จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 79

“เจ้าไม่ต้องกังวล เรื่องวันนี้จะไม่ถูกแพร่งพรายออกไปจากจวนซื่อจื่ออย่างแน่นอน” จวินหย่วนโยวรับรอง

คนฉลาดเช่นเขา ย่อมรู้ดีว่าหยุนถิงไม่อยากสร้างปัญหา นางทำเพื่อตนเองเช่นนี้ แน่นอนว่าจวินหย่วนโยวต้องรับประกันความปลอดภัยของหยุนถิง

“เอาล่ะ เช่นนั้นซื่อจื่อค่อยๆ กิน ข้าอิ่มแล้ว ขอตัวไปที่สวนหลังบ้านก่อน” หยุนถิงลุกขึ้นและกำลังจะจากไป

“ข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้า” จวินหย่วนโยวก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน

“ไม่ต้อง ซื่อจื่อ ท่านไปทำงานของท่าน หากท่านนั่งมองดูข้าอยู่ข้างๆ ข้าเกรงว่าข้าจะเสียสมาธิ” หยุนถิงแสดงความกังวล

“ข้าจะไปส่งเจ้าที่ท่านลั่ว แล้วกลับมา” จวินหย่วนโยวกล่าว เขาจับมือหยุนถิงและเดินไปที่ประตู

เมื่อเห็นเช่นนี้ หยุนถิงก็ไม่พูดอะไรมากนัก และปล่อยให้เขาจับมือตนเองเดินไป

พ่อบ้านและหลิงเฟิงมองดูด้วยความตื่นเต้นอย่างมาก

“ซื่อจื่อเป็นฝ่ายจับมือเล็กๆ ของฮูหยิน หายากจริงๆ ที่แท้ต้นไม้เหล็กพันปีก็บานสะพรั่งแล้ว ช่างหาได้ยากจริงๆ” พ่อบ้านถอนหายใจ

“นี่เรียกว่าอะไร? เมื่อคืนฮูหยินกับซื่อจื่อส่งเสียงดุดันเช่นนั้น ทั้งเตียงส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด” หลิงเฟิงเบะปาก

พ่อบ้านมองด้วยดวงตาเบิกกว้าง “จริงๆ ซื่อจื่อนั้นแข็งแรงมาก คิดว่าอีกนานจวนซื่อจื่อของเราคงจะมีเสี่ยวซื่อจื่อแล้ว”

“อืม ข้าก็คิดเช่นนั้น”

ทางด้านท่านลั่ว หลังจากกินอิ่มมากพอแล้ว เขาก็กำลังนั่งศึกษาถุงน้ำเกลือที่หยุนถิงให้เขาอยู่ในห้อง ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ระดับสูง สิ่งที่ฉลาดล้ำเลิศเช่นนี้ หญิงอัปลักษณ์ผู้นั้นทำได้อย่างไร

จากนั้นก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวนอกประตู ท่านลั่วขมวดคิ้ว ในเวลาหลังอาหารเช้าเช่นนี้ ยังจะมีใครมาอีก

หยุนถิงผลักประตูเข้าไป “ท่านผู้เฒ่า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าจะมาอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนท่าน”

“เจ้ามาทำอะไร?” สีหน้าของท่านลั่วดำคล้ำ

“กลัวว่าท่านจะเบื่อ จึงมาที่นี่เพื่อพูดคุยกับท่าน” หยุนถิงตอบ

“เชอะ ข้าไม่สนใจ”

“เป็นเช่นนี้เอง เช่นนั้นข้าไปก่อนนะ ข้าคิดว่าท่านจะถามข้าเรื่องถุงน้ำเกลือนั้นเสียอีก” หยุนถิงพูดและเดินไปที่หน้าประตู

ท่านลั่วยืนขึ้นอย่างกะทันหัน “ทำไมยัยเด็กอัปลักษณ์ถึงไม่รู้จักหยอกล้อ เมื่อครู่ข้าแค่ล้อเล่น และอยากถามเจ้าเกี่ยวกับของสิ่งนี้ ในเมื่อมาแล้วจะออกไปทำไม”

“ได้ เช่นนั้นข้าจะอยู่ ซื่อจื่อ ท่านกลับไปเถิด” หยุนถิงมองไปที่จวินหย่วนโยว

“เอาล่ะ มีอะไรก็ให้คนไปตามข้า” จวินหย่วนโยวพูดจบ เขาก็มองไปที่ท่านลั่ว “รบกวนให้ท่านลั่วดูแลหยุนถิงด้วย”

“หึ แต่งภรรยาแล้วลืมข้า ไม่ต้องมาบ่อย ข้าไม่ชอบ”

จวินหย่วนโยวยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ และกำชับหยุนถิงอีกสองสามคำ ก่อนที่จะจากไป

เมื่อเห็นว่าเขาจากไป ท่านลั่วก็มองดูด้วยความสงสัย “ยัยเด็กอัปลักษณ์ รีบบอกข้ามาเถิดว่าของสิ่งนี้ของเจ้าทำอย่างไร ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก”

“ใช้หลักการน้ำไหลจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำ ดังนั้นจึงต้องแขวนไว้ ยาต้มธรรมดาให้ผลช้าเกินไป การฉีดเข้าเส้นเลือดโดยตรง จะออกฤทธิ์ต่อเม็ดเลือดขาว เกล็ดเลือด รวมทั้งการอักเสบบางชนิด ดังนั้นยาจึงได้ผลเร็วที่สุด” หยุนถิงอธิบาย

“เม็ดเลือดขาวและเกล็ดเลือดคืออะไร?” ท่านลั่วถาม

หยุนถิงขมวดคิ้ว ควรจะอธิบายอย่างไรดี

“มันเป็นส่วนผสมของเลือด ท่านเพียงแค่ฟังก็พอ” หยุนถิงไม่สนใจเขา นางเดินไปทางชั้นวางของ และตรวจสอบสมุนไพรในตู้