จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 485

“อ้า เจ็บจะตายอยู่แล้ว หัวเข่าข้า เจ้าชั่วจวินหย่วนโยว ข้าจะไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่ ขาของข้า ข้าผิดไปแล้ว ข้าสำนึกผิดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นข้อเสนออะไร ข้าก็ตอบตกลงทุกอย่าง ขอร้องได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะ……” คำพูดของเซียจิ่วเซียวยังพูดไม่ทันจบ ก็เจ็บปวดจนสลบไปเลย

“ความกล้าแค่นี้ ยังกล้ามายื่นข้อเสนอกับซื่อจื่ออย่างข้าอีก!” จวินหย่วนโยวพูดขึ้นมาอย่างดูถูก

“ซื่อจื่อ จะจัดการเขายังไงขอรับ?” รั่วจิ่งถามขึ้นมา

“ตีขาอีกข้างของเขาให้หัก จากนั้นก็เอาตัวไปโยนทิ้งไว้ที่หน้าประตูพระราชวัง!” จวินหย่วนโยวพูดเสียงเย็นออกมาประโยคหนึ่ง

“ขอรับ!”

พอออกมาจากคุกใต้ดิน จวินหย่วนโยวเงยหน้ามาก็เห็นหยุนถิงยืนอยู่ตรงหน้าประตูเลย

ตอนนี้เป็นเวลาช่วงบ่าย แสงแดดที่อบอุ่นส่องลงมาที่ตัวนาง นางยืนหันหลังให้กับแสงแดด แสงแดดด้านหลังเสริมทำให้นางดูอ่อนโยน และดูสนิทชิดเชื้อมาก

ใบหน้ายิ้มแย้มของนางยังคงมองมาที่ตัวเอง แล้วยิ้มเบ่งบานขึ้นมา ทำให้ใจที่เย็นเฉียบดวงนั้นของจวินหย่วนโยวอบอุ่นขึ้นมาเลย

เขาเดินก้าวยาว ๆ เข้ามา แล้วยื่นมือมารวบตัวหยุนถิงเข้าไปอยู่ในอก

“ทำไมไม่พักผ่อนอยู่ในห้องล่ะ?”

“ข้าอยากอยู่เป็นเพื่อนท่าน ทุกเวลาทุกวินาที ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าก็จะอยู่เป็นเพื่อนท่าน!” หยุนถิงพูดขึ้นมาจากใจ

จวินหย่วนโยวรู้สึกซาบซึ้งมาก ก้มหน้าลงมาจูบเรียวปากหยุนถิงไว้

เขาช่างโชคดีจริง ๆ ชีวิตนี้สามารถมีภรรยาแบบหยุนถิงได้ ถือว่าเป็นเรื่องที่โชคดีที่สุดของเขาแล้ว

หยุนถิงสัมผัสถึงความอ่อนโยนของซื่อจื่อ มุมปากก็คลี่ยิ้มขึ้นมา

นางรู้ ถึงปากของซื่อจื่อจะพูดว่าไม่เป็นไร แต่จริง ๆ แล้วในใจต้องรู้สึกเจ็บปวดแน่นอน ดังนั้นนางจึงอยากอยู่เป็นเพื่อนเขา อยากเผชิญหน้ากับทุกอย่างพร้อมเขา อยู่เป็นเพื่อนเขาตลอดชีวิต

แสงแดดช่วงบ่าย สาดส่องมาที่ตัวทั้งสองคน ช่างอบอุ่นและสวยงามขนาดนั้น

อยู่ ๆ องครักษ์นายหนึ่งก็พาซูชิงโยวเข้ามา พอเห็นซื่อจื่อกับพระชายาซื่อจื่อใกล้ชิดกันเช่นนี้ แน่นอนว่าองครักษ์ก็ไม่กล้าเข้าไปรบกวน

ซูชิงโยวเองก็มีสีหน้าเขรอะเขิน แล้วรีบเบือนหน้าหนีไป

หยุนถิง จวินหย่วนโยว “ชิงโยว?”

ซูชิงโยวมีใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นมา “หยุนถิงครั้งนี้เจ้าต้องช่วยข้านะ ฮูหยินหลี่พาคนมาสู่ขอข้าแล้ว แต่ว่าข้าไม่อยากแต่งงานกับคุณชายหลี่ เจ้าช่วยคิดหาวิธีไปถอนหมั้นในครั้งนี้ให้ข้าหน่อยได้ไหม?”

หยุนถิงขมวดคิ้วขึ้นมา “ฮูหยินหลี่คนไหนหรือ?”

“ก็ฮูหยินของซ่างซูของกรมข้าราชการพลเรือนไง นางบอกว่าเป็นข้าเต้นรำในงานเลี้ยงวันเกิดขององค์หญิงใหญ่ แล้วรู้สึกพอใจในตัวข้ามา ก็เลยส่งคนมาสู่ขอข้าที่บ้าน” ซูชิงโยวตอบกลับไป

“ก็ให้พ่อเจ้าปฏิเสธไปตรง ๆ เลยซิ?” หยุนถิงพูดขึ้นมา

ซูโหวเย่ตามใจซูชิงโยวมาตลอด ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นงานแต่งของนางด้วย ถ้าพูดตามหลักแล้วก็ไม่น่าจะบีบบังคับลูกสาวตัวเองนี่

“อย่าไปพูดถึงเลย พ่อข้ากับหลี่ซ่างซูเป็นเพื่อนเก่ากันก่อน ตอนข้ายังเด็ก เขากับหลี่ซ่างซูดื่มเหล้าหนักเกินไป จึงพูดจาล้อเล่นแล้วบอกว่าจะให้ข้ากับคุณชายหลี่หมั้นหมายกันตั้งแต่เด็ก ตอนนั้นพ่อข้าแค่ถือเป็นเรื่องสนุก แต่ตอนนี้ตระกูลหลี่มาสู่ขอแล้ว แถมยังตั้งใจเอ่ยถึงเรื่องหมั้นหมายกันตอนเด็กในตอนนั้นด้วย พ่อข้าจึงบอกปัดได้ยาก ก็เลยให้ข้ามาคิดหาวิธีเอง” ซูชิงโยวถอนหายใจออกมาทีหนึ่ง

หยุนถิงถึงจะเข้าใจขึ้นมา “ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง งั้นเรื่องมอบให้เป็นหน้าที่ข้าเถอะ”

“หยุนถิงขอบใจเจ้ามากนะ” ซูชิงโยวรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก

“แล้วเรื่องเจ้ากับพี่ใหญ่ไปถึงไหนกันแล้ว?” อยู่ ๆ หยุนถิงก็ถามขึ้นมา