จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 66

"เอาล่ะ จะเป็นผู้พิทักษ์หรือผู้จัดการร้านจะไม่ให้พวกเจ้าต้องยุ่งกับงานจนเสียเปล่า แต่ละเดือนจะให้พวกเจ้าคนละห้าตำลึง หากการค้าขายในร้านดี ก็จะมีเงินปันผลปลายปีด้วย" หยุนถิงกล่าว

"ห้าตำลึงทุกๆ เดือนหรือ?" หยุนหลีตาลุกวาว

ปัจจุบันนี้นางได้เงินอยู่เดือนละสองตำลึง ตอนนี้สามารถหารายได้ห้าตำลึงจากการเป็นลูกสมุน ซึ่งคุ้มกับเวลาสองเดือนครึ่งของนาง ช่างดีเหลือเกิน

หยุนซูก็ตกตะลึงเช่นกัน เงินเดือนของนางกับแม่รวมกันคือสองตำลึง ในขณะนี้หยุนซูรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง นางรู้ว่านี่คือท่านพี่กำลังช่วยนางกับแม่อยู่ เวลานี้หยุนซูปฏิญาณในใจว่า จะต้องจัดการร้านค้าให้ดี เพื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณของท่านพี่

คุณชายหกที่อยู่ตรงข้ามมีสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม : "เงินห้าตำลึงก็สามารถซื้อพวกเจ้าสองคนได้แล้ว ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ"

"เจ้าเด็กบ้าเจ้าได้เรื่องนัก แล้วเจ้ามีเงินห้าตำลึงอย่างนั้นหรือ?" หยุนหลีมองค้อนเขา

คุณชายหกมีสีหน้ารังเกียจ แต่ไม่ได้ตอบกลับ แน่นอนว่าเขาไม่มี

คุณชายห้าเฝ้าดูอยู่ข้างๆ ตลอด ไม่ได้เอ่ยปาก แล้วก็ไม่ได้ถามไถ่ ก้มหน้ากินข้าวอย่างเงียบๆ

จวินหย่วนโยวที่ช่วยคีบอาหารให้หยุนถิงตลอด ไม่ได้พูดอะไร เห็นหยุนถิงพูดสองประโยคก็ซื้อใจคนได้แล้ว จวินหย่วนโยวจึงอดไม่ได้ที่จะเลื่อมใสศรัทธา

เด็กคนนี้ เชี่ยวชาญด้านชนะใจคนจริงๆ

เวลามื้ออาหาร หยุนถิงกินอย่างสบายใจ ถึงเวลาที่จะไปก็ตั้งใจเรียกหยุนเฉิงเซี่ยงมาโดยเฉพาะ กล่าวเป็นห่วงเป็นใยก่อนที่จะจากไป

เห็นรถม้าของจวนซื่อจื่อออกไป หยุนเฉิงเซี่ยงจึงแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

ลูกสาวของครอบครัวกลับมาบ้านล้วนเป็นเรื่องที่น่าดีใจ แต่ลูกสาวของเขากลับมาบ้านก็ราวกับตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย อกสั่นขวัญแขวน โดยเฉพาะเด็กที่ตาไม่มีแววเหล่านั้น ทำให้เขาขายหน้าจริงๆ

"ท่านพ่อ ดูเหมือนว่าน้องสาวอยู่ที่จวนซื่อจื่อจะสุขสบายดี เมื่อครู่นี้ตอนกินข้าวซื่อจื่อก็ช่วยคีบอาหารให้นางตลอด แสดงให้เห็นว่าซื่อจื่อเอาใจใส่จ่อนางจริงๆ" หยุนไห่เทียนกล่าวอย่างทอดถอนใจ

ด้วยฐานะของจวินหย่วนโยวนั้น นอกเสียจากความสมัครใจ ก็ไม่มีใครมาชี้นิ้วบงการเขาได้ และไม่จำเป็นจะต้องแสดงละครให้จวนเฉิงเซี่ยงดู อย่างไรเสียจวนเฉิงเซี่ยงก็ไม่ได้อยู่ในสายตาเขาอยู่แล้ว หากเขาไม่เต็มใจก็ไม่มีผู้ใดมาบังคับได้

