จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 570

ซูโหวเย่ตกตะลึงไปจริงๆ อดที่จะพึมพำขึ้นมาคำหนึ่งไม่ได้“ไหนบอกว่าไม่ได้เตรียมสินสอดทองหมั้นเอาไว้ไง?”

ใบหน้าของหยุนไห่เทียนเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วนและแปลกใจ“ท่านพ่อ ท่านมาได้อย่างไร?”

“ถิงเอ๋อร์กับจวินซื่อจื่อกลับไปที่ตระกูลหยุน บอกว่าเรื่องดีๆเจ้ากับนังหนูตระกูลซูจวนจะมาถึงแล้ว ข้าก็เลยให้พ่อบ้านไปเตรียมตัวทันที เดิมทีคิดว่าจะมาคุยเรื่องขอแต่งงานพรุ่งนี้ แต่แล้วข้าก็กลัวว่านังหนูตระกูลซูจะเปลี่ยนใจ หาได้ยากที่จะมีคนมาชอบคนหัวรั้นอย่างเจ้า ดังนั้นเมื่อพวกเขาจากไป พ่อก็ให้พ่อบ้านนำสิ่งของมาทันที!” หยุนเฉิงเซี่ยงอธิบาย

มุมปากของหยุนไห่เทียนกระตุกขึ้นมา“ท่านพ่อ มีใครเขาว่าลูกชายของตัวเองอย่างท่านกัน?”

“เจ้ามีพฤติกรรมอย่างไรข้ายังไม่รู้อีกหรือ วันๆเอาแต่อยู่ในค่ายทหารไม่รู้จักกลับบ้านกลับช่องเลยด้วยซ้ำ อีกหน่อยแต่งงานแล้วห้ามทำเช่นนี้อีก!” หยุนเฉิงเซี่ยงจ้องมองมาด้วยความโกรธ

“ทราบแล้วท่านพ่อ ท่านจะไว้หน้าข้าหน่อยไม่ได้หรือ!” หยุนไห่เทียนเป็นกังวลขึ้นมาแล้ว

ตาแก่นี่มาหักหน้ากันโดยเฉพาะเลยใช่ไหม

หยุนเฉิงเซี่ยงยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน รีบมองไปทางซูโหวเย่“ซูโหวเย่ขอโทษด้วย วันนี้มากะทันหันเกินไปแล้ว และไม่ได้ให้คนส่งเทียบมาก่อน ขอโทษด้วยจริงๆ!”

ไหนเลยที่ซูโหวเย่จะรู้สึกโกรธ ตอนนี้ชิงโยวสมปรารถนาดั่งใจหวัง หยุนเฉิงเซี่ยงส่งของกำนัลมาหมั้นหมายด้วยตัวเอง นับเป็นเกียรติอย่างยิ่ง

“หยุนเฉิงเซี่ยงเกรงใจไปแล้ว ท่านมาถึงจวนตระกูลซู เป็นการให้เกียรติอย่างยิ่งจริงๆ หาได้ยากที่เด็กสองคนนี้จะถูกตาต้องใจกันและกัน ข้าดีใจยังไม่แทบด้วยซ้ำ!”

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว” หยุนเฉิงเซี่ยงมองไปทางซูชิงโยว“นังหนูตระกูลซู เจ้าวางใจ อีกหน่อยเจ้าแต่งงานไปที่ตระกูลหยุนของข้าแล้ว หากไห่เทียนรังแกเจ้า ข้าจะซ้อมเขาให้ตาย!”

ซูชิงโยวคิดไม่ถึงว่าหยุนเฉิงเซี่ยงผู้น่าเกรงขามเสมอจะเข้าข้างตัวเองเช่นนี้ แถมยังส่งของกำนัลมาหมั้นหมายด้วยตัวเอง แสดงให้เห็นว่ายอมรับในตัวนางอย่างมาก

“ขอบคุณหยุนเฉิงเซี่ยง ข้าจะจำเอาไว้!”

