จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 572

“ข้าตรวจดวง ทำนายว่าในสามเดือนนี้นังหนูนี่จะมีเคราะห์กรรม ดังนั้นเลยตั้งใจเร่งรุดมา เพื่อมาบอกข่าวนี้แก่เจ้า หากเป็นคนอื่น ข้าคงมิยุ่งด้วยเพียงนี้!” จู่ๆคงอู๋ไต้ซือก็มีสีหน้าเคร่งเครียด

จวินหย่วนโยวตัวแข็งค้างทันที หากเป็นคนอื่นมาพูดเช่นนี้ เขาต้องจับมันสับเป็นแปดชิ้น และห้าม้าแยกร่างแน่ แต่นี่อีกฝ่ายคือคงอู๋ไต้ซือ รู้การณ์ในอดีตและเบื้องหน้านับไปห้าร้อยปี คำทำนายยิ่งมิเคยผิดพลาดมาก่อน มันทำให้จวินหย่วนโยวจำต้องเชื่อ

“ไต้ซือ มีวิธีแก้ไขอันใดหรือไม่?” จวินหย่วนโยวตื่นเต้นเป็นกังวลนัก

“ลิขิตสวรรค์มิอาจเปิดเผยได้ มันเป็นเคราะห์กรรมของนังหนูนี่ มิมีหนทางแก้ไขได้ แต่เห็นแก่สัมพันธ์ของเรา ข้าบอกเจ้าได้เพียงว่า อย่าให้นังหนูนี่ไปที่สูงเช่นหน้าผาเป็นต้น” คงอู๋ไต้ซือบอกพลางถอนหายใจ

“ไต้ซือ ข้าจะตายรึ?” หยุนถิงถาม

บรรยากาศรอบด้านพลันกลายเป็นตึงเครียด ทำให้คนรู้สึกกดดันนัก

คงอู๋ไต้ซือสีหน้าตึงเครียด เหล่มองท้องหยุนถิงฉับพลัน “เสี่ยงชีวิตหนักหนาสาหัสอยู่ ลางทีเด็กคนนี้อาจจะเป็นจุดเปลี่ยนให้เจ้า และอาจจะเป็นเคราะห์กรรมของเจ้าด้วย ทั้งหมดยังมิอาจรู้ได้ อาตมาก็มองชะตาเจ้ามิออก”

จวินหย่วนโยวสีหน้าตึงเครียดยิ่งนัก “ท่านมิใช่ชอบสุราเลิศรสพวกนั้นที่ข้าเก็บไว้รึ ให้ท่านทั้งหมดเลย ขอเพียงท่านคุ้มครองให้ถิงเอ๋อร์ปลอดภัยมิเป็นอะไร!”

คงอู๋ไต้ซือตะลึงอึ้ง สุราเลิศรสเหล่านั้นเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดของจวินหย่วนโยว มีสิบไหในนั้นยังเป็นเหล้าที่บิดาเขาเหลือไว้ให้ สำหรับจวินหย่วนโยวแล้วเป็นสิ่งที่มิอาจมีสิ่งใดเทียบเคียงได้ ประหนึ่งมรดกตกทอดจากบิดาเขา

บัดนี้เขากลับยินดีจะมอบมันออกมาทั้งหมด ขอเพียงให้หยุนถิงปลอดภัย มันทำให้คงอู๋ไต้ซือซาบซึ้งยิ่งนัก

“หากอาตมารับไว้ มิเท่ากับฉวยโอกาสรึ นังหนู สิ่งนี้ให้เจ้า ห้ามเปิดออกเด็ดขาด ต้องพกติดตัวไว้ตลอด สิ่งที่ข้าพอจะช่วยได้ก็มีเพียงเท่านี้แล้วล่ะ” คงอู๋ไต้ซือควักถุงผ้าถุงหนึ่งออกมาจากในอกเสื้อ

“ขอบคุณไต้ซือมาก!” หยุนถิงยื่นมือรับมา

“กลับไปข้าจะให้หลิงเฟิงส่งเหล้าที่ฝังในจวนซื่อจื่อมาให้!” จวินหย่วนโยวบอก

“นี่เจ้ายัดเยียดให้ข้าเองนะ ข้าไม่ได้ขอนะ!” คงอู๋ไต้ซือเบ้ปากบอก

“ข้ายัดเยียดเอง”

หยุนถิงฟังออกถึงความกังวลและร้อนใจของจวินหย่วนโยว เธอยื่นมือไปกุมมือจวินหย่วนโยวไว้ “ท่านพี่อย่ากังวลไปเลย เรื่องยังมิเกิดมิใช่รึ

อีกอย่างคงอู๋ไต้ซือก็บอกว่า ไม่แน่ว่าจะร้ายหรือดี ยังมิแน่ดอก ดังนั้นพวกเราทำใจให้สบายนะ ไม่แน่อาจจะแค่วิตกไปเองก็ได้

เป็นสุขมิใช่เคราะห์ หากเป็นเคราะห์กรรมพวกเราหาทางหลบหลีกก็ได้แล้ว ท่านพี่เก่งกาจปานนี้ ต้องปลอดภัยได้แน่”

จวินหย่วนโยวเห็นนางมองโลกในแง่ดี ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดีแล้ว เขาดึงหยุนถิงมาแนบอก “เจ้าวางใจนะ มีข้าอยู่ จะมิยอมให้เจ้าเป็นอันใดไปแน่!”

“ข้าเชื่อท่าน ท่านพี่!”

“ในเมื่อพวกเจ้ามาแล้ว ก็พำนักกับข้าสักหลายวันแล้วกัน!” คงอู๋ไต้ซือบอก

จวินหย่วนโยวสีหน้าเย็นชา “มิได้ เมื่อครู่ท่านพึ่งพูดเองมิใช่รึว่าถิงเอ๋อร์จะไปแถบหน้าผามิได้ เขาด้านหลังท่านน่ะเป็นหน้าผาทั้งนั้น ไม่ปลอดภัย ตอนนี้ข้าจะพานางกลับไป”

คงอู๋ไต้ซือมุมปากกระตุก เมื่อครู่เหมือนเขาจะพูดเช่นนี้จริงๆ

“ไต้ซือ ท่านอยู่เขาด้านหลังที่ห่างไกลผู้คนเช่นนี้คนเดียวก็น่าเบื่อ สู้ตามเรากลับจวนซื่อจื่อดีกว่า ระยะนี้ข้าคิดค้นรายการอาหารมากมาย และยังมีสุราเลิศรส ที่ท่านมิเคยกินมาก่อนอีกนะ ไปลองชิมดูหน่อยดีหรือไม่?” หยุนถิงถาม

คงอู๋ไต้ซือตาเป็นประกายทันที ชาตินี้เขาชอบกินและชอบดื่มนัก “ได้ แต่เจ้าต้องทำของอร่อยให้ข้ากินมากหน่อยนะ”

“ไม่มีปัญหา”

ดังนั้นคงอู๋ไต้ซือเลยตามหยุนถิงและจวินหย่วนโยวออกจากเขาด้านหลัง มุ่งตรงไปจวนซื่อจื่อ