จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 537

หยุนถิงหันหน้ามาก็เห็นซื่อจื่อกำลังวาดรูปตัวเองอยู่ ๆ ดวงตาก็ยิ่งยิ้มอย่างมีความสุขมากขึ้น “ฟูจวิน ท่านต้องวาดข้าให้สวย ๆ หน่อยนะ”

“ถิงเอ๋อร์งามล่มแคว้นล่มเมือง และงดงามที่สุดแห่งยุคอยู่แล้ว ข้าไม่ต้องพูดเกินจริงหรอก!” จวินหย่วนโยวพูดขึ้นมาอย่างรักใคร่

หยุนถิงรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก แล้วยิ้มเสียงเบาขึ้นมา “งั้นฟูจวินชอบความงดงามของข้าหรือ?”

“หญิงสาวที่สวยงามและอ่อนหวาน ช่างเหมาะสมกับข้ายิ่งนัก!”

“ถ้าเกิดวันหนึ่งในอนาคตข้างหน้า ข้าเกิดกลายเป็นผู้หญิงน่าเกลียดไป เหมือนอย่างเมื่อก่อน ท่านยังจะรักข้าอีกไหม?” หยุนถิงตั้งใจหยอกล้อเขา

“เมื่อก่อน ข้าก็ไม่เคยรังเกียจเจ้า!” จวินหย่วนโยวพูดขึ้นมาอย่างเคร่งขรึม

นอกจากคำพูดแล้ว เมื่อก่อนหยุนถิงก็น่าเกลียดมาก ตอนที่รูปโฉมยังไม่กลับมาเหมือนเดิม เขาก็ปฏิบัติกับนางเช่นนี้

หยุนถิงครุ่นคิดดูแล้วก็ใช่ “ยังไงก็ฟูจวินของข้าดีที่สุด ไม่ได้ดูแต่เปลือกนอก แสดงว่าข้าเลือกคนไม่ผิดจริง ๆ”

รอยยิ้มในดวงตาจวินหย่วนโยวลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น ยกพู่กันขึ้นมาแล้วก็วาดภาพต่อไป

หยุนถิงตั้งใจตั้งท่าไปหลายแบบ อยากให้ซื่อจื่อวาดตัวเองให้สวยขึ้นมาอีกหน่อย แต่ปรากฏว่าซื่อจื่อไม่ได้มองตัวเองด้วยซ้ำ แค่ก้มหน้าก้มตาวาดภาพต่อไป

“ซื่อจื่อ ท่านไม่ต้องมองข้าเลยหรือ?” หยุนถิงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา

“ข้ารักเจ้าเข้ากระดูกแล้ว ทุกท่าทางทุกรอยยิ้มของเขาล้วนสลักอยู่ในสมองของข้า แน่นอนว่าไม่ต้องดูอยู่แล้ว!” จวินหย่วนโยวตอบกลับมา

หยุนถิงส่งเสียงหัวเราะออกมา ซื่อจื่อนี่พูดจาเป็นชุด ๆ เลย

“คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าซื่อจื่อจะปากหวานเช่นนี้!” เสียงหัวเราะสดใสเสียงหนึ่งดังลอยมา แล้วหยุนไห่เทียนก็เดินเข้ามา

“ท่านพี่!” หยุนเสี่ยวลิ่ววิ่งเข้ามา

“คุณหนูใหญ่!” เสี่ยวอันจื่อก็ตามมาด้วย

หยุนถิงเห็นพวกเขาสามคนมา ก็รู้สึกดีใจมาก “พี่ใหญ่ เสี่ยวลิ่ว เสี่ยวอันจื่อพวกท่านมาได้ยังไงกัน?”

