำหรับซ่างกวนเจิ้นกับเป่ยจิ่วฉิงที่ฆ่าพ่อแม่ของซื่อจื่อแล้ว ยาพิษพวกนั้นยังไม่พอ ข้าปรุงยาพิษร้ายแรงขึ้นมาด้วยตัวเองชนิดหนึ่ง รับรองจะทำให้พวกเขาตายทั้งเป็นแน่นอน”

“ลำบากแล้ว”

“ซื่อจื่อจะเกรงใจข้าทำไม สามารถแบ่งเบาความกังวลของท่านข้าดีใจมาก” หลังจากที่หยุนถิงกินจนอิ่มดื่มจนเพียงพอแล้วก็ออกไปปรุงยาพิษ

จวินหย่วนโยวไปจัดการเรื่องราวทางฝั่งแคว้นเป่ยลี่ ทั้งสองคนต่างก็ยุ่งกันจนกระทั่งดึกดื่นถึงได้พักผ่อน

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น หยุนถิงก็ปลอมตัวให้ตัวเองกับจวินหย่วนโยว ลากเขาไปเยี่ยมชมเมืองเซิ่งจิงของแคว้นเป่ยลี่

นี่เป็นครั้งแรกที่หยุนถิงมาที่แคว้นเป่ยลี่ สิ่งปลูกสร้างโดดเด่นมาก เนื่องจากฝั่งนี้ตั้งอยู่ทางทิศเหนือ มีลมและทรายค่อนข้างมากตลอดทั้งปี ดังนั้นสิ่งปลูกสร้างล้วนไปได้สร้างสูงมากนัก และสิ่งปลูกสร้างส่วนใหญ่เป็นทรงปลายแหลม

ถนนกว้างขวาง ผู้คนสัญจรไปมาไม่ขาดสาย ถนนทั้งสองฝั่งก็ยิ่งมีพ่อค้าแม่ขายมากมาย ล้วนขายของพื้นเมืองที่เป็นเอกลักษณ์ทั้งสิ้น ครึกครื้นอย่างมาก

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวปลอมตัวเป็นสองพี่น้อง รูปลักษณ์ย่อมไม่โดดเด่นอยู่แล้ว รูปร่างก็ค่อนข้างอ้วนเล็กน้อย แบบที่เดินอยู่บนถนนก็จะไม่ถูกคนสังเกต

“ซื่อจื่อ เราไปที่ร้านสุราที่ใหญ่ที่สุดของแคว้นเป่ยลี่กันเถอะ” หยุนถิงเสนอแนะ

“ตกลง”

จวินหย่วนโยวพานางตรงไปที่หอฝูหยวน ทั้งคู่ไม่ได้ขอห้องส่วนตัว แต่นั่งอยู่ที่ห้องโถงชั้นหนึ่ง สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะและเริ่มกินขึ้นมา

แคว้นเป่ยลี่มีวัวและแกะเป็นส่วนใหญ่ ดังนั้นอาหารส่วนใหญ่จึงเป็นวัวและแกะ ยังมีชานมม้า หยุนถิงไม่เคยกินแบบนี้มาก่อน ก็เลยชิมมันทุกอย่าง

ทั้งคู่กินพร้อมกับฟังคำวิพากษ์วิจารณ์ของลูกค้าที่มากินอาหารคนอื่นๆไปด้วย ก็เห็นมีเงาร่างหนึ่งเดินเข้ามาจากนอกประตู

สวมชุดสีขาวยิ่งกว่าหิมะ ใบหน้าหล่อเหลาสบายตา สูงยาวเข่าดี ถือพัดพับเอาไว้ในมือ ดูสุภาพอ่อนโยนไม่ยึดติด มองดูค่อนข้างเจริญตาดี

“ซื่อจื่อ คนผู้นี้หน้าตาดูดีทีเดียว เขาเป็นใครหรือ?” หยุนถิงเอ่ยปากถาม

ใบหน้าของจวินหย่วนโยวดำมืดลงมา มืดมนไร้ที่เปรียบทันที “ข้าดูไม่ดีหรือ?”

“ไม่ใช่นะ ในใจของข้าซื่อจื่อดูดีที่สุดแล้ว” หยุนถิงอธิบายด้วยความเข้าใจ

“เมื่อครู่นี้เจ้าบอกว่าเขาดูดี แต่ว่าถึงจะดูดีแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ ดูดีแต่ใช้การไม่ได้!” จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างเย็นยะเยือก

“ซื่อจื่อ ความหมายของท่านคือเขา?” ใบหน้าของหยุนถิงเต็มไปด้วยความตกตะลึง

“ถูกต้อง เขาก็คืออ๋องเก้าแห่งแคว้นเป่ยลี่”

“อ๋า เขาก็คืออ๋องเก้าที่น้องชายถูกตัดคนนั้น” เพราะความตกใจ เสียงของหยุนถิงจึงค่อนข้างดังเล็กน้อย แต่แล้วก็ถูกอ๋องเก้าที่เดินผ่านมาได้ยินเข้าพอดี

อ๋องเก้าถูกคนเปิดโปงต่อหน้าสาธารณชน สีหน้าเย็นชามืดมนในทันที จ้องมองไปทางหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวด้วยความโกรธ “เมื่อครู่นี้พวกเจ้าว่าอะไรข้านะ แน่จริงก็พูดอีกครั้งสิ”

หยุนถิงกระอักกระอ่วนอย่างยิ่ง นางนี่มันช่างปากโป้งจริงๆ ทำไมถึงไม่รู้จักสงบปากสงบคำบ้าง

“ขอโทษด้วยท่านอ๋องเก้า เมื่อครู่นี้เราไม่ได้พูดถึงท่าน แต่พูดถึงคนอื่นอยู่ อ๋องเก้าหน้าตาหล่อเหลาสง่างามขนาดนี้ต้องไม่ถือสาหาความกับเราแน่นอนใช่ไหม” หยุนถิงแสร้งทำท่าทางสุนัขรับใช้ กล่าววาจาประจบประแจง

เพิ่งมาถึงที่นี่ นางไม่อยากก่อเรื่องให้เป็นที่สังเกต

สายตามืดมนของอ๋องเก้าเหลือบมองมาทางหยุนถิง และมองไปทางจวินหย่วนโยวที่นั่งอยู่ด้านข้าง ท่าทางคนแปลกหน้าห้ามเข้าใกล้ ไม่ได้การมีคำนับและยกยอเอาใจเขาเลยแม้แต่น้อย สิ่งนี้ทำให้อ๋องเก้าโมโหไม่จบสิ้น