จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 818

"เป็นเพราะร่างกายเจ้าถูกหนอนกู่ดูดกินแรงเกินไป จึงทำให้ร่างกายอ่อนแอ หากไม่กำจัดหนอนกู่ในร่างกายของเจ้าทิ้งโดยเร็ว มากที่สุดหนึ่งเดือน เจ้าก็จะตายอย่างอนาถ!" หยุนถิงตอบ

อูเหอตกใจกลัวจนหน้าซีด "เจ้ารู้วิธีแก้พิษกู่หรือไม่？"

“ข้ารู้เพียงนิดเดียว จับชีพจรยังพอได้ แก้พิษกู่ไม่เป็น ยิ่งกว่านั้นพิษกู่ในร่างกายเจ้ามีเวลาห้า หกปีแล้ว ต้องให้คนที่วางหนอนกู่ถอนด้วยตนเอง มิฉะนั้นจะต้องตายอย่างแน่นอน!”

อูเหอโกรธจนหน้ามืดครึ้ม และเส้นเลือดบนหน้าผากก็เต็น "เซียวหลันไอ้บ้านี้ ร้ายกาจถึงขึ้นวางหนอนกู่ให้ข้า ข้าไม่มีวันปล่อยนางไปอย่างแน่นอน!"

"ตอนนี้ทั้งเมืองเทียนหลง และแม้แต่เขตทะเลนิรนามก็อยู่ภายใต้อำนาจของนางแล้ว เจ้าอย่ารีบไปส่งตาย คำพูดของข้าสิ้นสุดลงเท่านี้ เจ้าระวังตัวไว้ด้วยละ" หยุนถิงหันกลับและจากไป

ภายใต้ความมืดมิด หยุนถิงไม่ได้กลับไปที่ลานของตัวเอง แต่ตรงไปที่ลานของวี่รั่วฉิงกับเจว๋กู่

นางจงใจทิ้งลูกศรธนูขนาดเล็กไว้หนึ่ง ไม่รอคนในห้องทำการตอบสนองใดๆ นางก็รีบจากไป

วี่รั่วฉิงที่กำลังนอนหลับอยู่ในห้อง จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหว เห็นลูกศรธนูขนาดเล็ก เปิดจดหมายที่อยู่บนนั้น ก็รู้สึกตะลึงงัน

ท่านแม่เป็นคนอื่นมาปลอมตัว ไม่แปลกเลยที่ก่อนหน้านี้ก็มักรู้สึกว่าท่านแม่ผิดปกติ แต่จะว่าผิดปกติตรงไหน นางก็พูดไม่ถูก

ที่แท้ นางไม่ใช่ท่านแม่ด้วยซ้ำ มือที่ถือกระดาษของวี่รั่วฉิงเปลี่ยนเป็นสีขาว นางรีบวิ่งออกจากห้อง แต่ในลานกลับไม่มีเงาของคนแล้ว

เป็นใครกันแน่ ทำไมถึงบอกสิ่งเหล่านี้กับตัวเอง ท่านแม่ที่แท้จริงอยู่ที่ใดกัน?

นางนอนไม่หลับในทันที เมื่อนึกถึงเรื่องที่ผ่านไปในช่วงหลายปีนี้ นางก็รู้สึกหวาดกลัวในภายหลัง ไม่ว่าแม่ปลอมคนนี้จะมีจุดประสงค์อะไรก็ตาม นางก็ต้องหาแม่ตัวจริงเจอให้ได้

ทางฝั่งของเจว๋กู่ เขาไม่ได้นอนเลย ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ช่วงหลายปีมานี้ในตอนกลางดึกร่างกายของเขามักรู้สึกเจ็บปวดจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป แม้แต่เส้นเอ็นก็ชักขึ้นมา

เมื่อรู้สึกถึงความอันตรายในอากาศ ดวงตาของเจว๋กู่เข้มงวด และหลบทันที และเมื่อได้ยินเสียงติ่ง เขาก็รีบวิ่งออกไปทันที