“วันนี้เป็นวันพักผ่อน พวกเขาสองคนบอกว่าจะมาเยี่ยมเจ้า ส่วนข้าเองก็มีธุระจะมาหาเจ้าพอดี ก็เลยมาพร้อม!” หยุนไห่เทียนพูดอธิบายขึ้นมา

“ดีจังเลย ข้าเอาก็คิดถึงพวกท่านเช่นกัน!” หยุนถิงพูดขึ้นมา

“ท่านพี่ วัวนี้นี่ไม่สบายหรือ ทั้งตัวทำไมขาวฝืนหนึ่ง ดำฝืนหนึ่งแบบนี้?” หยุนเสี่ยวลิ่วถามขึ้นมาอย่างแปลกใจ

ถึงแม้ว่าเขาจะชอบกินชานม แต่ก็ไม่เคยเป็นวัวนมมาก่อน และแน่นอนว่าชายชราใจจวนเฉิงเซี่ยงไม่มีทางไปที่ทุ่งเลี้ยงสัตว์แน่

“นี่คือวัวนม เอานมของพวกมันมาทำชานม!” หยุนถิงตอบกลับไป

“นี่คือวัวนมหรือ หน้าตาน่าเกลียดจังเลย แต่ว่าชานมอร่อยมากจริง ๆ ท่านพี่ ข้ากับเสี่ยวอันจื่อฝึกวิธีต่อยหมัดใหม่ได้แล้ว เดี๋ยวจะต่อยให้ท่านดูสักหน่อยนะ!” หยุนเสี่ยวลิ่วลากตัวเสี่ยวอันจื่อมาก็เริ่มต่อยเลย

หยุนไห่เทียนส่ายหัวขึ้นมาอย่างเบื่อหน่าย “เจ้าเด็กสองคนนี้ อยู่ในค่ายทหารมีพละกำลังกระฉับกระเฉงเป็นอย่างมากเลย”

ม่อเซิงที่อยู่ในครัว พอได้ยินพ่อบ้านบอกว่าคุณชายเสี่ยวลิ่วมาแล้ว เขาก็บอกกับพ่อครัวหลิวคำหนึ่ง แล้วก็รีบออกไปพร้อมกับจิ่งไป๋เลย

พอหยุนถิงเห็นพวกเขาสองคนมาแล้ว ก็รู้สึกดีใจมาก “พวกเจ้าก็มาด้วยหรือ ดูซิเสี่ยวลิ่วกับเสี่ยวอันจื่อฝึกฝนได้เป็นอย่างไรบ้าง”

จิ่งไป๋กับม่อเซิงจ้องมองเสี่ยวอันจื่อกับหยุนเสี่ยวลิ่วต่อยกันได้อย่างยอดเยี่ยม ก็รู้สึกชื่นชมและอิจฉามาก

พอต่อยกันครบชุดเสร็จ หยุนเสี่ยวลิ่วกับเสี่ยวอันจื่อก็หายใจหอบขึ้นมา “ท่านพี่ เป็นยังไงบ้าง?”

“ไม่เลวเลย ต่อยได้ดี ความเร็วตอนออกหมัดกับแรงก็ใช้ได้ ดูท่าช่วงที่ผ่านมาพวกเจ้าจะฝึกฝนในค่ายได้ไม่เลวเลย เดี๋ยวเที่ยงวันนี้เพิ่มน่องไก่ให้เลย!” หยุนถิงพูดชื่นชมขึ้น

“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ข้าก็มาเพื่อน่องไก่ของบ้านท่านแหละ!” หยุนเสี่ยวลิ่วพูดอย่างไม่เกรงใจ

“แนะนำกับพวกเจ้าหน่อยนะ นี่คือจิ่งไป๋ กับม่อเซิง เป็นคนของจวนซื่อจื่อทั้งนั้น พวกเจ้าคบหากันดี ๆ ล่ะ” หยุนถิงเปิดปากพูดขึ้นมา

“ในเมื่อพวกท่านเป็นคนของพี่สาวข้า งั้นก็เป็นคนของข้าด้วยเช่นกัน ต่อไปถ้าเจอเรื่องลำบากอะไรก็มาหาข้าได้ทุกเมื่อ!” หยุนเสี่ยวลิ่วพูดขึ้นอย่างใจกว้าง