จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 878

“ข้าช่วยท่าน ไม่ใช่เพราะให้อภัยท่านแล้ว แต่เพราะรู้สึกว่าท่านน่าสงสาร ท่านผิดต่อแม่ข้า และยิ่งผิดต่อข้า ไม่คู่ควรจะเป็นพ่อคน แต่เมื่อครู่ท่านช่วยลูกศิษย์ของเกาะเทียนหลงโดยไม่คำนึงถึงอะไรทั้งนั้น ก็ถือว่าให้ความสำคัญต่อความชอบธรรม” หยุนถิงกล่าวเสียงเย็นชา

สีหน้าของวี่หานเชียนเจ็บปวดทรมาน มีความผิดหวังแว๊บผ่านไป

ตอนนั้นหากไม่ได้เป็นเพราะตัวเอง เยว่หลัวกับคนในเผ่าของนางก็จะไม่ตายอย่างอนาถ หยุนถิงก็จะไม่ต้องสูญเสียแม่ไป ตัวเองสมควรตายจริงๆ และนางก็ควรจะเกลียดตัวเองจริงๆ

เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า ถึงแม้นางจะเกลียดตัวเอง แต่กลับไม่ปล่อยให้ตัวเองตายไปต่อหน้า นี่แสดงให้เห็นว่าน้ำใจของนางไม่ธรรมดา นาทีนี้วี่หานเชียนยังรู้สึกละอายใจว่าสู้ไม่ได้

หากเปลี่ยนเป็นเขา ยังไม่สามารถทำได้เช่นนี้ จะต้องคาดหวังให้ตัวเองไม่ได้ตายดีอย่างแน่นอน

มองดูใบหน้าที่คล้ายคลึงกับกู้เยว่หลัวแปดเก้าส่วนตรงหน้า วี่หานเชียนรู้สึกผิดและตำหนิตัวเอง ตื่นเต้นและเสียใจภายหลัง ยิ่งมีความยินดีเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย

หยุนเฉิงเซี่ยงสอนนางได้ดีมาก ตัวเองไม่คู่ควรจะเป็นพ่อของนางจริงๆ

หยุนถิงไม่ได้สนใจแววตาของวี่หานเชียน เข็มเงินที่อยู่ในมือแทงเข้าไปในร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ฝังเข็มเสร็จ ก็หยิบยาโอสถสำหรับแก้หนอนกู่ที่ยายขุยปรุงขึ้นมาก่อนหน้านี้ออกมา

“กินมันซะ สามเม็ด!”

วี่หานเชียนรับขวดเครื่องเคลือบมาและเปิดออก เทออกมาสามเม็ดแล้วก็กินลงไปโดยไม่แม้แต่จะมองด้วยซ้ำ

หยุนถิงเลิกคิ้วมองไปทางเขา “ท่านไม่กลัวว่าสิ่งที่ข้าให้จะเป็นยาพิษหรือ?”

“สิ่งที่เจ้าให้ ถึงแม้จะเป็นยาพิษข้าก็จะกิน” วี่หานเชียนกล่าวอย่างราบเรียบ

เขาพูดจนทำให้หยุนถิงรู้สึกอึดอัด “ข้าจะวางยาพิษท่านให้ตายจริงๆ แต่ไม่ใช่เวลานี้ ข้าไม่ฉวยโอกาสเอาเปรียบตอนที่คนอื่นกำลังลำบากหรอก!”