เห็นเพียงเงาดำที่เดินออกไป เจว๋กู่อยากออกไปไล่ แต่ร่างกายเจ็บปวดมากจนไม่สามารถไปไล่ได้ ดังนั้นเจว๋กู่จึงปล่อยมันไป

เมื่อเขากลับถึงห้อง ก็เห็นลูกศรธนูขนาดเล็กนั้น หลังจากเปิดอ่านสีหน้าก็ซีดขาวลงกว่าเดิม

ฮูหยินเจ้าทะเลเป็นคนอื่นมาปลอมตัว แถมยังวางหนอนกู่ให้ตัวเอง เส้นเลือดที่หน้าผากเจว๋กู่เต้นเล็กน้อย

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ช่วงนี้สุขภาพของเขาแย่ลงไปทุกวัน ก่อนหน้านี้ไม่เคยสงสัย แต่เมื่อเห็นกระดาษนี้ก็เข้าใจในทันที

ไอ้เซียวหลันบ้านี้กล้าปลอมตัวเป็นฮูหยินเจ้าทะเล แถมยังเอาทุกอย่างของฮูหยินเจ้าทะเลไปครอบครอง ยังอยากจะกำจัดตัวเองทิ้ง

เจว๋กู่รู้สึกขุ่นเคืองใจอย่างมาก และหลังจากนั่งอยู่ในห้องมืดเป็นเวลานาน กระดาษนั้นก็ถูกเขาใช้กำลังภายในเผาจนเป็นเถ้าถ่านโดยตรง

และหยุนถิงที่จากไปอย่างเงียบๆ ก็ตรงไปที่ชายทะเลที่หลังเขา

จวินหย่วนโยวได้รับข่าวแต่เช้าแล้ว และกำลังรออยู่ที่นั่น เมื่อเห็นหยุนถิงมา ใจที่ตึงเครียดของจวินหย่วนโยวจึงค่อยโล่งลง

หยุนถิงรีบนำเรือดำน้ำที่สร้างขึ้นในเร็วๆนี้ออกจากมิติทันที ซึ่งใช้สำหรับการเดินที่ใต้ทะเลโดยเฉพาะ คนสองคนขึ้นเรือ หยุนถิงก็เร่งเรือทันที จมลงไปในใต้ทะเลและตรงไปที่เมืองฉือ

นี่เป็นครั้งแรกที่จวินหย่วนโยวได้เห็นเรือที่สามารถเล่นอยู่ในใต้น้ำได้ สายตาที่มองดูหยุนถิงก็นับถือยิ่งขึ้น

นาง มักสามารถทำให้ตัวเองคาดไม่ถึงอยู่เสมอ

"ถิงเอ๋อร์ เจออันตรายหรือไม่? ทำไมถึงนานขนาดนี้？" จวินหย่วนโยวถามด้วยความเป็นห่วง

"เปล่า เดิมทีข้าอยากให้อูเหอรู้จักใบหน้าที่แท้จริงของเซียวหลัน แต่หลังจากคิดไปคิดมาก็ไปที่ห้องของวี่รั่วฉิงกับเจว๋กู่ และทิ้งกระดาษให้พวกเขา

ทั้งสองล้วงเป็นคนที่มีใจ แน่นอนว่าก็ย่อมไม่ยอมให้แม่ของตัวเองถูกคนปลอมแปลง ดังนั้นไม่ต้องให้พวกข้าออกมือ พวกเขาก็จะช่วยพวกข้าเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของเซียวหลัน เช่นนี้พวกเขาก็เพียงแค่นั่งดูละครก็ได้แล้ว" หยุนถิงอธิบาย

จวินหย่วนโยวเอื้อมมือออกไปและกอดหยุนถิงจากด้านหลัง "ถิงเอ๋อร์ของข้าเก่งที่สุดเลย"