จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 534

“จะไปมีแผนการอะไรได้ล่ะ ก็เป็นหญิงโง่เขลาน่าเกลียดในพระราชวังต่อไป ใช้เวลาเสียเปล่าไปเรื่อย ๆ คาดว่าถ้าไม่แต่งงานกับใครสักคน เสด็จพี่ก็คงไม่มีทางให้ข้าออกจากพระราชวังหรอก!” องค์หญิงซินฉิงพูดแล้วถอดถอนใจออกมา

หยุนถิงจะไม่รู้ได้ยังไงกัน องค์หญิงดูเหมือนว่าจะสง่างามไม่มีที่สิ้นสุด แต่ความจริงแล้วก็เป็นแค่หมากตัวหนึ่งในการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์เท่านั้น

“ถ้าเกิดเจ้ายินดี จะมาช่วยงานข้าก็ได้นะ!”

แค่คำพูดประโยคเดียว ก็ทำให้องค์หญิงซินฉิงตกตะลึงเป็นอย่างมาก แล้วมองไปที่หยุนถิงอย่างเหลือเชื่อ “เจ้า เมื่อกี้เจ้าว่าอะไรนะ?”

“ข้าบอกว่า ข้ากำลังต้องการลูกมือมาช่วยงานข้าสักคนอยู่พอดี ถ้าหากว่าเจ้ายินดี ข้าสามารถไปบอกกับฝ่าบาทได้ว่าให้เจ้าอยู่ที่จวนซื่อจื่อไปชั่วคราวก่อน!” หยุนถิงตอบกลับมา

วินาทีนี้ องค์หญิงซินฉิงตื่นเต้นจนมาจับมือหยุนถิงเอาไว้ “จริงหรือ ข้าอยู่ได้จริง ๆ หรือ?”

“ข้าสามารถไปบอกกับฝ่าบาทได้ ว่าการรักษาใบหน้าเจ้านั้นยุ่งยากมาก จำเป็นต้องมาอยู่ในจวนซื่อจื่อชั่วคราว สำหรับเรื่องอื่นนั้นต่อไปค่อยคิดกันอีกที!”

“ขอบคุณเจ้ามากหยุนถิง บุญคุณใหญ่หลวงนัก ชีวิตนี้ข้าไม่รู้ว่าควรจะตอบแทนยังไงแล้ว ขอบคุณมาก!” องค์หญิงซินฉิงซาบซึ้งจนนอกจากคำว่าขอบคุณแล้ว ก็หาคำอื่นไม่เจออีกเลย

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ข้าไม่ได้ให้เจ้ามาอยู่เฉย ๆ จะต้องมาทำงานให้ข้าด้วย และที่สำคัญในจวนซื่อจื่อก็ไม่มีใครเห็นว่าเจ้าเป็นองค์หญิงด้วย” หยุนถิงพูดติดตลกขึ้นมา

“ขอแค่ให้ข้าออกจากวังได้ ไม่ว่าจะเป็นอะไรข้าก็ยินดีทั้งนั้น!”

หยุนถิงรีบส่งองครักษ์ไปส่งข่าวในพระราชวังทันที ไม่นานองครักษ์ก็กลับมาแล้ว “ซื่อจื่อเฟย ฝ่าบาทยอมตอบตกลงแล้ว และบอกว่าขอแค่ให้รักษาใบหน้าขององค์หญิงสามให้หาย นางจะอยู่นานแค่ไหนก็ได้ ถ้าต้องการยาแพงหรือหายากอะไรก็ไปเอาในพระราชวังได้เลย!”

หยุนถิงจ้องมองไปทางซินฉิง “ได้ยินแล้วใช่ไหม คราวนี้ก็วางใจอยู่ต่อไปได้แล้วนะ”

“คาดว่าเสด็จพี่เองก็คงจะรู้สึกว่า ในที่สุดก็ไม่ต้องมาเผชิญหน้ากับใบหน้าที่น่าเกลียดของข้าแล้ว หยุนถิงครั้งนี้ต้องขอบใจเจ้ามาก ทำให้ข้าได้หลุดออกมาจากกรงทองนั่นสักที!” องค์หญิงซินฉิงพูดอย่างซาบซึ้งขึ้นมา

“เอาล่ะ เดี๋ยวข้าให้คนพาเจ้าไปที่พัก แล้วค่ำ ๆ ค่อยมาช่วยงานข้า” หยุนถิงกำชับกับองครักษ์ไปไม่กี่คำ แล้วองครักษ์ก็พาองค์หญิงซินฉิงออกไปเลย

จวินหย่วนโยวเดินเข้ามาจากด้านนอก ถือบะหมี่น้ำมันต้นหอมอุ่นร้อนมาด้วยถ้วยหนึ่ง “ได้ยินมาว่าเจ้าให้องค์หญิงสามมาพักในจวนชั่วคราวหรือ?”

