จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 657

บ้าคลั่งมาทั้งคืน จนกระทั่งฟ้าสว่าง

หยุนถิงเหนื่อยจนหลับไปแล้ว จวินหย่วนโยวเพิ่งยุติ“ศึก”ในค่ำคืนนี้ลง เขายกมุมปากขึ้นอย่างพอใจ ช่วยหยุนถิงแต่งตัวให้เรียบร้อย จากนั้นช่วยคลุมผ้าห่มให้นาง

จวินหย่วนโยวก้มหน้าจูบลงบนหน้าผากหยุนถิงทีหนึ่ง “ถิงเอ๋อร์ พักผ่อนดีๆ!” พูดจบก็ลงจากเตียงนอน ไปที่ห้องด้านข้างแล้ว

เด็กทั้งสองคนนอนหลับอย่างระเกะระกะ ดีที่ผ้าห่มบนตัวถูกห่อไว้เหมือนดักแด้ และไม่ได้หลุดมาข้างนอก

จวินหย่วนโยวปีนขึ้นไป อุ้มเด็กทั้งสองแล้วจัดให้พวกเขานอนดีๆ ตนเองก็ตามลงไปนอนอยู่ตรงกลางของเด็กทั้งสอง จากนั้นถึงหลับตาลงอย่างสุขใจ

ที่นอนอยู่ด้านข้างคือลูกชายลูกสาวคู่หนึ่งของเขา ความรู้สึกแบบนี้อบอุ่น และงดงามมาก

ถิงเอ๋อร์เหนื่อยมาทั้งคืนแล้ว ย่อมปล่อยให้เขาเป็นฝ่ายมาดูแลลูกๆ นอนหลับ ให้นางได้พักผ่อนเต็มอิ่มสักที

...............................

ทางนี้ หยุนหลีหลับใหลไปหลายวันถึงตื่นขึ้นมา ตอนที่ลืมตาขึ้นมองเห็นทุกอย่างแปลกหน้ารอบด้าน ตกใจยกใหญ่ นางรีบลุกขึ้นโดยเร็ว

กลับเพราะลุกเร็วเกินไป จึงวิงเวียนศีรษะอย่างรุนแรง เกือบหกล้มลงพื้น

พอเสวี่ยเชียนโฉวที่เดินเข้ามาเห็นเข้า รีบวิ่งเข้ามาหา ประคองนางเอาไว้ “เหตุใดถึงลงมาแล้ว ไม่สบายตรงไหนหรือไม่?”

หยุนหลีเงยหน้าพอเห็นผู้มาเยือน ตกตะลึงอย่างยิ่ง “ท่านอา เหตุใดถึงเป็นท่าน?”

“ข้ามาทางนี้เพราะมีธุระ ผ่านตรงป่าผืนนั้น เห็นเจ้าเข้าพอดี ฉะนั้นจึงช่วยชีวิตเจ้าเอาไว้” เสวี่ยเชียนโฉวอธิบาย

เขาคงไม่อาจบอกได้กระมังว่าตนเองจงใจส่งคนติดตามหยุนหลี พอเห็นนางมีอันตราย จึงรีบเข้ามาหา

เวลานี้หยุนหลีจึงนึกถึงคนตัดฟืนคนนั้นที่วางยาต่อตนเอง แล้วอยากทำมิดีมิร้ายกับตนเอง เหมือนว่าเป็นท่านอาปรากฏตัวช่วยตนเองไว้ช่วงเวลาสำคัญแล้ว

เห็นคนที่คุ้นเคยตรงหน้า ความไม่เป็นธรรมทั้งหมดในใจหยุนหลีล้นทะลักขึ้น กอดเสวี่ยเชียโฉวไว้แล้วร้องไห้เสียงดังออกมา

“ท่านอาขอบพระคุณมากเจ้าค่ะ โชคดีที่ท่านช่วยข้าไว้แล้ว”

ถึงจะก้าวร้าวเพียงใดก็เป็นเพียงหญิงสาวผู้หนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นครั้งแรกที่พบเจอเรื่องราวแบบนี้ด้วย

เสวี่ยเชียนโฉวฟังนางร้องไห้เสียงดัง ปวดใจอยู่บ้าง ยกมือขึ้นแตะๆ ด้านหลังของนาง “ไม่ต้องกลัว ไม่เป็นไร มีข้าอยู่”

ตั้งนาน เสียงร้องไห้ของหยุนหลีถึงเบาลง ออกมาจากอ้อมอกของเสวี่ยเชียนโฉว “เจ้าคนตัดฟืนสารเลวคนนั้นคาดไม่ถึงอยากเอาเปรียบข้า ข้าจะไปแก้แค้นมันตอนนี้เลย!”

เห็นบนหน้าที่เดือดดาลของนางยังมีหยดน้ำตา เสวี่ยเชียนโฉวยื่นมือช่วยเช็ดน้ำตาให้นาง “คนตัดฟืนคนนั้นก็โดนข้าฆ่าทิ้งแล้ว วางใจเถิด เรื่องนี้จะไม่มีคนรู้”

“ท่านฆ่าเขาแล้ว?” หยุนหลีเบิกดวงตาโตมองเข้ามา

เสวี่ยเชียนโฉวกลัวหยุนหลีคิดว่าตนเองโหดเหี้ยม จึงพยักหน้าเบาๆ กำลังคิดว่าจะพูดกับนางเช่นไรดี

“ท่านอาท่านช่างเก่งเสียจริง สำหรับคนระยำพรรค์นั้นควรโดนเช่นนี้!” หยุนหลียกหัวนิ้วมือให้เขา

เสวี่ยเชียนโฉวถึงแอบโล่งอกไปทีหนึ่ง ถือว่ายัยคนนี้แยกแยะถูกผิดเป็น

ท้องของหยุนหลีมีเสียงดังจ๊อกลอยมา นางหัวเราะอย่างเขินอาย เพิ่งอยากพูดว่าหิวแล้ว พอก้มหน้าก็มองเห็นเสื้อผ้าบนตัวตนเองเปลี่ยนไป ชั่วขณะหนึ่งทั้งตัวดูไม่ดีแล้ว

“ท่านอา ท่านช่วยข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว?”

เสวี่ยเชียนโฉวเห็นใบหน้าตึงเครียดของนาง ก็รู้ว่ายัยคนนี้เข้าใจผิดแล้ว “ไม่ใช่ข้า เป็นข้าให้ภรรยาผู้จัดการร้านของโรงเตี๊ยมมาเปลี่ยนให้เจ้า”

หยุนหลีถึงโล่งอกไปทีหนึ่ง “ขอบพระคุณท่านอาเจ้าค่ะ!”

“ไปเถิด ลงไปกินข้าว” เสวี่ยเชียนโฉวกลัวนางเป็นลมไปอีกครั้ง มือข้างหนึ่งจูงมือของหยุนหลีแล้วเดินไปข้างนอก

หยุนหลีก็ไม่ได้คิดมาก ตามเขาลงไป

เสวี่ยเชียนโฉวสั่งอาหารหลากหลายมาให้นางเต็มโต๊ะ หยุนหลีไม่เกรงใจสักนิด กินอาหารมือหนึ่งอย่างเต็มอิ่ม ลักษณะการกินนั้นดุจดังผีหิวโซ

นางรีบเดินทางมาโดยตลอด เดิมทีไม่มีเวลาแวะกินข้าว กินอาหารแห้งมาตลอด ไม่ง่ายที่จะได้กินข้าวสักมื้อยังโดนคนวางยาแล้ว หยุนหลียากลำบากเสียจริง