จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 434

พอคำนี้ออกมา จวินหย่วนโยวหันไปเหล่มองหยุนถิงอย่างลึกซึ้ง “ถิงเอ๋อร์ นี่เจ้าจะทรมานข้ารึ?”

เห็นท่าทางน่าสงสารราวกับสตรีตัวน้อย หยุนถิง หลุดขำออกมา “ฮะฮะ ซื่อจื่อข้าจะทนทรมานท่านได้ยังไง ข้าหวังดีนะ”

จวินหย่วนโยวเบ้ปาก “เจ้าพักผ่อนให้ดี ข้าอาบเองได้”

“ก็ได้”

หยุนถิงไม่ได้ยืนกรานต่อ และนั่งกินเกาลัดต่อไป

จวินหย่วนโยวหมุนตัวกลับห้องไปอาบน้ำ นิ้วมือหยุนถิงเคาะที่วางแขนของเก้าอี้เบาๆ “ม่อเซิงระยะนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”

“กลับมาถึงจวนซื่อจื่อแล้ว เด็กนั่นกำลังพูดคุยกับพ่อครัวหลิวในห้องครัว ถึงจะอืออืออาอาลำบากหน่อย แต่เขาตั้งใจเรียนมาก

พ่อครัวหลิวเสียลูกไปแต่ยังหนุ่ม ภรรยาก็หนีตามคนอื่นไป หลายปีมานี้ไม่ได้ไปตามหาและอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด เขาได้ยินเรื่องชีวิตของม่อเซิงแล้วปวดใจนัก เลยดูแลเอาใจใส่เขาอย่างมาก” หลงเอ้อร์ตอบ

“งั้นก็ดี เด็กนั่นเจออะไรมาเยอะเกินไปละ เขาให้ความสำคัญกับโอกาสตอนนี้ยิ่งกว่าใคร บอกห้องครัวนะ เขาอยากกินเท่าไหร่ก็กินเท่านั้น ไม่ต้องยุ่ง” หยุนถิงบอก

“ขอรับ”

คนรับใช้พาหยุนซูและหยุนหลีเข้ามา “พี่ใหญ่ ข้ากับพี่หญิงสามมาเยี่ยมท่าน พวกเราหาเงินได้มากมายจากรถเข็นของกินในเทศกาลเก็บเกี่ยว พวกเราตั้งใจมารายงานบัญชีกับท่านนะ” หยุนหลีพูดออกมาตรงๆ

หยุนถิงรับมา ไม่ได้เปิดดู แต่กลับมองทั้งสองคน “ข้าเคยบอกแล้วไง รถเข็นของกินสองคันนั้นยกให้พวกเจ้าเลย หาเงินได้เท่าไหร่พวกเจ้าตัดสินใจได้เลยว่าจะใช้อย่างไร ไม่ต้องมารายงานข้า หากไม่รู้จะใช้ทำอะไรก็เก็บไว้ เก็บไว้เป็นสินติดตัวเจ้าสาวของพวกเจ้าในภายภาคหน้า”

หยุนซูหน้าแดง “พี่ใหญ่ ท่านเย้าพวกเรา ข้าแค่อยากเรียนทำการค้ากับพี่ใหญ่ ดูแลท่านแม่ให้ดี เรื่องนี้ไม่คิดแล้วล่ะ”

“พี่ใหญ่ ข้าจะออกสู้ศึกสงครามเหมือนกับโม่หลาน ข้าไม่อยากแต่งงานวิ่งวนรอบตัวลูกๆกับสามีดอก นั่นมิใช่สิ่งที่ข้าต้องการ” หยุนหลีก็บอกเช่นกัน

หยุนถิงหัวเราะแหะๆ “พวกเจ้าสองคนนี้น้า มีอุดมการณ์เป็นเรื่องดี รอพวกเจ้าได้เจอคนผู้นั้นที่อยากจะอยู่คู่กันไปตลอดชีวิต ก็จะไม่พูดเช่นนี้แล้วล่ะ”

“เหมือนท่านกับพี่เขยซื่อจื่อรึ พี่ใหญ่ ข้าเคยคิดแล้ว ต่อไปจะหาผู้ชายที่รักใคร่ข้าเพียงผู้เดียวอย่างพี่เขยซื่อจื่อ ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่ยอมให้ตนเองอ่อนข้อเด็ดขาด” หยุนหลีตอบ

“ความคิดนี้ดี”

“พี่ใหญ่ อีกห้าวันจะเป็นวันแต่งงานของคุณหนูฉินและจ้าวเคอ ข้าอยากถามพี่ใหญ่ว่า พวกเรามอบของขวัญอะไรถึงจะเหมาะสม?” หยุนซูถาม

หยุนถิงถึงพึ่งนึกขึ้นได้ว่า ตอนเธอกับจวินหย่วนโยวกลับมา พ่อบ้านก็พูดเรื่องนี้ เพียงแต่ตอนนั้นหยุนถิงยุ่งมากจนลืมไปเลย

“ไม่ต้องราคาแพงมาก สำคัญที่ความรู้สึก อันที่จริงพวกเจ้าไปก็ถือเป็นของขวัญที่ดีที่สุดของพวกเขาแล้ว” หยุนถิงตอบ

“ข้าเข้าใจแล้ว”

“พวกเจ้าสองคนฝึกฝนมานานขนาดนี้แล้ว ก็สมควรจะเผชิญหน้าเรื่องต่างๆด้วยตนเองได้แล้ว ข้าคิดดูนะ พวกเจ้าคนละร้าน ซูเอ๋อร์เปิดร้านเนื้อย่าง ส่วนหยุนหลีเปิดร้านอาวุธ จะสามารถพัฒนาให้ใหญ่โตหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับฝีมือของพวกเจ้าแล้ว” หยุนถิงเสนอ

หยุนซีตกใจมาก “พี่ใหญ่ ท่านดีเกินไปแล้ว งั้นข้าก็สามารถเปลี่ยนอาวุธได้ทุกวันใช่หรือไม่”

“พี่ใหญ่ ร้านเนื้อย่างคืออะไร?” หยุนซูพูดอย่างไม่เข้าใจ

หยุนถิงอธิบายอย่างง่ายๆให้พวกนางฟัง และพูดถึงเรื่องการตกแต่งร้าน และสิ่งที่ต้องเตรียม หยุนซูและหยุนหลีฟังอย่างตั้งใจ และรีบไปจัดเตรียม

เรือนที่กว้างใหญ่พลันเงียบลงอีกครั้ง หยุนถิงเหล่มองห้องซื่อจื่อ ตอนนี้ซื่อจื่อน่าจะแช่น้ำไปพอประมาณแล้ว หยุนถิงลุกขึ้นเดินตรงไปที่ห้อง

หลิงเฟิงที่กำลังจะเข้าไปพอเห็นซื่อจื่อเฟย ก็ถอยไปข้างๆอย่างรวดเร็ว