จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 698

ท่านจิ่งรองตกใจเป็นอย่างมาก "ซื่อจื่อเฟย หรือว่า？"

"ถูกต้อง ข้าเอง ข้าก็แค่เรียกงูสองสามตัวมาทักทายจิ่งฮูหยินสักหน่อย ใครจะไปรู้ว่านางจะขี้กลัวเช่นนั้น จึงตกใจจนเป็นลมไปเลย" หยุนถิงอธิบาย

หากพวเขารู้ว่าจิ่งไป๋มีความสามารถในการเรียกงู และบวกกับที่จิ่งฮุยประสบอุบัติเหตุ จิ่งไป๋เป็นคนเดียวที่มีสิทธิในการสืบทอดตระกูลจิ่ง เช่นนี้ท่านจิ่งรองกับท่านจิ่งสามคงไม่ปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน

"พ่อบ้านไปยกฮูหยินของเจ้าออกมา ข้ามีวิธีปลุกนางให้ตื่น ท่านจิ่งรองกับท่านจิ่งสามก็อยู่พอดี เรื่องของจิ่งไป๋วันนี้ต้องจัดการให้เสร็จ!" หยุนถิงทำเสียงเชอะอย่างเย็นชา

พ่อบ้านหันมองท่านจิ่งรองโดยไม่รู้ตัว เห็นเขาพยักหน้าและเดินไปยกคนทันที

“จิ่งไป๋เจ้ายังมีชีวิตอยู่ดีมากเลย พ่อเจ้าเพิ่งเสียชีวิต เจ้าจะไปจุดธูปให้เขาหน่อยหรือไม่？” ท่านจิ่งรองถามอย่างหยั่งความคิดเห็น

“เขาไม่ใช่พ่อข้า!” จิ่งไป๋ปฏิเสธอย่างเย็นชา

ตอนนั้นเป็นเพราะเขาดื่มสุราเมาแล้วไปมีอะไรกับแม่เขา แต่ภายหลังกลับไม่ยอมรับ รู้ทั้งรู้ว่าจิ่งฮูหยินทุกข์ทรมานพวกเขาสองแม่ลูก เขาเองก็ไปหาเขาโดยเฉพาะ แต่เขากลับให้ตัวเองกับแม่อดทนเอาไว้

และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ หลังจากที่จิ่งไป๋ถูกหยุนถิงช่วยเอาไว้ ต่อมาสอบถามแล้วจึงได้รู้ว่าหลังจากที่เขากับแม่จากไป ผู้นำหาก็ไม่แม้แต่จะตามหา นับประสาอะไรกับการล้างแค้นให้แม่

พวกเขาเป็นคนเป็นเป็นทั้งสองคน ไม่ใช่หมาแมว เขากลับใจร้ายและไร้ความปรานีเช่นนั้น

“จิ่งไป๋ แม้หลายปีมานี้พี่ใหญ่จะไม่ได้สนใจพวกเขาสองแม่ลูกเลย แต่นั่นไม่ใช่เพราะมีพี่สะใภ้ใหญ่อยู่ไม่ใช่หรือ จะยังไงเจ้าก็เป็นลูกชายของพี่ใหญ่ ร่างกายมีสายเลือดของเขา ไปจุดธูปสักหน่อยเถอะ” ท่านจิ่งสามพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ

สีหน้าของจิ่งไป๋กลับแค้นและโกรธมาก โยนถ้วยชาบนโต๊ะลงพื้น หยิบเศษถ้วยชาขึ้นมาแล้วกรีดแขนตัวเอง

“ถ้าอย่างนั้น ข้าก็คืนเลือดบนตัวนี้ให้เขา ต่อให้ตาย ข้าก็ไม่ยอมรับเขา!”

ท่านจิ่งสามตกตะลึง "จิ่งไป๋เจ้าทำอะไร พ่อบ้านรีบไปเชิญหมอ!"

"ข้านั่นแหละหมอ!" หยุนถิงหยิบยาจินชวงออกมาจากกระเป๋า ทายาและพันแผลให้เขา

"เลือกเกิดไม่ได้ แต่ก็จะทำร้ายตัวเองเพื่อคนที่เจ้าเกลียดไม่ได้ หากเจ้าตาย เจ้าจะล้างแค้นให้แม่เจ้าอย่างไร!" หยุนถิงกล่าว

จิ่งไป๋ขมวดคิ้ว "ซื่อจื่อเฟย ข้าผิดไปแล้ว"

“ท่านรอง ท่านสาม ฮูหยินยกมาแล้ว” พ่อบ้านพูด

“ซื่อจื่อเฟย？”

ทุกคนเห็นจิ่งฮูหยินต่างก็ตกใจกลัวกันหมด เหมือนสตรีที่หรูหราและสดใสในปกติสักที่ไหนกัน นางในขณะนี้หน้าบวมเหมือนกับหัวหมู ริมฝีปากบางดำและม่วง แค่ดูก็รู้ว่าถูกพิษร้ายแรง

หยุนถิงเดินไปด้วยสายตาเย็นชา และเอาเข็มเงินบนเส้นผมออกมา และเจาะจุดฝังเข็มหลายจุดบนตัวของจิ่งฮูหยิน

ว่าแล้ว จิ่งฮูหยินตื่นมาเลย ลืมตามองเห็นคนตรงหน้า นางตกตะลึง

“ซื่อจื่อเฟย？”

“รู้จักข้าก็จัดการได้ง่ายหน่อยแล้ว เจ้าส่งคนไปจับจิ่งไป๋มา อยากจะฆ่าปิดปาก หรืออยากให้เขาสืบทอดทรัพย์สินของตระกูลจิ่งแทนลูกชายที่ไร้ประโยชน์นั้นของเจ้า？” หยุนถิงถามอย่างไร้ความปรานี

จิ่งฮูหยินตกตะลึง นางรู้ว่าจวินซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยไม่ใช่คนธรรมดา และยิ่งไม่ใช่คนที่ตัวเองจะล่วงเกินได้ ดังนั้นรู้ว่าหลายปีมานี้จิ่งไป๋อยู่ในจวนซื่อจื่อ แต่ไม่ให้คนไปจับเขา

หากไม่ใช่เป็นเพราะลูกชายของนางเกิดอุบัติเหตุ นางต้องการคงการมั่นคงในการแย่งชิงภายในของตระกูลจิ่ง ก็คงไม่รับจิ่งไป๋ไอ้ลูกนางแพศยานี้กลับไปอย่างแน่นอน