จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 404

คนทั้งคนของเป่ยจิ่วฉิงตกใจจนชะงักงัน ตกตะลึง หวาดกลัว ไม่อยากจะเชื่อ เขาไม่มีเวลาสนใจจะร้องขอความเมตตา วิ่งหนีออกไปอย่างล้มลุกคลุกคลานทันที

“ทหาร รีบมาคุ้มกันข้าเร็ว ทหารรีบมาเร็วเข้า!”

หลงเอ้อมองดูเขาอย่างเย็นชา ไม่ได้ขัดขวางเขาหนีออกจากตำหนัก กระบี่ยาวที่อยู่ในมือเหวี่ยงออกไปในทันใด พลังกระบี่ยาวแทงขาของเป่ยจิ่วฉิงจนบาดเจ็บโดยตรง

“อ๊าก!” เสียงกรีดร้องของเป่ยจิ่วฉิงดังมา คนทั้งคนล้มตัวอยู่บนพื้น เจ็บจนเขาสีหน้าซีดขาว แต่กลับไม่มีเวลาสนใจ คืบคลานไปข้างหน้าโดยตรง

“ฝ่าบาท รีบคุ้มกันเร็ว!” มีองครักษ์เห็นภาพฉากนี้ รีบตะโกนและพุ่งเข้ามาทันที

“รีบคุ้มกันเร็ว รีบไปหาไท่จื่อเร็ว ไปหาไท่จื่อ!” เป่ยจิ่วฉิงตะโกนเสียงดัง

องครักษ์นั่นยังไม่ได้เดินออกไปกี่ก้าว ก็ถูกองครักษ์เงามังกรใช้กระบี่ฟันทันที

เป่ยจิ่วฉิงตะลึงงันในทันที “ผู้กล้าไว้ชีวิตด้วย ไม่ว่าเจ้าจะมีเงื่อนไขอะไร ข้าล้วนรับปากทั้งนั้น แก้วแหวนเงินทอง หรือสาวงาม ขอเพียงเจ้าพูดมา ข้าล้วนรับปากทั้งนั้น!”

“เงื่อนไข เงื่อนไขใดๆก็ไม่อาจเทียบได้กับความผิดที่เจ้าเคยทำเอาไว้!” หลงเอ้อกล่าวออกมาอย่างเย็นชา กระบี่ยาวในมือโบกสะบัดอีกครั้ง

ซ่างกวนหรูที่กำลังหนีมาทางนี้ เดิมทียังคิดว่าจะขอร้องให้ฝ่าบาทช่วยชีวิต อย่างไรเสียความเป็นความตายของนางก็เกี่ยวพันถึงชีวิตของเป่ยจิ่วฉิง แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเพิ่งจะวิ่งมาถึงก็เห็นภาพฉากนี้เข้า

มองดูกระบี่ยาวที่แทงไปที่แขนของเป่ยจิ่วฉิงอย่างแรง ซ่างกวนหรูตกใจจนสีหน้าซีดขาว หันหลังก็จะวิ่งหนี แต่กลับถูกหลงซื่อที่ไล่ตามมาใช้กระบี่บาดใบหน้า

“อ๊า หน้าของข้า เจ็บจังเลย หน้าของข้า บัดซบเจ้าถึงกลับทำให้ข้าเสียโฉม ข้าจะฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้!” เลือดไหลอาบแก้มของซ่างกวนหรู นางกระโจนมาทางหลงซื่ออย่างบ้าคลั่ง

ใบหน้าของหลงซื่อเต็มไปด้วยการดูหมิ่น ใช้เท้าเตะซ่างกวนหรูกระเด็นออกไป

ได้ยินเพียงเสียงกรีดร้องดังขึ้นมา คนทั้งคนของซ่างกวนหรูกระเด็นออกไปไกลหลายเมตร ล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง หมดสติไปในทันที

“ยังไม่รีบพาคนกลับไปอีก ซื่อจื่อยังรออยู่นะ” หลงซื่อเดินเข้าไป ยกซ่างกวนหรูจากไปอย่างรังเกียจ

“ซื่อจื่อ ซื่อจื่ออะไรกัน?” เป่ยจิ่วฉิงถามไปโดยสัญชาตญาณ

“ย่อมคือซื่อจื่อจวินหย่วนโยวอยู่แล้ว!” หลงเอ้อกล่าวอย่างดูหมิ่น

คำพูดประโยคเดียว สีหน้าของเป่ยจิ่วฉิงซีดขาวดุจเถ้าที่ดับมอดไป

เป็นเช่นนั้นจริงๆ สิ่งที่เขากลัวมากที่สุดก็มาจนได้

คิดไม่ถึงว่าคนที่ฆ่าคนราวกับผักปลาตรงหน้าพวกนี้จะเป็นองครักษ์เงามังกร เป่ยจิ่วฉิงรู้ว่า ตัวเองจบสิ้นอย่างสมบูรณ์แล้ว

นาทีนี้ เป่ยจิ่วฉิงหวังเพียงว่าไท่จื่อจะได้ข่าว และมาช่วยตัวเองเร็วๆ

เขาส่งองครักษ์ลับมาปกป้องตัวเองไม่ใช่หรือ ทำไมถึงยังไม่ปรากฏตัว นาทีนี้เป่ยจิ่วฉิงรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างสิ้นเชิง

ไหนเลยที่หลงเอ้อจะยอมฟังเขาพูดไร้สาระ ต่อยเขาจนหมดสติไป และเรียกองครักษ์เงามังกรอีกคนมาช่วยยกคนจากไป

พระราชวังที่กว้างใหญ่ถูกกวาดจนเกลี้ยง จากนั้นก็จุดไฟเผา

ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพระราชวังของแคว้นเป่ยลี่ในคืนนี้ รู้เพียงแต่ว่าทั่วทั้งพระราชวังในคืนนี้มีเสียงร้องไห้โหยหวน เสียงกรีดร้องไม่ขาดสาย จากนั้นทั่วทั้งพระราชวังก็ถูกไฟลุกไหม้

เปลวเพลิงเต็มท้องฟ้าย้อมรัตติกาลที่มืดมิดให้เป็นสีแดง เปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำทำให้ผู้พบเห็นรู้สึกสยดสยอง ไฟมหึมานั่นทำให้คนอยากจะช่วยแต่ก็เหลือบ่ากว่าแรง

ในคืนนี้ ทุกคนในเมืองหลวงของแคว้นเป่ยลี่ล้วนปิดบ้านไม่ออกมา ทุกครัวเรือนรู้สึกอกสั่นขวัญแขวน เพราะไม่กี่วันก่อนไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยส่งคนมาแจ้งพวกเขาว่าคืนนี้ห้ามออกไปข้างนอก ไม่ว่าจะได้ยินอะไรก็ห้ามออกมา มิเช่นนั้นจะถูกประหารทันที

เวลานี้บรรดาชาวบ้านฟังเสียงร้องไห้โหยหวนนั่น ตกใจกลัวจนพากันปิดประตูและหน้าต่าง

ในคืนที่มืดมิด เป่ยหมิงฉี่ยืนอยู่บนสันกำแพงของจวนไท่จื่อ มองดูเปลวไฟโหมกระหน่ำที่ย้อมท้องฟ้าเป็นสีแดงไปกว่าครึ่งหนึ่งทางด้านพระราชวัง สีหน้ามืดมนลึกล้ำ นัยน์ตาสีดำเฉือนคมและมืดมน ความโหดเหี้ยมรอบตัวล้วนแผ่ซ่านออกมา คืนมืดมิดด้านหลังยิ่งเสริมให้เขาราวกับภูติผี