“ดี เหล่าซูเราสองคนไปหารือเรื่องฤกษ์งามยามดี อย่าไปรบกวนคนหนุ่มสาวกันเลย!” หยุนเฉิงเซี่ยงกล่าว

“หยุนเฉิงเซี่ยงกล่าวถูกต้องแล้ว เชิญทางนี้!” ซูโหวเย่พาหยุนเฉิงเซี่ยงไปที่ห้องหนังสือด้วยตัวเอง

สีหน้าของอู๋ซงที่อยู่ด้านข้างและไม่พูดไม่จามาตลอดดูเหมือนกับกิ้งก่า จากเขียวเป็นม่วงและดำมืดในที่สุด รู้สึกกระอักกระอ่วนสุดขีด

แม่ทัพหยุนแค่คนหนึ่ง เขาก็ไม่สามารถเทียบได้แล้ว ตอนนี้มีหยุนเฉิงเซี่ยงมาอีกคน มองดูสินสอดทองหมั้นของคนอื่นวางเอาไว้เต็มลาน แต่เขามีเพียงหกลังเท่านั้น ดูยากจนข้นแค้นสุดๆ

นาทีนี้ อู๋ซงถูกตบหน้าอย่างแรง ไหนเลยจะมีหน้าอยู่ต่อไปอีก ไม่มีเวลาสนใจจะกล่าวลาซูชิงโยว เดินออกไปข้างนอกจากด้วยความตื่นตระหนก

หยุนไห่เทียนบังเอิญเห็นเข้าพอดี เกี่ยวริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย“คุณชายอู๋ ท่านลืมนำสินสอดทองหมั้นของตัวเองกลับไป!”

อู๋ซงเสียหลัก คนทั้งคนล้มลงไปกับพื้น บังเอิญล้มหัวคะมำพอดี ทำให้คนที่ยกสินสอดทองหมั้นของตระกูลหยุนทั้งหมดในลานหัวเราะกันอย่างดังลั่น

สีหน้าของอู๋ซงไม่น่าดูมากยิ่งขึ้น เสียงหัวเราะนั่นช่างถากถางและแสบแก้วหูเช่นนี้ อู๋ซงรีบร้อนลุกขึ้นมาจากพื้นและจากไปทันที ไม่มีเวลาสนใจสินสอดทองหมั้นพวกนั้นด้วยซ้ำ

“เด็กๆ ช่วยส่งสินสอดทองหมั้นของคุณชายอู๋กลับไปให้เขา!” พ่อบ้านของจวนตระกูลหยุนเอ่ยปาก

“ขอรับ!” บ่าวรับใช้ชายสิบกว่าคนยกสินสอดทองหมั้นนั่นขึ้นมาก็จากไป

กล้ามาแย่งเมียกับคุณชายใหญ่ของพวกเขา สมควรถูกข่มเหง ก็ไม่ดูเลยว่าตัวเองมีสภาพแบบไหน

“ชิงโยวเจ้าต้องการจะตกแต่งในเรือน ในลานอย่างไร หรือว่าเจ้าชอบดอกไม้ใบหญ้าอะไร ข้าจะให้คนจัดเอาไว้ล่วงหน้า?” หยุนไห่เทียนถาม

พ่อบ้านที่อยู่ด้านข้างยังอดที่จะยกนิ้วโป้งให้กับคุณชายใหญ่ของตัวเองไม่ได้ นายท่านยังบอกว่าคุณชายใหญ่เป็นคนหัวรั้น นี่มันเปิดกว้างแค่ไหน

ซูชิงโยวยิ่งรู้สึกอายมากขึ้น พวกเขายังไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างเป็นทางการ ก็พูดคุยกันเรื่องแต่งงานแล้ว ตอนนี้หารือเรื่องเรือนหอแล้ว ความเร็วนี้ช่างรวดเร็วจริงๆ

“เจ้าอย่าคิดมาก ข้าก็แค่อยากถามความคิดเห็นของเจ้าเท่านั้น”