จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 539

“ตั้งแต่เด็ก พี่ก็ไม่เคยซื้ออะไรให้กับเจ้าเลย วันนี้จะซื้อจิ๊บให้เจ้าก็แล้วกัน!” น้ำเสียงของหยุนไห่เทียนเย็นชาเป็นอย่างมาก

“พี่ใหญ่ ท่านจะซื้อจิ๊บให้ข้าจริง ๆ หรือ ทำไมข้าถึงรู้สึกเหมือนกับว่าท่านจะบีบคอข้าให้ตายเลยล่ะ จิ๊บมันติดแล้วยุ่งยาก ข้าไม่ชอบ ถ้าท่านจะซื้อของให้ข้าให้ได้ งั้นก็ซื้ออาวุธให้ข้าเถอะ ช่วงนี้ข้าเจอของชิ้นหนึ่งที่จับถนัดมือมากเลย นี่พี่ใหญ่ ท่านจะไปไหนน่ะ……” หยุนหลียังพูดไม่ทันจบ หยุนไห่เทียนก็เดินออกไปแล้ว

ตรงจุดที่ไม่ไกล อู๋ซงเอาจิ๊บอันนั้นติดลงบนหัวซูชิงโยว แล้วรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก “น้องชิงโยวเจ้าติดจิ๊บอันนี้แล้วสวยมากเลย ทำให้เจ้ายิ่งดูงดงามราวกับดอกไม้ขึ้นไปอีก”

“พี่อู๋ซงพูดเกินไปแล้ว” ซูชิงโยวพูดขึ้นมาอย่างเขินอาย

จากนั้นด้านข้างก็มีเสียงที่ไม่คาดฝันดังขึ้นมา “อั๊ยหย๋า ทำไมเจ้านี่ถึงได้เด็ดดอกไม้ของข้าออกหมดเลย แล้วข้าจะขายยังไงอีกล่ะ ชดใช้เงินมาเลย!”

ซูชิงโยวหันหน้ามองไป ก็เห็นชายแก่ที่ขายดอกไม้คนหนึ่งกำลังชี้หน้าด่าผู้ชายคนหนึ่งอยู่ ในมือของผู้ชายคนนั้นยังกำช่อดอกไม้บางส่วนอยู่ บนพื้นมีดอกไม้ร่วงหล่นอยู่เต็มพื้น ตอนที่มองหน้าผู้ชายคนนั้นชัด ซูชิงโยวก็ตกตะลึงไปเลย

“แม่ทัพหยุน?”

หยุนไห่เทียนหันมองมาอย่างเย็นชา ดวงตาดำเฉียบคมกวาดมองไปทางอู๋ซง

อู๋ซงเป็นแค่บัณฑิตที่อ่อนแอคนหนึ่ง ถูกสายตาที่เย็นชาและเยือกเย็นของหยุนไห่เทียนทำให้ตะลึงงันไปเลย เขารู้สึกแต่แรงกดดันเยอะมาก จนหนาวสั่นไปทั้งตัวโดยอัตโนมัติ และสีหน้าขาวซีดไป

ซูชิงโยวเองก็เป็นครั้งแรกที่เห็นหยุนไห่เทียนโกรธเคืองเช่นนี้ จึงตกใจขึ้นมาจริง ๆ

“พี่ใหญ่ ทำไมอยู่ดี ๆ ท่านถึงไปบดขยี้ดอกไม้ของคนอื่นแบบนี้ล่ะ!” หยุนหลีเดินเข้ามาอย่างไม่เข้าใจ แล้วก็มองเห็นคนที่อยู่ข้าง ๆ เข้า“พี่หญิงซู ท่านก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ บังเอิญจังเลย”

“หยุนหลี เจ้าก็มาเดินตลาดหรือ”

“ใช่”

“คุณหนูหลี ที่ท่านบอกว่าท่านนี้เป็นพี่ใหญ่ของท่านหรือ งั้นก็คือแม่ทัพหยุนนะซิ?” ชายแก่ที่ขายดอกไม้ถามขึ้นมาอย่างตกตะลึง

ปกติแล้วนอกจากจะไปรายงานสถานการณ์ต่อฝ่าบาท เวลาอื่น ๆ หยุนไห่เทียนก็อยู่แต่ในค่ายทหารเท่านั้น เพราะฉะนั้นถึงคนในเมืองหลวงจะรู้จักหยุนไห่เทียนท่านแม่ทัพใหญ่ที่ปกป้องประเทศกันทุกคน แต่คนที่เคยได้พบเห็นเขานั้นมีน้อยมาก ที่ชายแก่ไม่รู้จักมันก็มีสาเหตุอยู่

