จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 702

“ขอบคุณซื่อจื่อเฟยยิ่งนัก!” สาวใช้โขกศีรษะขอบคุณหลายครั้ง

“ข้าไปกับเจ้าด้วย ครั้งนี้ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด” จวินหย่วนโยวเอ่ยขึ้นอย่างเด็ดขาด เขาไม่อยากให้หยุนถิงเกิดเหตุไม่คาดฝันอะไรอีก

หยุนถิงพยักหน้าน้อยๆ “ได้ องค์หญิงใหญ่ป่วยหนัก ซื่อจื่อไปเยี่ยมเยียนก็เห็นได้ชัดถึงมารยาทเพียบพร้อม”

“หลิงเฟิง ไปเตรียมตัวซะ!” จวินหย่วนโยวสั่งการ

“ขอรับ!”

“ข้าจะให้คนส่งเจ้ากลับไป ในเมื่อเจ้าแอบหนีออกมา เช่นนั้นก็แอบกลับไป อย่าให้ใครจับได้!” หยุนถิงบอก

สาวใช้โขกศีรษะอีกครั้งอย่างซาบซึ้ง แต่กลับโดนหยุนถิงรั้งไว้ “ไม่ต้องเกรงใจมากเพียงนี้”

องครักษ์ลับคนหนึ่งรีบเข้ามาทันที และพาสาวใช้ออกไป

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวกลับนั่งรถม้ามุ่งตรงไปยังจวนองค์หญิงใหญ่

พออาเหรินได้ยินว่าจวินซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยมา ก็ตกตะลึงยิ่งนัก รีบออกมาต้อนรับทันที

“คารวะจวินซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย มิทราบว่าทั้งสองท่านมาจวนองค์หญิงใหญ่ด้วยเรื่องอันใดรึ?” อาเหรินถวายบังคมอย่างนอบน้อม

ถึงจะถวายบังคม แต่กลับไม่ได้คุกเข่า

หยุนถิงมองอาเหริน ดูสุขุมกว่าเมื่อสองปีก่อนมากนัก และอ้วนขึ้นเล็กน้อย ใบหน้ายังคงหล่อเหลาอยู่ แต่มีแววเย่อหยิ่งเพิ่มขึ้นมา ต่างกับเมื่อสองปีก่อนที่ว่าง่ายเชื่อฟังนั่นอย่างมาก

“ข้าได้ยินมาว่าองค์หญิงใหญ่ป่วยหนัก เลยพาซื่อจื่อเฟยมาเยี่ยม!” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงเย็น

อาเหรินตะลึง เรื่ององค์หญิงใหญ่ป่วยหนัก พวกจวินซื่อจื่อรู้ได้อย่างไรกัน เขาจัดการปิดข่าวไว้อย่างดีแล้วนี่นา

“ขอบคุณจวินซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยยิ่งนัก องค์หญิงใหญ่สบายดี มีหมอหลวงจากในวังคอยทำการรักษาองค์หญิงใหญ่ ไม่รบกวนซื่อจื่อเฟยแล้วดีกว่า!” อาเหรินตอบ

ดวงตาจวินหย่วนโยวหม่นลง สายตาคมปลาบดุจใบมีดนั่นมองมา “ทำไม ข้าเข้าพบองค์หญิงใหญ่มิได้?”

อาเหรินสะท้านเยือกกับราศีแข็งแกร่งของจวินซื่อจื่อ ตกใจรีบอธิบาย “จวินซื่อจื่ออย่าเข้าใจผิด ข้าแค่กลัวจะไปรบกวนการพักผ่อนขององค์หญิงใหญ่เท่านั้นเอง!”

“ฝีมือการแพทย์ของข้าเจ้าคงไม่สงสัยกระมัง จะได้ช่วยดูให้องค์หญิงใหญ่ได้พอดีเลย นำทางเถอะ!” หยุนถิงพูดเสียงเรียบ

คราวนี้ต่อให้อาเหรินอยากปฏิเสธ ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ ได้แต่เดินหน้าตึงนำทางไป

“อันที่จริงองค์หญิงใหญ่มิเป็นอะไรมาก เพียงแค่ร่างกายอ่อนเพลียเล็กน้อย หมอหลวงแวะมาตรวจชีพจรให้นางทุกๆสามวัน” อาเหรินพูดระหว่างนำทาง

“ในเมื่อมาแล้ว ก็ต้องเข้าพบองค์หญิงใหญ่สักหน่อย ไม่เช่นนั้นจะโดนคนหาว่ามิรู้มารยาท”

อาเหรินเสริมอย่างกระดาก “ซื่อจื่อเฟยพูดถูกแล้ว

ห้ององค์หญิงใหญ่

อาเหรินรีบพุ่งเข้าไปคุกเข่าลงข้างเตียงทันที “องค์หญิงใหญ่ จวินซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยมาเยี่ยมท่านแล้ว”

องค์หญิงใหญ่ไอค่อกแค่กอย่างอ่อนแรงสองครั้ง อยากลุกขึ้นนั่งแต่เพราะร่างกายอ่อนแอนักขยับไม่ได้เลย

อาเหรินพยุงองค์หญิงใหญ่ขึ้นนั่งอย่างเอาใจใส่ หยิบหมอนมาหนุนหลังให้นาง “องค์หญิงใหญ่พิงนี่เถิดจะได้สบายหน่อย”

“อืม” องค์หญิงใหญ่มองคนที่เข้ามาอย่างอ่อนแรง “จวินซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟยมาหาข้ามีอะไรรึ?”

“ได้ยินว่าองค์หญิงใหญ่ไม่สบาย ข้ากับซื่อจื่อเลยตั้งใจมาเยี่ยม!” หยุนถิงพูดพลางเดินเข้ามานั่งลงขอบเตียง

“คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ซื่อจื่อเฟยยังนึกถึงข้า ตอนนี้ข้าเป็นเช่นนี้ คงทำเจ้าตกใจน่าดู” องค์หญิงใหญ่พูดพลางไอออกมาอีก

อาเหรินรีบลูบหลังให้องค์หญิงใหญ่อย่างระมัดระวัง “องค์หญิงอย่าหักโหมเลย หมอหลวงบอกแล้วว่าท่านต้องพักฟื้นให้ดี”