จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 595

น้ำเสียงช่างเต็มไปด้วยอำนาจ เหิมเกริม เย็นชา

ทำเอาเหล่าผู้อาวุโสตะลึงไปตามๆกัน เสวี่ยเชียนโฉวถึงกับออกโรงปกป้องคนวางเพลิงอย่างออกหน้าออกตา

“เจ้าอุทยาน ท่านทำเช่นนี้ เท่ากับไม่เห็นผู้อาวุโสอย่างพวกข้าอยู่ในสายตาเลยนะ!” ผู้อาวุโสฉีตะคอกอย่างเดือดดาล

“ข้าไม่เห็นท่านอยู่ในสายตาจริงๆ แล้วอย่างไรเล่า?” เสวี่ยเชียนโฉวย้อนหน้าตาเฉย

ผู้อาวุโสฉีโกรธจนหน้าดำเหมือนก้นหม้อ เขาเป็นผู้อาวุโสอันดับที่หนึ่งของอุทยานตระกูลเสวี่ย จู่ๆก็โดนเด็กรุ่นหลังที่พึ่งมาได้ไม่ถึงหนึ่งเดือนท้าทายเข้าแบบนี้ แล้วจะให้เขาอยู่ในอุทยานตระกูลเสวี่ยต่อไปได้อย่างไร

“ต่อให้เป็นเจ้าอุทยานคนก่อนก็ไม่เคยพูดจาเช่นนี้กับข้า ตอนนี้เจ้าอุทยานคนก่อนสิ้นแล้ว เจ้ากลับกระทำการอุกอาจ ไม่แบ่งแยกดีชั่วเช่นนี้ นี่คือไม่สนใจความเป็นความตายของคนทั่วทั้งอุทยานเลยนี่นา ข้าขอเสนอให้ยกเลิกตำแหน่งเจ้าอุทยานของเสวี่ยเชียนโฉว!” ผู้อาวุโสฉีตะคอกอย่างเดือดดาล

พอคำนี้ออกมา ผู้อาวุโสคนอื่นพากันงงเป็นไก่ตาแตกเลย

พวกเขาเองก็ไม่ยอมรับเสวี่ยเชียนโฉว แต่พอนึกถึงฝีมือของเขา เหล่าผู้อาวุโสก็ขนหัวลุก

“ผู้อาวุโสฉีใจเย็นก่อน เจ้าอุทยานเป็นลูกชายของเจ้าอุทยานคนก่อน เขาพึ่งรับตำแหน่งเจ้าอุทยานได้เพียงเดือนเดียว หากต้องโดนยกเลิก เกรงว่าจะทำให้เกิดความปั่นป่วนไม่น้อยเลยนะ!” ผู้อาวุโสคนหนึ่งพูดขึ้น

“วันนี้ข้าพูดไว้ตรงนี้ล่ะ หากไม่มอบตัวคนวางเพลิงออกมา ก็ปล่อยตำแหน่งเจ้าอุทยานออกมาซะ!” ผู้อาวุโสฉีเดือดจัด

เดิมเขาก็ไม่ชอบหน้าเสวี่ยเชียนโฉว บัดนี้เขายังกล้าท้าทายตน ผู้อาวุโสฉีย่อมต้องทำให้เขารู้ถึงความร้ายกาจของตนอยู่แล้ว

สายตาเสวี่ยรั่วหย่ามีแววสมใจ ผู้อาวุโสฉีพูดเช่นนี้แล้ว นางจะดูสิว่าเสวี่ยเชียนโฉวจะเลือกอย่างไร

เสวี่ยเชียนโฉวสีหน้าเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง “ยังมีใครหวังว่าข้าจะมอบตำแหน่งเจ้าอุทยานออกมาอย่างผู้อาวุโสฉีอีกไหม มีเพียงแค่ผู้อาวุโสฉีคนเดียวที่ไม่ชอบหน้าและไม่ถูกกฎระเบียบรึ?”

“พวกเจ้ามัวอึ้งอะไรกันอยู่ กฎของอุทยานตระกูลเสวี่ยเรา หากผู้อาวุโสเกินครึ่งสามารถเสนอให้ยกเลิกเจ้าอุทยานได้ เช่นนั้นก็กระทำได้เลย หรือว่าพวกเจ้าอยากเห็นอุทยานตระกูลเสวี่ยป่นปี้ย่อยยับด้วยน้ำมือเสวี่ยเชียนโฉวรึ!” ผู้อาวุโสฉีเร่งเร้า

เหล่าผู้อาวุโสชั่งใจ บางคนลังเล บางคนไม่กล้า บางคนเริ่มหวั่นไหว ต่างคิดกันไปต่างๆนานา

“ข้าเห็นด้วยกับผู้อาวุโสฉี” ผู้อาวุโสคนหนึ่งก้าวออกมา

พอมีคนนำ ก็มีผู้อาวุโสอีกสี่คนก้าวตามออกมา ทั้งหมดล้วนยืนข้างผู้อาวุโสฉี

ผู้อาวุโสฉีพอใจมาก เหล่มองผู้อาวุโสซู “เหล่าซู เจ้าไม่เห็นด้วยรึ?”

เหล่าซูสีหน้าเรียบเฉย ส่ายหน้าเบาๆ “เจ้าอุทยานเป็นลูกชายของเจ้าอุทยานคนก่อน สมควรสืบทอดตำแหน่งเจ้าอุทยานอยู่แล้ว ถึงบางครั้งจะกระทำการเลินเล่อไปบ้าง แต่เจ้าอุทยานคนก่อนมีบุญคุณยิ่งใหญ่กับข้าดุจขุนเขา ข้าจะมาหักหลังเขาเวลานี้ได้อย่างไร!”

“พูดจาเสียน่าฟัง ก็แค่กลัวตาย อย่างไรเสียเจ้าไม่เข้าร่วม จำนวนคนของพวกข้าก็เกินครึ่งแล้ว” ผู้อาวุโสฉีเยาะหยัน

เสวี่ยเชียนโฉวเหล่มองผู้อาวุโสซู ประหลาดใจนัก ไม่คิดว่าเขาจะสนับสนุนตน

เสวี่ยเชียนโฉวเหล่มองผู้อาวุโสฉี ใบหน้าเย็นเยียบมีประกายเย้ยหยัน

“ผู้อาวุโสฉีเป็นผู้อาวุโสอันดับที่หนึ่งของอุทยานตระกูลเสวี่ย หลายปีมานี้ใช้ประโยชน์จากตำแหน่งรับสินบน ทุจริตสมบัติของอุทยาน เอารายได้จากการค้าของอุทยานตระกูลเสวี่ยที่นอกด่านเข้ากระเป๋าตนเอง

รายได้จากการค้าของล้วนผ่านมือผู้อาวุโสฉี ทุกครั้งเขาจะยักยอกกำไรส่วนตัว ปีหนึ่งก็ทุจริตไปเป็นล้านตำลึง และลูกชายของผู้อาวุโสฉีก็มักจะฉุดคร่าหญิงชาวบ้าน ทำร้ายสตรีบริสุทธิ์มาไม่น้อย

คนที่รับสินบนทุจริตยักยอกเช่นนี้มิคู่ควรเป็นผู้อาวุโสแห่งอุทยานตระกูลเสวี่ยเลยสักนิด ทุกท่านคิดว่าอย่างไรเล่า?”