จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 81

บ้านตระกูลซู

เช้าวันรุ่งขึ้น ซูซินโหรวตั้งใจแต่งตัวสวมชุดที่หรูหราอย่างมาก แต่งหน้างดงามแล้วเดินออกมา

“แม่ ท่านว่าข้าไปร่วมงานเลี้ยงครบรอบวันเกิดของฮูหยินเฒ่าแบบนี้ ไม่มีปัญหาใช่ไหม เสียมารยาทหรือเปล่า?” ซูซินโหรวถามขึ้นอย่างเป็นกังวล

“ลูกสาวของข้าสวยที่สุด ราวกับเทพธิดา ไม่มีอะไรเสียหาย แม่เตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ไว้ให้ลูก รับรองว่าฮูหยินเฒ่าฟู่ต้องพอใจแน่ ไปแล้วต้องทำตัวให้ดีนะ ฉวยโอกาสผูกมิตรกับบรรดาคุณหนูคุณชายเหล่านั้น” นางหลิวพูดขึ้น

“แม่วางใจ ข้าจำไว้แล้ว”

สองแม่ลูกเดินออกมา ซูโหวเย่ที่อยู่ในห้องโถงเห็นพวกเขาออกมาก็ค่อนข้างแปลกใจ

“โรวเอ๋อร์ ทำไมแต่งตัวแบบนี้?” ซูโหวเย่ถามขึ้น

“พ่อ ท่านลืมไปแล้วหรือ วันนี้ข้าไปร่วมงานครบรอบวันเกิดฮูหยินเฒ่าฟู่แทนพี่สาวใหญ่ ก็ต้องสวมชุดสวยหน่อย” ซูซินโหรวพูดตอบ

“ใช่ เรื่องนี้แม่ของเจ้าบอกข้าเมื่อหลายวันก่อนแล้ว บนหัวของเจ้าประดับปิ่นมุกมากเกินไป เหมือนอย่างกับผักดอกเข็ม ประดับอันเดียวก็พอแล้ว ไม่ต้องสวมชุดหรูขนาดนี้ คนไม่รู้จะคิดว่าข้าโหวเย่คนนี้รับสินบน” ซูโหวเย่พูดขึ้นอย่างไม่พอใจ

สีหน้าซูซินโหรวย่ำแย่อย่างมาก กลับไม่กล้าขัดคำสั่ง จึงพูดขึ้นว่า “ท่านพ่อพูดถูก ลูกคิดไม่รอบคอบ"

“ท่านพี่ ทำไมท่านพูดโรวเอ๋อร์แบบนี้ นางก็แค่อยากนำเกียรติยศมาสู่บ้านตระกูลซู เป็นผู้หญิงยังไงก็ต้องแต่งตัวสาว” นางหลิวพูดขึ้น

“สวยได้ แต่แต่งตัวหรูหราขนาดนี้ เท่ากับทำตัวโดดเด่นในหมู่มวลชน ยังไงก็เป็นลูกเมียน้อย” สีหน้าซูโหวเย่เยือกเย็นลง

ซูโหวเย่เป็นคนถ่อมตนมาตลอด เป็นเพียงมีตำแหน่งว่างงานคนหนึ่ง เขาดูแลตอนเหนือที่ทุรกันดารนั้นมานานหลายปี ถึงฮ่องเต้จะยกตอนเหนือเป็นพื้นที่การค้า แต่การเดินทางไม่สะดวก ล้อมรอบไปด้วยหุบเขา เมื่อถึงฤดูหนาวหิมะปกคลุมหุบเขา คนเร่ร่อนเหล่านั้นไม่สามารถอยู่รอดได้

ดังนั้นจึงอย่าว่าแต่ค้าขาย ในทุกๆปีตอนเหนือล้วนต้องรอคอยราชสำนักช่วยเหลือบรรเทาทุกข์ภัย และนี่ก็เป็นสิ่งที่ซูโหวเย่ปวดหัว ใช่ว่าเขาไม่อยากทำผลงาน แต่ตอนเหนือกันดารมาก เขาจนปัญญา

ลูกสาวตนเอง เป็นเพียงลูกเมียน้อยคนหนึ่ง กลับแต่งตัวอย่างผีเสื้อไปร่วมงานครบรอบวันเกิดฮูหยินเฒ่าฟู่ จะไม่ถูกคนนี้ต่อว่านินทาลับหลังหรือ

ได้ยินคำว่าลูกเมียน้อย สีหน้าซูซินโหรวย่ำแย่อย่างมาก คิ้วขมวดย่น

ตั้งแต่เล็กจนโต นางเกลียดสองคำนี้ที่สุด ทำไม ทำไมนางจะต้องเป็นลูกคนใช้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องถูกซูชิงโยวกดทับ แย่ยิ่งนัก

“ไม่ต้องไปเปลี่ยนแล้ว” ซูชิงโยวเดินมา พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา

คนในห้องโถงต่างหันไปมอง เมื่อเห็นใบหน้าของนาง ทุกคนล้วนตกตะลึง

“ลูก ใบหน้าของลูกหายแล้ว?” ซูโหวเย่เดินไปหาอย่างตื่นเต้น

“ใช่ท่านพ่อ โชคดีที่มีคุณหนูหยุน ใบหน้าของข้าหายดีแล้ว” ซูชิงโยวพูดตอบ

“ดีมากเลย ใบหน้าลูกสาวของข้าหายเป็นปกติแล้ว ผิวดูขาวขึ้นกว่าเดิมเสียอีก ไม่เลวจริงๆ หยุนถิงคนนี้มีฝีมือจริงๆ ข้าจะต้องขอบคุณนางจริงๆ” ซูโหวเย่ดีใจอย่างมาก

สีหน้าซูซินโหรวขาวซีดทันที หันไปมองอย่างไม่อยากเชื่อ พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่สาว ใบหน้าของพี่หายแล้วจริงๆหรือ?”

นางหายอย่างกะทันหันได้อย่างไร งั้นตนเองก็ไม่ได้ไปร่วมงานเลี้ยงแล้วสิ