จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 709

โม่หลานคิดอย่างนี้ในใจ พลางเอนตัวลงพักผ่อน แต่พลิกไปพลิกมายังไงก็หลับไม่ลง

หูแว่วคำพูดพวกนั้นของโม่ฉือชิงตลอด ทำไมตนเองจำไม่ได้เลยว่าเขาเคยให้ของตนมากมายขนาดนี้

โม่หลานรู้สึกหงุดหงิด ลุกขึ้นเดินไปที่ตู้ ในนั้นเก็บของที่ปกตินางไม่ค่อยได้ใช้เอาไว้

สาวใช้ด้านนอกได้ยินเสียง พุ่งเข้ามาทันที “คุณหนู ลุกขึ้นมาทำไมรึเจ้าคะ?”

“เจ้ามาก็ดีแล้ว ก่อนหน้านี้เฉินอ๋องเคยส่งของมาให้ข้ามากมายใช่หรือไม่?” โม่หลานถาม

“ใช่เจ้าค่ะคุณหนู สองปีมานี้เฉินอ๋องส่งของมาให้ทุกๆสามถึงห้าวัน แต่ส่วนมากท่านอยู่แต่ในค่ายทหาร ดังนั้นข้าเลยรวบรวมไว้ และของมีมากเกินไป ในห้องเก็บไม่ได้แล้ว เลยเอามารวมกันไว้ในห้องเก็บของข้างๆ ทำไมท่านถามเรื่องนี้ล่ะเจ้าคะ?” สาวใช้ไม่เข้าใจ

“ไม่เป็นไร ข้าแค่นอนไม่หลับ เลยอยากเก็บข้าวของ” โม่หลานหาข้ออ้าง

“จะเก็บอะไร ให้ข้าน้อยช่วยหรือไม่?”

“ไม่ต้อง เจ้าไปนอนเถอะ ข้าจะหาของพอดี” โม่หลานบอก

“ได้ เช่นนั้นคุณหนูพักผ่อนไวๆนะเจ้าคะ”

พอสาวใช้ออกไป โม่หลานเดินไปห้องเก็บของข้างๆ พอเห็นของที่วางเต็มตู้หลายตู้ในนั้น แม้แต่บนพื้นก็วางเต็ม โม่หลานตะลึงตาค้างเลย

“มากขนาดนี้ โม่ฉือชิงจะยกจวนเฉินอ๋องมาที่นี่หรือไง?”

โม่หลานวางตะเกียงลงที่หนึ่ง จากนั้นหยิบกล่องพวกนั้นมาเปิดดู มีเครื่องกระเบื้อง ภาพวาด เพชรนิลจินดา หยกลายคราม ยังมีมีดสั้น ปืนผาหน้าไม้  อาวุธลับ------

เป็นอย่างที่โม่ฉือชิงพูดจริงๆ เขาให้ของตนบ่อยๆ แต่นางกลับไม่เคยสนใจเลย ก่อนหน้านี้สาวใช้มารายงาน โม่หลานก็แค่บอกให้หาที่เก็บซะ ไม่ได้สนใจเลยสักนิด

ตอนนี้มาเห็นของพวกนี้ ในใจโม่หลานสับสนไปหมด นางเริ่มเชื่อคำพูดของโม่ฉือชิงแล้ว

แต่มันน่าตะลึงสำหรับนางมากเกินไป เมื่อก่อนเป็นสหาย แต่พอมาเห็นของเต็มห้องเยี่ยงนี้โม่หลานไม่รู้จะเผชิญหน้าโม่ฉือชิงอย่างไรดีแล้ว

เช้าวันต่อมา

โม่หลานมุ่งตรงไปยังจวนซื่อจื่อ นางไม่รู้จะทำอย่างไรดี ได้แต่ไปปรึกษาหยุนถิง

พอหยุนถิงได้ยินว่า โม่ฉือชิงสารภาพรักกับโม่หลาน ก็ไม่ได้ตกใจอะไรมากนัก นางมองออกนานแล้วว่า ท่าทีของโม่ฉือชิงที่มีต่อโม่หลานนั้นไม่ธรรมดา

เพียงแต่พอได้ยินว่าโม่หลานทำจนโม่ฉือชิงสลบ ก็อดหัวเราะขันออกมาไม่ได้ว่า “เจ้านี่จริงๆเล้ย ข้าล่ะเห็นใจโม่ฉือชิงนัก”

“หยุนถิง เจ้ารีบช่วยข้าคิดเร็ว ต่อไปข้าจะทำยังไงดีล่ะ?” โม่หลานร้อนใจนัก

“เรื่องความรักเป็นเรื่องของพวกเจ้าสองคนเท่านั้น ข้าช่วยไม่ได้หรอก ต้องดูความคิดของพวกเจ้าเอง เจ้าชอบโม่ฉือชิงหรือไม่?” หยุนถิงถาม

โม่หลานส่ายหัวบอก “ไม่ชอบ”

“เช่นนั้นเจ้ารังเกียจเขาหรือไม่?”

“ไม่มีนะ”

“ได้แล้วนี่ ไม่รังเกียจแสดงว่าพวกเจ้าสามารถลองเรียนรู้กันดูได้ เมื่อก่อนเจ้าเห็นเขาเป็นแค่สหาย ต่อไปก็ลองเรียนรู้กันดู การคบหาระหว่างชายหญิงแบบนั้นน่ะ” หยุนถิงอธิบายอย่างจริงจัง

โม่หลานเป็นคนนิสัยโผงผางอารมณ์ร้อน นอกจากทำศึกแล้วไม่สนใจเรื่องอื่นเลยสักนิด ดังนั้นหยุนถิงถึงได้พูดออกมาอย่างชัดเจน

“อย่าเลยน่า ข้ากับเขาน่ะเป็นไปไม่ได้เลยสักนิด เขานะอ่อนแอยกอาวุธยังไม่ไหว แถมยังช่วยข้าทำศึกก็ไม่ได้ เอาเขามาทำอะไร?” โม่หลานเบ้ปาก

“จะพูดเช่นนี้ไม่ได้นะ ถึงโม่ฉือชิงจะไม่เป็นวรยุทธ์ ไม่มีฝีมือ แต่เขาชำนาญการค้าขายและจัดการ แถมยังรู้จักพลิกแพลง ข้าร่วมมือทำการค้ากับเขาน่ะได้กำไรไม่เลวเลยนะ

ฝ่าบาทเองก็เอาการค้าของราชวงศ์แห่งแคว้นต้าเยียนให้โม่ฉือชิงดูแลจัดการ เขาเป็นอัจฉริยะคนหนึ่งเลย คนเราน่ะมีด้านที่ถนัดแตกต่างกัน ดังนั้นจะเหมารวมหมดไม่ได้ อันที่จริงข้าว่าเขากับเจ้าเหมาะสมกันมากนะ พวกเจ้าทั้งสองน่ะเติมเต็มซึ่งกันและกันนะ” หยุนถิงบอก