จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 397

แคว้นต้าเยียน

หลังจากผ่านช่วงเวลาแห่งการเตรียมการนี้ ทุกอย่างก็พร้อมสำหรับเทศกาลเก็บเกี่ยว ชั่วพริบตาก็ถึงเวลาเปิดทำการแล้ว

เช้าตรู่ บนถนนทั่วทั้งเมืองหลวงมีรถม้านับไม่ถ้วนมุ่งหน้าไปยังลานอีกแห่งของจวินหย่วนโยวนอกเมืองหลวง เมื่อทุกคนมาถึงสถานที่เก็บผลผลิต ล้วนตกตะลึงกันหมด

ที่จอดรถม้าแยกต่างหากถูกวาดเอาไว้อย่างดี ยังมีคนรับผิดชอบดูแลรถม้าโดยเฉพาะ เช่นนี้ทุกคนก็สามารถไปเล่นกันอย่างสบายใจแล้ว

รถเข็นขายอาหารสองแถวเรียงรายจากที่จอดรถไปยังประตูของเรือนนอกเมือง กินดื่มเที่ยวเล่นมีครบทุกอย่าง ยังมีผลิตภัณฑ์ดูแลผิวอีกด้วย

คนที่มาที่นี่ส่วนใหญ่ล้วนเป็นหนุ่มๆสาวๆ เมื่อเห็นของเล่นที่แปลกใหม่มากมายขนาดนี้ ทุกคนรู้สึกดีใจอย่างยิ่ง พากันเข้าไปชิมกันทุกอย่าง

“สวรรค์ ข้าไม่ได้มองผิดไปใช่ไหม อันนั้นถึงกับแขวนป้ายของจวนหลีอ๋อง จวนหลีอ๋องขายอาหารว่างตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“ทางโน้นยังมีป้ายของหอชุนเฟิง ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวพวกนั้นล้วนเป็นแบบเดียวกับหอชุนเฟิง!”

“ตระกูลซู ตระกูลหยุน ตระกูลโม่------ล้วนแขวนป้ายเอาไว้หมด ทำไมตระกูลใหญ่โตเหล่านี้ถึงได้เปลี่ยนมาทำการค้าได้!”

ในขณะที่ทุกคนพากันวิพากษ์วิจารณ์ องค์ชายสี่ยืนอยู่ตรงหน้ารถเข็นของตัวเอง “หาได้ยากที่ทุกคนจะมีเวลามาที่นี่ เพื่อช่วยเทศกาลเก็บเกี่ยวของจวินหย่วนโยว จึงสั่งให้คนนำผลิตภัณฑ์ดูแลผิวของหอชุนเฟิงมาขายโดยเฉพาะ เป็นของแท้อย่างแน่นอน หากมีของปลอมยินดีจ่ายหนึ่งหมื่นเท่า ข้าใช้ชื่อเสียงของตัวเองเป็นประกัน วันนี้เปิดทำการวันแรก ลดราคาให้กับทุกคนร้อยละยี่สิบ!”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา หญิงสาวทุกคนต่างวิ่งกรูกันเข้ามา มีการรับประกันขององค์ชายสี่ใครมันจะยังสงสัยอีก แถมยังมีการลดราคาด้วย โอกาสดีๆเช่นนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ

เมื่อโม่หลานที่อยู่ด้านข้างเห็นว่ารถเข็นขององค์ชายสี่ถูกแย่งกันอย่างบ้าคลั่ง ก็เบะปากขึ้นมาทันที “ทุกคนรีบมาดูเร็ว มันฝรั่งเกรียวทอดออกใหม่ของตระกูลโม่เรา รสชาติอร่อยมาก ยิ่งกินก็ยิ่งอร่อย ราคาเพียงสิบตำลึงเท่านั้น

ทุกคนก็เห็นของแปลกใหม่เช่นนี้เป็นครั้งแรก คนที่มาที่นี่ล้วนเป็นคุณชายมีเงิน ต่างก็กรูกันเข้ามาชิม

