จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 746

พอชางหลันเย่จัดการเรื่องในราชสำนักเสร็จแล้ว รีบเร่งมาทันที และเห็นภาพนี้เข้าพอดี “ร่างกายเสด็จพ่อเป็นอย่างไรบ้าง ต้องรักษาเสด็จพ่อให้ได้ไม่ว่าจะต้องใช้อะไรก็ตาม!”

เหล่าหมอหลวงคุกเข่าถวายบังคมทันที “ขอไท่จื่อโปรดอภัยด้วย ร่างกายของฝ่าบาทนั้นมาถึงขีดสุดแล้ว กระหม่อมไร้ความสามารถ!”

คำพูดเดียวทำเอาสีหน้าชางหลันเย่เย็นเยียบยิ่งนัก “ไร้น้ำยาทั้งนั้น พวกเจ้าทั้งหมดรีบคุยกันเสีย ต้องคุยหาวิธีรักษาเสด็จพ่อออกมาให้ได้ ไม่เช่นนั้นข้าไม่ละเว้นพวกเจ้าแน่!”

เพราะว่าเดือดดาลมากเกินไป ชางหลันเย่ไอค่อกแค่กอย่างรุนแรงออกมา สีหน้าซีดเผือดอีกหลายส่วน

“เย่เอ๋อร์ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” หมิงเฟยมองมาอย่างเป็นห่วง

“เสด็จแม่ ลูกมิเป็นไร ร่างกายของเสด็จพ่อสำคัญกว่า!” ชางหลันเย่พูดอีกครั้ง

“อย่าทำให้หมอหลวงลำบากใจเลย ร่างกายของข้าข้ารู้ดี พวกเจ้าออกไปเถอะ” ฮ่องเต้พูดอย่างอ่อนแรง

เหล่าหมอหลวงพากันล่าถอยออกไป ในตำหนักที่กว้างใหญ่เหลือเพียงฮ่องเต้ หมิงเฟยและชางหลันเย่

“เย่เอ๋อร์ เจ้าอย่าโทษตัวเองไปเลย ข้าอยู่มานานขนาดนี้ก็พอแล้ว มันเป็นชะตาชีวิต เจ้าต่างหาก หลายปีมานี้ลำบากเจ้าแล้ว องค์ชายรองกล้าทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ ช่างชั่วร้ายยิ่งนัก” ฮ่องเต้ถอนหายใจบอก

“เสด็จพ่อบุญญาธิการสูงส่ง ต้องไม่เป็นไรแน่ๆ ลูกไร้ความสามารถเอง ลูกสมควรตายนัก ไม่ควรให้ท่านไปห้องโถงบรรพชนเลย!” ชางหลันเย่บอกอย่างรู้สึกผิด

“เด็กโง่ ข้าควรจะขอบคุณเจ้ามากกว่า หากมิใช่เจ้า ข้าคงไม่รู้ว่าองค์ชายรองชั่วร้ายกำเริบเสิบสานเช่นนี้ เลวยิ่งกว่าเดรัจฉานเสียอีก

พอข้าหมดอายุขัยแล้ว ก็ถ่ายทอดราชบัลลังก์ให้เจ้า แคว้นชางเยว่มีเจ้าอยู่ข้าวางใจมาก เวลาของข้าเหลืออีกไม่มากแล้ว

แค่อยากอยู่ข้างกายหมิงเฟยในช่วงสุดท้ายของชีวิต หลายปีมานี้ข้าเองก็ติดค้างนางมากนัก ต่อไปแคว้นชางเยว่มอบให้เจ้าแล้วนะ!” ฮ่องเต้ถอนหายใจบอก

“เสด็จพ่อโปรดวางใจ ลูกจะต้องทำให้แคว้นชางเยว่ร่มเย็นเป็นสุข เจริญรุ่งเรืองแน่นอน!” ชางหลันเย่รับประกัน

“ดี ดีมาก เท่านี้ข้าก็วางใจแล้ว”

เช้าวันต่อมา ตอนออกว่าราชการเช้า ฮ่องเต้ก็ถูกหมิงเฟยและหมอหลวงหามออกมา

ขุนนางหายไปกว่าครึ่ง พอเห็นภาพนี้ เหล่าขุนนางพากันถวายบังคม “ถวายบังคมฝ่าบาท ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นปีหมื่นหมื่นปี!”