“ข้าจะรอ”

เซียวหลันที่อยู่ไม่ไกลออกไปก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน หยุนถิงควรจะเกลียดวี่หานเชียนมากแท้ๆ คิดไม่ถึงว่าจะช่วยรักษาเขา

หากให้วี่หานเชียนได้สติกลับมา จะต้องฆ่าตัวเองอย่างแน่นอน นางกำลังจะฉวยโอกาสตอนวุ่นวายเพื่อหลบหนี แต่แล้วกระบี่ยาวเล่มหนึ่งก็ฟันแขนของนางขาดไปโดยตรง

“อ๊าก!” เซียวหลันกรีดร้องออกมา เจ็บจนสีหน้าซีดเซียวมองไปทางแขนที่ขาดอยู่บนพื้น มองไปทางวี่รั่วชิงที่ถือดาบอยู่ด้านข้างด้วยความโกรธแค้น

“วี่รั่วชิงที่สมควรตาย เจ้าถึงกับฟันแขนของข้าขาด!”

วี่รั่วชิงมองไปทางนางด้วยสีหน้าเฉยเมย “เจ้าฆ่าหนานเสวียนกับพี่ใหญ่ ข้าจะฆ่าเจ้าเพื่อล้างแค้นให้พวกเขาด้วยตัวเอง!”

สายตาดุร้ายและตรงไปตรงมา ไอสังหารที่อยู่รอบตัวแผ่ซ่านออกมา ทำให้เซียวหลันรู้สึกหวาดกลัวจนขนหัวลุก

“ไม่ รั่วชิงเจ้าจะฆ่าข้าไม่ได้ หลายปีมานี้ข้าปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไร เจ้าไม่รู้หรือ ถึงแม้ข้าจะเกลียดชังเซียวหรูซื่อ แต่ข้าก็ดีต่อเจ้ามาก หลายปีมานี้เจ้าเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอก ข้าก็ให้อิสระต่อเจ้าตลอด ไม่เคยไปก้าวก่ายเลย!” เซียวหลันทำได้เพียงพยายามพูดแต่สิ่งดีๆอย่างเต็มที่

นางจะต้องถ่วงเวลาเอาไว้ หาทางหนีทีไล่ให้ตัวเองให้ได้

วี่รั่วชิงยิ้มเย้ยหยันออกมา “เจ้าให้อิสระแก่ข้าจริงๆ แต่กลับส่งคนมาสอดแนมข้าอย่างลับๆ เจ้ารู้ทุกการกระทำของข้าเป็นอย่างดีใช่ไหม” วี่รั่วชิงกล่าวออกมาอย่างเย็นชา ยกมือขึ้นแล้วก็ฟันลงมาอีกครั้ง

“ไม่ รั่วชิงเจ้าฟังข้าพูดก่อน ที่ข้าทำคือต้องการจะปกป้องเจ้า------อ๊าก!” เซียวหลันกล่าวพร้อมกับอดทนต่อความเจ็บปวดหลบหนีออกไป

แต่ถึงอย่างไรนางก็เพิ่งถูกตัดแขนไปข้างหนึ่ง ในใจคิดเอาไว้เช่นนั้น แต่ร่างกายกลับช้าไปอย่างมาก

แล้วก็มีเสียงกรีดร้องดังมาอีกครั้ง แขนอีกข้างของเซียวหลันถูกฟันจนขาด ความเจ็บปวดเจียนขาดใจทำให้นางยืนไม่อยู่ คนทั้งคนล้มลงไปกับพื้น

เสียงตุ้บดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงกรีดร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า เลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว เซียวหลันที่อยู่บนพื้นอยากจะลุกขึ้นมา แต่แขนทั้งสองข้างถูกตัดไปแล้ว ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้เลย ทันทีที่แตะถูกบาดแผลก็ทำให้นางเจ็บจนน้ำตาไหลออกมา นางเจ็บปวดจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีก

“รั่วชิง ข้าผิดไปแล้ว เป็นเพราะข้าสมควรตาย ข้ามันสารเลว ขอร้องเจ้าโปรดอย่าฆ่าข้าเลย ข้าสามารถชดเชยให้เจ้าได้ ข้าสามารถยกตำแหน่งฮูหยินเจ้าทะเลให้เจ้า สามารถยกอำนาจทั้งหมดของสี่แคว้นให้เจ้า สามารถ------”