จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 868

“นางกักขังแม่เจ้า และแม่ของเจ้าก็คือศัตรูที่ฆ่าแม่ของข้า และสังหารตระกูลฝ่ายแม่ข้า ทำไมข้าต้องช่วยเจ้าด้วย？” หยุนถิงถามกลับ

ประโยคเดียว ทำเอาวี่รั่วฉิงไม่รู้จะตอบกลับอะไรดี

ใช่ แม่ของตัวเองทำเรื่องแบบนั้นกับแม่ของนาง คำขอนี้ของตัวเองเกินไปมากจริง

วี่รั่วฉิงไม่ใช่คนโง่ นางรู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยุนถิงกับจวินหย่วนโยว ต่อให้นางร้องไห้ร้องขอหยุนถิง นางก็ไม่มีวันปล่อยแม่ตัวเองไป และยิ่งไม่มีวันให้ตัวเองไปพบท่านแม่

หากตัวเองเป็นหยุนถิง ก็คงไม่ตอบตกลงเหมือนกัน เพราะมันคือแค้นในการสังหารตระกูลฝ่ายแม่

ปกติวี่รั่วฉิงเป็นคนอิสระตามอำเภอใจ แต่ในช่วงเวลาที่สำคัญสมองของนางก็ปลอดโปร่งดี ดังนั้นวี่รั่วฉิงจึงไม่ได้พัวพัน

"ข้าขอโทษ ข้าละเมิดไปแล้ว ขอบคุณที่เจ้าช่วยข้าไว้ พระคุณที่ช่วยชีวิตนี้ข้าจะตอบแทนในภายหลัง ลาก่อน" วี่รั่วฉิงพูดจบ ลุกขึ้นและจากไป

หยุนถิงไม่ได้ขัดขวาง และยิ่งไม่ได้พูดอะไร มองดูวี่รั่วฉิงจากไป

"ซื่อจื่อเฟย ให้ข้าส่งคนไปจับตาดูนางไว้หรือไม่？" หลงเอ้อถามด้วยเสียงที่เบา

“ไม่ต้อง นางไม่มีอะไรต้องกลัว”

"หากนางต้องการจะจากไป ให้คนเอาเรือลำหนึ่งให้นาง ใช้นางสำรวจทางได้พอดีเลย" จวินหย่วนโยวกล่าว

"ขอรับ!"

ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวเตรียมการอยู่กับคนทางนี้ตลอด วันที่สองฮวาเชียนจั่นก็มาแล้ว

"น้องถิง เจ้าหาข้ามีเรื่องใดหรือ？" ฮวาเชียนจั่นยิ้มถาม สวมเสื้อคลุมสีแดงสด ถือพัดพับเอาไว้

หยุนถิงกลอกตาใส่เขา "เรียกข้าน้องถิงอีก ความร่วมมือของพวกข้าก็จะถูกยกเลิก"

เมื่อฮวาเชียนจั่นได้ยินเช่นนี้ ก็ไม่กล้ายิ้มทันที ช่วงนี้เพราะมีอาหารที่หยุนถิงเอามา เขาอาจกล่าวได้ว่ามีเงินเข้าเป็นจำนวนมากในทุกวันเลย

เพราะชาวเรือต้องการมันมากๆ ส่วนคนที่ไม่ออกเรือก็ไม่เคยเห็นของกินเช่นนี้มาก่อน ต่างก็อยากชิมดู พอชิมดูแล้วก็รู้สึกว่าอร่อย ก็ยิ่งต้องซื้อเยอะขึ้นหน่อย

“ซื่อจื่อเฟยพูดถูก ต่อไปข้าสัญญาว่าจะไม่มาตีสนิทกับเจ้าอีก ครั้งนี้เจ้าเรียกข้ามามีเรื่องใดหรือ?” ฮวาเชียนจั่นถามประเด็นสำคัญทันที

“ให้เวลาเจ้าสามวัน อีกสามวันนำศิษย์ทั้งหมดบนเกาะเทียนหลงที่ไม่เกี่ยวข้องออกมา ห้ามให้เซียวหลันรู้ อีกสามวันข้าจะโจมตีเกาะเทียนหลง ไม่อยากทำร้ายโดนคนที่ไม่เกี่ยวข้อง” หยุนถิงทำเสียงเชอะ

เดิมทีฮวาเชียนจั่นที่ยิ้มแย้มอยู่นั้นก็หยุดยิ้มในทันที "เจ้าล้อข้าเล่นหรือเปล่า？"

“เจ้าว่าล่ะ?” สีหน้าของหยุนถิงเย็นชา ไร้ความอบอุ่นใดๆ

"ทำ ทำไม เกาะเทียนหลงขวางทางเจ้าหรือ？" ฮวาเชียนจั่นพูดตะกุกตะกัก

เมื่อก่อนเขารู้สึกเพียงว่ากองกำลังของหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวนั้นแข็งแกร่งมาก แต่ไม่ได้น่ากลัวเลย แต่เสียงที่ดังก้องในกลางดึกในเมื่อไม่นานมานี้ก็ทำให้เขาตื่นตระหนกเช่นกัน เมื่อเขาตื่นมาดูในวันรุ่งขึ้น ฮูหยินเจ้าทะเลถูกระเบิดจนพังไปหมด วินาทีนั้นฮวาเชียนจั่นจึงค่อยตระหนักได้ว่า ห้ามดูถูกหยุนถิงกับจวินหย่วนโยว และยิ่งห้ามไปยั่วยุ

“เพราะเซียวหลันอยากฆ่าข้า ส่งคนมาวางยาพิษให้ข้า ลอบสังหาร อยากทำร้ายลูกข้า ดังนั้นข้าจึงไม่คิดที่จะไว้ชีวิตนาง” หยุนถิงทำเสียงเชอะ

ฮวาเชียนจั่นขมวดคิ้ว "ได้ ข้าตอบตกลงเจ้า ข้าจะกลับไปพาคนออกไปเดี๋ยวนี้เลย"

หยุนถิงไม่รั้งเขาไว้ เฝ้าดูเขาจากไป ดวงตาแสนสวยของหยุนถิงมืดมิดราวและลึกล้ำ

"ถิงเอ๋อร์ พวกข้ากลับจวนซื่อจื่อก่อน" จวินหย่วนโยวพูด