จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 859

“อยู่จวนซื่อจื่อเหนื่อยมาก ต้องฝึกฝนทุกวัน ห้ามขี้เกียจ ทั้งไม้มีดดาบล้วนต้องเป็นหมด ยังต้องฝึกฝนสมรรถภาพทางกายด้วย การอ่านและเขียนก็จะไม่เป็นไม่ได้ และยิ่งต้องเรียนรู้ทักษะการเอาชีวิตรอดในป่า!" ​​จวินหย่วนโยวพูดอย่างมีความอดทน

ทำเอาหลู่อ๋องตกตะลึง "จวินซื่อจื่อ พวกเขาเล็กแค่นี้จำเป็นต้องฝึกเยอะขนาดนี้ด้วยหรือ?"

"ใช่ซื่อจื่อเฟย ก็แค่เด็กอายุไม่กี่ขวบเอง ไม่จำเป็นต้องลำบากขนาดนี้สินะ？" หลู่หวางเฟยรู้สึกสงสารทันที

หยุนถิงหันมองพวกเขา "ทนในสิ่งที่คนอื่นทนไม่ได้ ถึงจะเป็นคนที่เหนือคนอื่น เจ้ารู้สึกลำบากและเหนื่อยหน่าย แต่ลูกของคนที่ยากจนวัยเช่นนี้ต่างก็ซักผ้าและทำกับข้าวเองแล้ว หากไม่สามารถพึ่งพาตัวเอง ปกป้องตัวเองได้ เช่นนั้นในอนาคตหากเจ้าเจอคนที่แข็งแกร่งกว่าเจ้าก็มีแต่จะถูกผู้อื่นรังแกเอา"

"พูดได้สมเหตุสมผล แต่ก่อนหน้านี้หยวนเป่าของข้าไม่เคยฝึกสิ่งเหล่านี้มา ข้ากลัวเขาจะทนไม่ไหว?" หลู่อ๋องขมวดคิ้ว

"ทั้งสองไม่ต้องกังวล คนของซื่อจื่อมมีความพอประมาณดี จะฝึกฝนตามสถานการณ์ของเด็กแต่ละคน ก่อนหน้านี้หยวนเป่าไม่เคยฝึกแบบนี้มาก่อน ต้องเริ่มจากสิ่งง่ายๆ เสี่ยวเหยียนกับเสี่ยวเทียนล้วนผ่านมาเช่นนี้เหมือนกัน

เจ้าสามารถให้หยวนเป่าฝึกกับเสี่ยวเหยียนและเสี่ยวเทียนสองสามวันดูก่อน หากเขาปรับตัวไม่ได้ ทนรับไม่ไหวจริง ก็ค่อยพาเขากลับไป" หยุนถิงปลอบโยน

"ท่านอ๋อง มิสู้ให้หยวนเป่าของพวกข้าลองดู？" หลู่หวางเฟยหันมองไป

“ถ้าอย่างนั้นก็ลองดูสิ” หลู่อ๋องพยักหน้า

แต่ปรากฏว่าวันหนึ่งก็ทนไม่ได้ หยวนเป่าฝึกไปเพียงครึ่งวัน ก็บ่นว่าเหนื่อยและเจ็บ ทนไม่ไหวแล้ว

“เสด็จพ่อ เสด็จแม่ข้าจะไม่อยู่ในจวนซื่อจื่อต่อแล้ว ข้าจะกลับบ้าน!” หยวนเป่าร้องไห้

หลู่อ๋องกับหลู่หวางเฟยสงสารยิ่งนัก กำลังจะไปปลอบโยนลูกชาย ก็เห็นจวินเสี่ยวเหยียนเดินมา

"พี่หยวนเป่า อดทนเอาไว้ เมื่อก่อนข้าก็เจ็บมาก สู้ๆ!" จวินเสี่ยวเหยียนให้กำลังใจ

เมื่อมองดูใบหน้าที่น่ารักของนาง เต็มไปด้วยความคาดหวังและความเป็นห่วง หยวนเป่าก็ปาดน้ำตาบนใบหน้า "งั้นข้าก็อดทนอีกแป๊บนึง แค่แป๊บนึงนะ"

"พี่หยวนเป่า เจ้าทำได้!" จวินเสี่ยวเทียนก็พูดตาม

“อืม ข้าต้องทำได้แน่” หยวนเป่าพยายามต่อไป

หลู่อ๋องกับหลู่หวางเฟยทั้งสองก็ร้องไห้ แน่นอนว่าก็ต้องหาสถานที่ที่ไม่มีใครอยู่ เห็นลูกชายที่เป็นเช่นนี้ทั้งรู้สึกสงสารและปลื้มใจมาก

ฝึกมาทั้งวัน หยวนเป่าก็เหนื่อยจนหมดแรง กลางคืนกลับไปยังเป็นหลู่อ๋องที่ให้คนยกกลับไป เขาเดินไม่ไหวแล้ว

แม้ว่าการฝึกที่องครักษ์ให้หยวนเป่าฝึกนั้นจะง่ายที่สุด แต่หยวนเป่าอ้วน ปกติก็ไม่ค่อยออกกำลังกาย ดังนั้นพอออกกำลังกายสักหน่อยก็ทนไม่ไหว

"ท่านพี่ ข้าเห็นหลู่อ๋องกับหลู่หวางเฟยสงสารหยวนเป่ายิ่งนัก พวกเขาคงไม่โทษพวกข้าสินะ？" หยุนถิงถาม

“พวกเขายังไม่ถึงขั้นสับสนเยี่ยงนี้ ส่งลูกมาเอง โทษพวกข้าไม่ได้” จวินหย่วนโยวพูดปลอบโยน

"ก็จริง"

…………………

เขตทะเลนิรนาม

เมื่อวี่รั่วยีตื่นขึ้นมา ร่างกายของนางเจ็บปวดมากจนแทบไม่อยากมีชีวิตอีกต่อไป อยากลุกขึ้นแต่กลับพบว่ามือและเท้าไม่ขยับ

จึงค่อยนึกเรื่องที่ก่อนหน้านี้หยุนถิงวางยาพิษคิดร้ายตัวเอง นางรีบมองดูมือและเท้าตัวเอง และสายตาก็เหลือบไปเห็นบาดแผลที่ข้อมือและข้อเท้า วี่รั่วยีก็โกรธทันที