จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 766

“รีบปล่อยมือ เจ็บ!” หลงเอ้อเจ็บจนใบหน้าซีดขาวไปหมดแล้ว

เป่ยจิงจิงรีบปล่อยมือทันที น้ำตาก็ยิ่งไหลพรากลงมา “หลงเอ้อ ขอบคุณเจ้ามาก ขอบคุณ”

หลงเอ้อมองดูท่าทางที่น้ำตาคลอของนาง รู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งสุดท้ายก็พูดมันออกมา

“เป่ยจิงจิง ข้าไม่ได้ทำเช่นนี้เพราะชอบเจ้า เปลี่ยนเป็นคนอื่น หรือผู้หญิงที่ไม่รู้จักคนไหน เจอเรื่องเช่นนี้ ข้าก็จะให้ความช่วยเหลือเหมือนกัน

ดังนั้นหวังว่าเจ้าอย่าเข้าใจผิด ข้าไม่ได้มีความรู้สึกใดๆกับเจ้า เพียงแค่ผ่านมาพบความอยุติธรรมก็เลยให้ความช่วยเหลือเท่านั้น ถ้าหากเจ้าเกิดเรื่องขึ้นที่แคว้นต้าเยียน จะต้องทำให้เกิดข้อพิพาทระหว่างสองแคว้นอย่างแน่นอน!

ข้ารู้ว่าพูดเรื่องนี้กับเจ้าตอนนี้มันไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ แต่ข้าแค่อยากให้เจ้าเข้าใจ ระหว่างเจ้ากับข้ามันไม่มีทางเป็นไปได้”

ทุกคำทุกประโยค ราวกับมีดสั้นที่แหลมคมเฉือนเชือดหัวใจของเป่ยจิงจิง

นางรู้ นางรู้มาตลอดว่าหลงเอ้อไม่ชอบตัวเอง เดิมนึกว่าผ่านอุบัติเหตุในครั้งนี้แล้ว หลงเอ้อจะอ่อนโยนและทะนุถนอมต่อตัวเอง

แต่เป่ยจิงจิงลืมไปว่า หลงเอ้อเป็นคนที่คลานออกมาจากกองซากศพตั้งแต่เด็ก ในสายตาของเขามีแค่ซื่อจื่อเท่านั้น ไม่เคยมีความอ่อนโยนและทะนุถนอมสตรีมาก่อน

เวลานี้เขาแบ่งเส้นเขตกับตัวเองอย่างเด็ดขาดชัดเจนเช่นนี้ ทำให้เป่ยจิงจิงยิ่งเศร้าเสียใจมากขึ้น

จู่ๆนางก็นึกถึงคำพูดของหยุนถิง หากไม่รักจริงๆก็ต้องเรียนรู้ที่จะปล่อยมือ แตงที่ฝืนเด็ดจากต้นย่อมไม่หวาน นางยิ่งไม่อยากกลายเป็นองค์หญิงห้าคนที่สอง

หากตัวเองยังตามตื้ออีก จะไม่ใช่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีหรอกหรือ ในฐานะที่เป็นองค์หญิงแห่งแคว้นเป่ยลี่ นางมีความหยิ่งทะนงและศักดิ์ศรีของตัวเอง

“ข้ารู้ ข้ารู้มาตลอดว่าเจ้าไม่ชอบข้า ข้าคิดไปเองว่าเจ้ามีใจ ครั้งนี้ขอบคุณเจ้ามาก ขอบคุณที่เจ้าช่วยข้าไว้ ต่อไปข้าจะไม่มารบกวนเจ้าอีก!” เป่ยจิงจิงพยายามทำให้ตัวเองพูดประโยคนี้ออกมาอย่างใจเย็น หันหลังก็วิ่งออกไป

หลงเอ้อมองดูแผ่นหลังของนาง ไม่ได้ไล่ตามไป

ในเมื่อไม่ชอบ เหตุใดต้องทำให้นางเข้าใจผิด ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาสองคนพัวพันกันมาหลายปี ทำไมจะต้องเสียเวลาของอีกฝ่ายโดยไร้ประโยชน์

นอกประตู หยุนถิงกำลังพูดคุยกับจวินหย่วนโยว ก็เห็นเป่ยจิงจิงร้องไห้วิ่งออกมา ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย

“ดูเหมือนว่า หลงเอ้อจะไม่ชอบนางจริงๆ!”

“แตงที่ฝืนเด็ดจากต้นย่อมไม่หวาน เรื่องของความรักให้พวกเขาไปจัดการกันเองดีกว่า!” จวินหย่วนโยวตอบ

ตั้งแต่เริ่มแรกเขาก็รู้แล้วว่า ระหว่างหลงเอ้อกับเป่ยจิงจิงมันเป็นไปไม่ได้

“อืม เมื่อครู่ข้ายังนึกว่าหลงเอ้อชอบเป่ยจิงจิงเสียอีก ดูท่าข้าคงเข้าใจผิดไป”

“หลงเอ้อมีความคิดเป็นของตัวเองมาก เขาสามารถจัดการมันได้ดีด้วยตัวเอง”

“อืม แต่ว่านี่ก็ดึกแล้ว เป่ยจิงจิงเพิ่งประสบอุบัติเหตุ กลับไปคนเดียวในเวลานี้เกรงว่าคงจะไม่ปลอดภัย ส่งคนไปปกป้องนนางอย่างลับๆเถอะ” หยุนถิงเสนอแนะ

“รั่วจิ่ง เจ้าไป!” จวินหย่วนโยวกล่าวเสียงเย็นชา

“ขอรับ!” รั่วจิ่งออกไปทันที

ในตอนที่กำลังจะออกไป รั่วจิ่งก็พบกับหลันซานที่กลับมา

“รั่วจิ่ง ดึกขนาดนี้เจ้าจะออกไปทำอะไร?” หลันซานถาม

รั่วจิ่งนึกถึงภาพเหตุการณ์ที่โจวมู่กับหลันซานกินขนมถั่วเขียวก่อนหน้านี้ รู้สึกอารมณ์หดหู่เล็กน้อย “ข้าจะไปคุ้มกันขนมถั่วเขียว!”

หลันซานยังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมา รั่วจิ่งก็เดินไปไกลแล้ว นางรู้สึกงุนงงเล็กน้อย

“ขนมถั่วเขียว ยังต้องคุ้มกันด้วยหรือ?”

“คุณหนู ความจริงมีเรื่องหนึ่งข้าไม่ได้บอกท่าน วันนี้ได้ยินบ่าวรับใช้ชายบอกว่ารั่วจิ่งไปที่ร้านขายยาของเรา แถมยังมอบขนมถั่วเขียวให้เขากล่องหนึ่ง ข้าคิดว่าเขาต้องไปหาคุณหนูอย่างแน่นอน เพียงแต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้มอบขนมถั่วเขียวให้กับบ่าวรับใช้ชาย” สาวใช้ที่อยู่ด้านข้างเอ่ยปากทันที

หลันซานตกตะลึงอย่างยิ่ง “นี่เป็นเรื่องเมื่อไหร่กัน?”

“เย็นวันนี้นี่แหละ น่าจะเป็นเวลาหลังอาหารเย็นกระมัง”