“เอาล่ะ ตามสบายเถิด วันนี้ข้าจะสละราชบัลลังก์ให้ไท่จื่อชางหลันเย่ต่อหน้าทุกคน มีเขาเป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์แห่งแคว้นชางเยว่ ขอทุกคนสนับสนุนประคับประคองด้วยความจงรักภักดีด้วย!” ฮ่องเต้พูดอย่างอ่อนแรง

เหล่าขุนนางตกใจ พริบตาเดียวเสียงพูดคุยซุบซิบเซ็งแซ่ขึ้นมาทันที

หลายวันก่อนข่าวที่ว่าองค์ชายรองลอบฆ่าไท่จื่อแพร่กระจายไปนานแล้ว เหล่าขุนนางต่างก็รู้ดีว่าฮ่องเต้กระอักเลือดสลบไสลไม่ได้สติมาสามวัน ระยะนี้ไท่จื่อจัดการราชสำนักได้เหมาะสมนัก ไม่ว่าจะเป็นช่วยเหลือด้านภัยธรรมชาติ หรือว่าซ่อมแซมทางน้ำ กระทั่งปลอบขวัญประชาชน เหล่าขุนนางล้วนเห็นทุกอย่างอยู่ในสายตา

“กระหม่อมยินดีสนับสนุนไท่จื่อ!” ขุนนางคนหนึ่งพูดขึ้น

พอมีคนนำ คนอื่นก็ตาม พากันคารวะอย่างนอบน้อม บัดนี้เขี้ยวเล็บของหยางเฟยกับองค์ชายรองล้วนถูกกำจัดไปหมดแล้ว ย่อมไม่มีคนคัดค้านอยู่แล้ว

ฮ่องเต้พอใจมาก และมอบตราแผ่นดินให้ชางหลันเย่ต่อหน้าทุกคน

“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ ลูกจะทำให้เต็มที่เพื่อให้แคว้นชางเยว่กลายเป็นแคว้นที่แข็งแกร่งที่สุดในสี่แคว้นให้ได้!” ชางหลันเย่รับตราแผ่นดินมาอย่างนอบน้อม

“ได้ พิธีขึ้นครองราชย์กำหนดไว้อีกสิบวันให้หลังเถอะ ถึงจะเร่งไปหน่อย แต่ข้าอยากเห็นเจ้าขึ้นครองบัลลังก์กับตาตนเอง” ฮ่องเต้บอก

“พ่ะย่ะค่ะ!”

พอราชการเช้าเสร็จ ฮ่องเต้ก็โดนคนหามไปตำหนักข้าง

หมิงเฟยคอยดูแลอยู่ข้างๆ พลางยกยาถ้วยหนึ่งเข้ามา “ฝ่าบาท ดื่มทั้งที่ยังร้อนเถอะ ดื่มแล้วก็นอนพักผ่อนนะ”

ฮ่องเต้รับยาถ้วยนั้นมา เงยหน้ากระดกหมดถ้วย “หลายปีมานี้ลำบากเจ้าแล้ว ข้ารู้สถานการณ์ของเจ้ามาตลอด แต่หยางเฟยควบคุมราชสำนักไว้ ข้าทำอะไรไม่ได้เลย”

หมิงเฟยซาบซึ้งจนน้ำตาไหล “ฝ่าบาทอย่าตรัสเช่นนี้เลย หม่อมฉันไม่ลำบาก ขอแค่ได้เห็นฝ่าบาทบ่อยๆ ได้ยินข่าวฝ่าบาทบ้าง หม่อมฉันก็พอใจแล้ว”