จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 444

"คนที่ด่าข้าในครั้งก่อนนั้น ถูกข้าตัดลิ้นทิ้งแล้ว และทั้งชีวิตนี้ก็ไม่สามารถพูดได้อีกต่อไป ซูหลินตัดลิ้นของนางทิ้งซะ!" หยุนถิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ฮูหยินหานกั๋วตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว แต่ต่อหน้าคนจำนวนมากเช่นนี้ และถูกหยุนถิงคุกคามเช่นนี้ แน่นอนว่าฮูหยินหานกั๋วเองก็กลัวเสียหน้า ดังนั้นจึงแสร้งทำเป็นกล้าหาญ

“เจ้ากล้าหรือ ข้าเป็นคนที่เลี้ยงจวินหย่วนโยวโตมา หากเจ้ากล้าทำร้ายข้า จวินหย่วนโยวจะไม่ปล่อยเจ้าไปอย่างแน่นอน!”

“ต่อให้ตอนนี้จวินหย่วนโยวอยู่ที่นี่ ข้าก็จะจัดการเจ้าเช่นกัน แม้แต่เขาก็จะต้องฟังข้า!” หยุนถิงหัวเราะเย้ยหยัน

"จวินหย่วนโยว จวินหย่วนโยวเจ้าอยู่ไหน ออกมาเดี๋ยวนี้นะ เจ้าอยากเห็นข้าถูกหยุนถิงรังแกจนตายหรือ？" ฮูหยินหานกั๋วตะโกน

ในความเป็นจริงคนที่ปลอมตัวเป็นจวินหย่วนโยวก็อยู่ในห้องหนังสือ แต่เมื่อเขาได้ยินองครักษ์ที่ประตูรายงานว่าฮูหยินหานกั๋วมาที่จวน ก็บอกให้คนอื่นบอกว่าซื่อจื่อออกไปแล้วโดยตรงเลย

ฮูหยินหานกั๋วทารุณกรรมและทำเกินไปกับซื่อจื่อมากเพียงใด ผู้คนในจวนซื่อจื่อต่างก็รู้กันหมด ดังนั้นจึงไม่มีใครสนใจนาง พลังต่อสู้ของซื่อจื่อเฟยนั้นทุกคนต่างก็ไม่สงสัยกัน แน่นอนว่าก็ต้องดูละครหน่อยแล้ว

"เสียงดังชะมัด!" ซูหลินพูดอย่างหมดความอดทน กดจุดหย่าเหมินของฮูหยินหานกั๋วโดยตรงแล้วโยนนางลงไปในบ่อน้ำ

"ตูม!" เสียงน้ำกระเซ็น ฮูหยินหานกั๋วถูกโยนลงไป

"อ๊าก ช่วยด้วย มาช่วยข้าที------" ฮูหยินหานกั๋วดิ้นรนไปมาอย่างสุดกำลัง อยากร้องขอความช่วยเหลือ แต่ก็ร้องไม่ออกมา คนทั้นคนก็ดิ้นรนอยู่ในน้ำแบบนั้น

องครักษ์ องครักษ์ลับ และองครักษ์เงามังกรที่อยู่บนกำแพงล้วนรู้สึกสะใจยิ่งนัก สมกับเป็นซื่อจื่อเฟยจริงๆเลย ควรทุกข์ทรมานนางแบบนี้แหละ ทุกข์ทรมานแรงๆเลย

บ่าวรับใช้ชายและคนรับใช้ในห้องต่างก็ตกใจกลัวกันหมด และอยากวิ่งออกไป แต่หลงเอ้อก็ชักดาบออกมาโดยตรง "หากใครออกไป ระวังดาบนี้ของข้าเอาไว้!"

บ่าวรับใช้ชายและคนรับใช้คุกเข่าลง "ขอซื่อจื่อเฟยปล่อยฮูหยินของข้าไปเถอะ ฮูหยินของข้าว่ายน้ำไม่เป็น"

“อย่ากังวลไป ข้าไม่ปล่อยให้นางตายแน่นอน” หยุนถิงตอบอย่างเฉยชา

จากนั้นบ่าวรับใช้ชายและคนรับใช้จึงค่อยแอบโล่งใจลง และกำลังจะขอบคุณ ก็ได้ยินหยุนถิงพูดมาอีกประโยคหนึ่งว่า "ให้นางจมน้ำตายไปแบบนี้ง่ายเกินแล้ว ข้าต้องทรมานนางดีๆสักหน่อย"

บ่าวรับใช้ชายและคนรับใช้ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว และไม่กล้าพูดอะไรอีก รีบคุกเข่าไปข้างๆ

ส่วนฮูหยินหานกั๋วในบ่อน้ำก็ตกใจกลัวมากจริงๆ นางสำลักน้ำหลายครั้ง ความรู้สึกของการหายใจไม่ออกนั้นยิ่งอยู่ก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ คนทั้งคนก็สติพร่ามัวไปเล็กน้อย

ในขณะที่นางกำลังคิดว่าตัวเองจะตายไปแบบนี้แล้ว จู่ๆ ก็ถูกคนดึงขึ้นมา

ฮูหยินหานกั๋วหอบหนัก ตัวสั่นอย่างรุนแรง ตกใจกลัวยิ่งนัก

หยุนถิงเดินตรงไป และมองดูนางจากด้านบน "ฮูหยินหานกั๋วตื่นหรือยัง？"

“เจ้าอีนังหญิงร้ายกาจเกือบทำข้าจมน้ำตาย ข้าจะบอกให้จวินหย่วนโยว ให้เขาหย่าผู้หญิงใจดำ อำมหิตเยี่ยงเจ้าทิ้ง ข้ายังจะไปพระราชวังไปฟ้องฝ่าบาท เจ้าฆ่าข้าราชการที่สาธารณะ ฝ่าบาทไม่ปล่อยเจ้าไปอย่างแน่นอน!"

"เชอะ สมองเจ้าเสื่อมไปแล้วหรือ ข้าฆ่าเจ้า เจ้าคู่ควรหรือ พ่อของข้าคือหยุนเฉิงเซี่ยงคนปัจจุบัน และข้าก็ยิ่งเป็นถึงองค์หญิงที่ได้รับการแต่งตั้งจากฝ่าบาท แม้แต่ฝ่าบาทก็ยังต้องให้เกียรติข้า

เพียงแค่โทษที่เจ้าไม่ให้เกียรติและด่าว่าองค์หญิงคนปัจจุบัน ข้าก็สามารถลงโทษเจ้าด้วยวิธีห้าม้าแยกศพ หั่นเจ้าเป็นชิ้นๆแล้ว เจ้าเป็นเพียงฮูหยินระดับสอง ยังจะมีฐานะที่สูงศักดิ์กว่าข้าองค์หญิงผู้นี้อีกหรือ?

เห็นแก่หน้าของซื่อจื่อ ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า เจ้ายังคิดว่าข้ากลัวเจ้าจริงหรือ เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร

หากเจ้าประพฤติตนเหมาะสมและปฏิบัติตนสงบเสงี่ยม เจ้าจะอาศัยอยู่ในจวนซื่อจื่อแห่งนี้ก็ไม่ว่า แต่หากเจ้าทำแบบนี้ ข้าก็จะให้คนโยนเจ้าออกจากจวนซื่อจื่อ และในชีวิตนี้เจ้าก็อย่าหวังว่าจะได้เข้ามาในเมืองหลวงอีกแม้แต่ก้าวเดียวเลย