องค์ชายสี่จ้องมองด้วยความโกรธ “นังเด็กบ้า เจ้าไม่ต้องมาแย่งลูกค้าไม่ได้หรือ”

“ทุกคนทำการค้า ต่างก็อาศัยความสามารถ ของข้าเป็นของกิน ของเจ้าเป็นของใช้ ไม่ได้ขัดแย้งกันสักหน่อย บ่นพึมพำอะไร” โม่หลานเบะปาก

“นังเด็กบ้า ถึงกับกล้าว่าข้าบ่นพึมพำ อีกไม่กี่วันเจ้าก็เข้าวังไปคัดเลือกหญิงงามแล้ว ระวังข้ากลั่นแกล้งเจ้าให้เดือดเนื้อร้อนใจ” องค์ชายสี่กล่าวอย่างเจ้าคิดเจ้าแค้น

“ฮึ กล้ามากลั่นแกล้งให้ข้าเดือดเนื้อร้อนใจ เจ้าลองดู” โม่หลาน

เมื่อซูชิงโยว หยุนซูและคนอื่นๆเห็นเข้า ต่างก็หมดคำพูด รีบตะโกนเรียกลูกค้าทันที

หลีอ๋องเห็นว่ามันฝรั่งลูกเดียวโม่หลานก็ขายสิบตำลึงแล้ว รู้สึกอิจฉาขึ้นมาทันที รีบร้อนไปยืนอยู่ตรงหน้ารถเข็นของตนเองทันที

เพียงแต่ว่าพลังรัศมีของหลีอ๋องแข็งแกร่งเกินไป ทำหน้าจริงจัง แต่ว่าใบหน้านั้นถูกขนานนามว่าเป็นชายหนุ่มรูปงามอันดับหนึ่งแห่งแคว้นต้าเยียน ก็ยังมีหญิงสาวไม่น้อยทำใจกล้าเข้ามาซื้อของ

เดิมทีทุกคนยังสงสัยอยู่ แต่เมื่อเห็นตรงหน้าป้ายที่แขวนอยู่หน้ารถเข็นของทุกร้านมีคนของตัวเองยืนอยู่ ต่างก็พากันเชื่อในทันที ทุกคนพูดคุยหัวเราะกัน เพลิดเพลินกับการกินดื่มอย่างสนุกสนาน

โดยเฉพาะเรือนนอกเมือง มีสถานที่พักผ่อนดื่มชา ยังสามารถสั่งอาหารที่นี่และอาหารที่นี่ล้วนเป็นอาหารบ้านไร่ที่มีเอกลักษณ์ทั้งนั้น ในไร่แตงก็มีคนคอยดูแลอยู่เช่นกัน ทุกคนที่เข้าไปเก็บเกี่ยวผลผลิตก็เป็นระเบียบเรียบร้อย ครึกครื้นอย่างมาก

หยุนเฉิงเซี่ยงก็พากันออกมาทั้งครอบครัว ขอรถเข็นสองคันโดยเฉพาะ คันหนึ่งให้หยุนซู อีกคันให้หยุนหลิง ส่วนจะประกอบการอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของพวกนางแล้ว

เมื่อพ่อบ้านของเรือนนอกเมืองเห็นหยุนเฉิงเซี่ยง ก็เข้าไปต้อนรับด้วยความเคารพนบนอบ พ่อบ้านชงน้ำชาด้วยตัวเอง

จ้าวซ่างซูที่ตามเข้าด้านหลังรีบเข้ามารับกาน้ำชาไปทันที “หาได้ยากที่หยุนเฉิงเซี่ยงจะมีอารมณ์สุนทรีย์เช่นนี้ เรื่องแบบนี้ให้ข้าเป็นคนทำเถอะ”

ท่าทางประจบสอพลอนั่น หยุนเฉิงเซี่ยงมองด้วยความรังเกียจ “จ้าวซ่างซูสมองของท่านได้รับความกระทบกระเทือนมา หรือว่าถูกคุณไสยเข้า คงจะไม่ได้วางยาพิษในน้ำชานี้ใช่ไหม?”