“ก็ใช่น่ะซิ นี่คือพี่ใหญ่ของข้าหยุนไห่เทียน ท่านลุงต้องขอโทษด้วยนะ ไม่รู้ว่าวันนี้พี่ชายข้าเป็นอะไรไป ถึงได้มาทำดอกไม้ของท่านพัง เดี๋ยวข้าจะใช้เงินให้ท่านเดี๋ยวนี้เลย” หยุนหลีพูดแล้วก็ล้วงเงินออกมา

“ไม่ต้องหรอกคุณหนูหลี เมื่อกี้ข้าไม่รู้ว่าคือท่านแม่ทัพหยุนจึงล่วงเกินไป แม่ทัพหยุนปกป้องชาวบ้านของแคว้นต้าเยียน เป็นเทพแห่งสงครามของแคว้นต้าเยียนเรา ข้าจะมาเอาเงินท่านได้ยังไง ต้องเป็นเพราะว่าดอกไม้ข้ามีปัญหาแน่ ๆ” ชายแก่รีบเปลี่ยนคำพูดไป

หยุนหลีฟังจนกระดกลิ้นขึ้นมา “พี่ใหญ่ ข้าไม่รู้เลยว่าท่านจะได้ใจชาวบ้านมากขนาดนี้!”

หยุนไห่เทียนมองตาขาวใส่นางทีหนึ่ง แล้วล้วงเงินออกมากำหนึ่ง “ท่านลุง นี่คือค่าชดใช้ เมื่อกี้ขออภัยด้วยนะ”

ชายแก่จะยอมเอาได้ยังไง บอกปัดอีกครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายหยุนไห่เทียนก็ยังเอาเงินชดใช้ให้เขาอยู่ดี

“ข้าน้อยอู๋ซง ได้ยินชื่อแม่ทัพหยุนมานานแล้ว!” อู๋ซงรีบแสดงความเคารพขึ้นมา

หยุนไห่เทียนมองเขาด้วยสายตาเย็นชาทีหนึ่ง “ปกป้องดูแลประเทศเป็นหน้าที่ของข้า ไม่จำเป็นต้องเกรงใจหรอก”

“พี่ใหญ่ ท่านนี้คือ?” หยุนหลีถามขึ้นมา

ซูชิงโยวรีบแนะนำขึ้นว่า “นี่คืออู๋ซง บ้านข้ากับบ้านเขาเป็นเพื่อนเก่ากัน”

“ข้าว่านะ ไม่เคยเห็นเจ้ามาเดินตลาดกับผู้ชายคนไหนมาก่อน ดูท่าคงจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่เลวแน่นอน” หยุนหลีจ้องมองไปด้วยความสอดรู้สอดเห็น

สีหน้าของหยุนไห่เทียนดำจนเหมือนกับก้นหม้อขึ้นมาทันที “เพื่อนเก่ากันยังมอบจิ๊บให้ด้วยหรือ?”

ซูชิงโยวมีสีหน้าอึดอัดขึ้นมา แล้วรีบยื่นมือไปเอาจิ๊บบนหัวลงมาก “พี่อู๋ซง อันนี้ข้าไม่เอาแล้ว!”

“แต่เมื่อกี้เจ้ายังชอบมากเลยนี่ ชอบก็ซื้อไว้ซิ ครั้งนี้ข้ากลับมาอย่างรีบร้อน จึงไม่ได้นำของขวัญอะไรมาให้เจ้า ถือซะว่าเป็นของขวัญที่ข้าให้เจ้าก็แล้วกัน!” อู๋ซงรีบเปิดปากพูดขึ้นมา แล้วก็จะล้วงเงินออกมา

หยุนไห่เทียนโยนเงินไปก้อนหนึ่งเลย “ของพวกนี้ห่อให้หมด!”

พอผู้หญิงเห็นเงินกองมากมายขนาดนี้ ก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก “ได้เจ้าค่ะ ขอบคุณแม่ทัพหยุน!”

หยุนหลีเบ้ปากเล็กน้อย “พี่ใหญ่ เมื่อกี้ท่านบอกว่าจะซื้ออาวุธให้ข้าไม่ใช่หรือ ทำไมถึงมาซื้อจิ๊บให้พี่หญิงซูหมดเลยล่ะ?”

“ก็เจ้าบอกว่าไม่ต้องการไม่ใช่หรือ” หยุนไห่เทียนทำเสียงหึอย่างเรียบเฉยออกมาประโยคหนึ่ง