“อืม ข้าแค่รู้สึกสงสารนางเท่านั้น ในฐานะที่เป็นองค์หญิงแต่เพื่อต้องการหลบเลี่ยงการแต่งงาน ถึงขนาดต้องตั้งใจทำให้ตัวเองน่าเกลียดไป!” หยุนถิงตอบกลับมา

“ตั้งแต่สมัยโบราณมา ราชวงศ์ก็ไร้เยื่อใยกันทั้งนั้น เจ้าตัดสินใจเองก็ดีแล้ว ถิงเอ๋อร์ของข้าเป็นคนที่ดีที่สุดเลย รีบมากินตอนร้อน ๆ เถอะ” จวินหย่วนโยวถือถ้วยมา แล้วก็เอาตะเกียบคีบบะหมี่ขึ้นมาเป่าคำหนึ่ง แล้วส่งไปที่ข้าง ๆ ปากของหยุนถิง

หยุนถิงอ้าปากกินไปคำหนึ่ง “อร่อยจัง สมแล้วที่เป็นฝีมือของซื่อจื่อของข้า”

“เจ้ารู้ได้ยังไงกัน?”

“บนตัวท่านมีแต่กลิ่นน้ำมันต้นหอม ข้าไม่อยากดมก็ยังยากเลย!” หยุนถิงตอบกลับมา

จวินหย่วนโยวยิ้มอย่างเขรอะเขินขึ้นมา “ก็ข้ากลัวว่าเจ้าจะหิวไง คราวหน้าข้าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนค่อยมา”

หยุนถิงรู้สึกซาบซึ้ง “ซื่อจื่อ ท่านเข้าครัวเองกับมือเพื่อข้า ข้ารู้สึกซาบซึ้งมาก ที่จริงท่านไม่จำเป็นต้องทำเรื่องพวกนี้เลย ข้ากินอะไรก็ได้”

“แบบนั้นจะไปได้ยังไง เรื่องอาหารการกินของเจ้าสำคัญที่สุด ข้าช่วยเหลือทางด้านการแพทย์ไม่ได้ ก็ได้แต่ทำอาหารให้เท่านั้น ขอแค่เจ้าชอบกินก็พอแล้ว!”

“แล้วอีกอย่าง ตอนนี้เจ้าต้องยุ่งขนาดนี้ทุกวัน จะให้ลูกชายเราหิวไม่ได้นะ คาดว่าอีกหน่อยถ้าเจ้าเด็กนี่ออกมา คงจะปากคอเราะรายแน่ เพราะว่าถูกข้าเลี้ยงให้เป็นเอง” จวินหย่วนโยวพูดขึ้นมาอย่างรักใคร่

หยุนถิงส่งเสียงหัวเราะออกมา แล้วก็ถูกจวินหย่วนโยวป้อนไปแบบนี้จนกินบะหมี่ทั้งชามหมดไป

จวินหย่วนโยวเห็นมุมปากของนางเปื้อนน้ำซุปอยู่ ดวงตาก็ลึกซึ้งขึ้นมา แล้วก็ชิดเข้าไปใกล้เลย

หยุนถิงยังไม่ทันจะตั้งสติได้ จวินหย่วนโยวก็จูบมาที่มุมปากของนางแล้ว

“ว๊าย ซื่อจื่ออย่าเล่นซิเจ้าคะ!”

“เรียกว่าฟูจวิน!” จวินหย่วนโยวพึมพำขึ้นมาประโยคหนึ่ง

“ได้เจ้าค่ะ ฟูจวิน” หยุนถิงร้องเรียกออกมาคำหนึ่งอย่างเชื่อฟัง