จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 700

แต่ท่านจิ่งรองเอาป้ายอาญาสิทธิ์ของผู้นำได้แล้วก็ดีใจยิ่นนัก กลับไปก็เฉลิมฉลองในจวนทันที เฝ้ารอที่จะสืบทอดตำแหน่งผู้นำในวันพรุ่งนี้ แต่กลางดึกก็ถูกคนลอบสังหารแล้ว

ครอบครัวของท่านจิ่งสามก็ไม่ได้รอดจากภัยนี้ คืนนี้ ทุกคนในตระกูลจิ่งต่างก็ถูกฆ่าทิ้งหมด เลือดไหลดั่งแม่น้ำ ศพเต็มไปทั่วลาน

เช้าวันรุ่งขึ้น หยุนถิงและคนอื่นๆ ตื่นขึ้นและรับประทานอาหารเช้าที่ชั้นหนึ่งของโรงเตี๊ยม

หน้าประตูมีคนเดินทางสองสามคนเดินเข้ามา กินของไปหน่อยแล้วนั่งคุยกัน "พวกเจ้าได้ยินหรือไม่ ตระกูลจิ่งถูกคนฆ่ายกตระกูลในชั่วข้ามคืน ผู้ที่ทำเป็นซื่อจื่อเฟย เจ้าว่าซื่อจื่อเฟยนี้ก็ร้ายกาจยิ่งนัก สังหารยกตระกูลจิ่ง นั่นเป็นชีวิตคนสองร้อยกว่าเลยนะ!"

"ใช่นะสิ ได้ยินว่าเป็นเพราะซื่อจื่อเฟยช่วยลูกนอกสมรสของตระกูลจิ่ง เกิดความทะเลาะวิวาทกับฮูหยิน ความแค้นปานใดถึงกับต้องฆ่าคนสองร้อยกว่าชีวิตทิ้ง!"

“เป็นเพราะจวินซื่อจื่อเอาใจแหละ ปล่อยให้นางทำใจชอบเช่นนี้ ฆ่าคนเป็นผักเป็นปลา โหดเหี้ยมยิ่งนัก”

เมื่อฟังการสนทนาที่กระซิบกระซาบของกี่คนนี้ หยุนถิงก็ขมวดคิ้ว

หลงเอ้อยกดาบยากและเดินไป และโยนดาบลงบนโต๊ะ "เมื่อครู่พวกเจ้าพูดอะไรกัน พูดอีกครั้งสิ?"

พวกเขาตกตะลึง เมื่อเห็นว่าหลงเอ้อไม่ใช่เป็นคนที่จะไปยั่วได้ง่ายๆเลย ก็รีบอธิบาย "พวกข้าก็แค่ได้ยินมา เรื่องนี้ลือกันไปทั่วแล้ว รบกวนไปถึงราชการ ตอนนี้ศพของคนตระกูลจิ่งยังอยู่ในลานเลย ต่างก็บอกว่าเป็นซื่อจื่อเฟยของจวินซื่อจื่อเป็นคนทำ!"

“พูดไปเรื่อย ซื่อจื่อเฟยของข้ามิได้ไปทำอะไรคนตระกูลจิ่งเลย มีคนใส่ร้ายชัดๆ ฝีมือที่ใช้ไม่ได้เช่นนี้พวกเจ้าก็เชื่อหรือ?” หลงเอ้อคำรามด้วยความโกรธ

“ซื่อจื่อเฟยของเจ้า เจ้า เจ้าคือคนของซื่อจื่อเฟย?” หนึ่งในนั้นถามด้วยความตกใจ

“บุรุษลูกผู้ชายเดินไม่ยอมเปลี่ยนชื่อ นั่งไม่ยอมเปลี่ยนแซ่ หลงเอ้อ!”

"หลงเอ้อ องครักษ์เงามังกรไม่ใช่หรือ" ทุกคนต่างก็หันมองหยุนถิงกับจิ่งไป๋ข้างๆทันที จากนั้นต่างก็ตกใจกลัว คุกเข่าลงและร้องขอความเมตตา

"ซื่อจื่อเฟยไว้ชีวิตด้วย เมื่อครู่พวกข้าก็แค่พูดไร้สาระ ท่านเป็นคนที่ใจกล้างจะไปฆ่ายกตระกูลจิ่งได้อย่างไร ได้โปรดซื่อจื่อเฟยให้อภัย ปล่อยพวกข้าไปด้วย!" ทุกคนรีบร้องขอความเมตตา

หยุนถิงมองอย่างเย็นชา "พวกเจ้าเห็นกับตาหรือ เห็นข้าฆ่าคน?"

ทุกคนรีบส่ายหัวทันที "ไม่ พวกข้าไม่เห็น"

“แล้วพวกเจ้าไปฟังมาจากที่ใด？”

"พวกข้าเดินผ่าน ได้ยินคนขายของและคนราชการที่อยู่ข้างตลอดบอก คนทั้งเมืองก็กำลังพูดถึงเรื่องนี้ มีคนเห็นคนของราชการยกศพหลายศพออกจากตระกูลจิ่ง" หนึ่งในนั้นตอบ

หยุนถิงเลิกคิ้วและมองดูพวกเขา "ปล่อยพวกเขาไป"

พวกเขากี่คนตกใจและประหลาดใจ ต่างก็รีบกล่าวขอบคุณ "ขอบคุณซื่อจื่อเฟยที่ไว้ชีวิต ขอบคุณความเมตตาอันยิ่งใหญ่ของซื่อจื่อเฟย"

หลังพวกเขาพูดจบก็รีบจากไป เร็วเหมือนกับว่าด้านหลังมีสิ่งน่ากลัวอะไร

“ซื่อจื่อเฟย เห็นได้ชัดว่ามีคนใส่ร้ายท่าน หากให้ข้ารู้ว่าใครเป็นคนทำ ข้าจะถลอกหนังเขาทิ้งเลย!” หลงเอ้อพูดอย่างโกรธเกรี้ยว

"เห็นได้ชัดว่ามุ่งเป้ามาที่ข้าชัดๆ ในเมื่อตระกูลจิ่งเป็นหนึ่งในแปดตระกูลใหญ่ คิดว่ากำลังก็คงไม่อ่อนแอเกินไป สามารถฆ่ายกทั้งตระกูลจิ่งทิ้งเพียงชั่วข้ามคืน เห็นได้ชัดว่าความสามารถนั้นแข็งแกร่งเพียงใด อาจอยู่เหนือกว่าเจ้ากับข้าก็ได้” หยุนถิงทำสีหน้าเคร่งขรึม

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ในใจนางถึงได้มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

“ซื่อจื่อเฟยข้าขอโทษ ข้าทำให้พวกท่านต้องเดือดร้อนไปด้วย” จิ่งไป๋กล่าวขอโทษ

"สิ่งนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า ต่อให้ไม่มีตระกูลจิ่ง อีกฝ่ายก็จะหาทางอื่นมาใส่ร้ายข้าแน่นอน แต่เสียดายชีวิตคนเยอะเช่นนั้น!" หยุนถิงถอนหายใจ

“แล้วต่อไปพวกข้าควรทำอย่างไร？” หลงเอ้อถาม