"ข้าก็มองออกเช่นกัน คาดไม่ถึงว่าจวินหย่วนโหวที่ไร้ความรู้สึกเช่นนั้นจะตกอยู่ในกำมือของถิงเอ๋อร์คนนี้ได้ ลูกสาวของข้าช่างมีความสามารถจริงๆ" หยุนเฉิงเซี่ยงกล่าวอย่างภูมิใจ

"ท่านพ่อ ไม่มีอะไรแล้วข้าขอตัวกลับกองทัพก่อนนะ" หยุนไห่เทียนต้องการจะไป

"เดี๋ยว น้องสาวของเจ้าให้ของมีค่าแก่ข้าไว้สองสามอย่าง" หยุนเฉิงเซี่ยงรีบนำเข้ามา นี่คือสิ่งที่หยุนถิงมอบให้เขาก่อนที่จะไป

เมื่อเห็นขวดแก้วนั้น หยุนไห่เทียนก็คิ้วขมวด : "ท่านพ่อ นี่คืออะไรหรือ?"

"นี่เป็นของมีค่า เป็นของที่บำรุงร่างกายทำให้อายุยืน ช่วยดูแลกระเพาะอาหารและลำไส้ บำรุงชี่บำรุงเลือด ช่วยในการนอนหลับ-----" หยุนเฉิงเซี่ยงกล่าวโอ้อวด

สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นยาบำรุง อีกทั้งยังมีประสิทธิภาพดีมาก บุตรสาวของเขาสามารถรักษาให้ฮ่องเต้ได้ แสดงให้เห็นว่าทักษะทางการแพทย์นั้นยอดเยี่ยม หยุนเฉิงเซี่ยงต้องเห็นคุณค่าเป็นธรรมดา

"ดูท่านพ่อจะมีความสุขมากเลยนะ ยาเหล่านี้ ร้านยาสมุนไพรก็ล้วนมีทั้งสิ้นไม่ใช่หรอกหรือ?"

"นี่เจ้าพูดอะไรนะ นี่เป็นครั้งแรกที่ถิงเอ๋อร์ให้ของแก่ข้า อีกทั้งยังเป็นของที่นางทำด้วยตัวเองอีกด้วย สรรพคุณดีกว่าร้านยาสมุนไพรมากนัก เจ้าเข้าใจหรือไม่" หยุนเฉิงเซี่ยงเป่าหนวดเคราแล้วถลึงตาใส่

"ฉะนั้นท่านพ่อ ท่านกำลังโอ้อวดกับข้าอยู่ใช่หรือไม่?"

"แน่นอน เพียงแต่ว่าน้องสาวของเจ้าก็ให้เจ้าหนึ่งขวดด้วย ก็คืออันนี้ บอกว่าเป็นยาห้ามเลือด ประสิทธิภาพดีกว่ายาจินชวงมากนัก สามารถห้ามเลือดได้ทันที เอาไปเถอะ" หยุนเฉิงเซี่ยงยื่นขวดแก้วสีขาวให้

หยุนไห่เทียนรับมา : "เช่นนั้นท่านชาวยขอบคุณน้องสาวแทนข้าด้วย ข้าขอตัวก่อน"

ลูกชายคนโตออกไป หยุนเฉิงเซี่ยงเดินไปที่ห้องหนังสือ พร้อมกับของมีค่าที่สำคัญยิ่ง

ทางด้านนี้ ขึ้นรถม้าแล้ว

หยุนถิงหาอิริยาบถในการพิงอย่างสบายๆ และเล่นกับป้ายขนหงส์ในมือ : "ซื่อจื่อ เจ้าว่าป้ายนี้ทำจากทองบริสุทธิ์หรือไม่ หากขายจะมีราคาสูงไหม?"