จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 896

“ฮูหยิน ฮูหยินท่านเป็นอะไรรึ ใครก็ได้ ฮูหยินสลบไปอีกแล้ว!” สาวใช้ร้องเสียงดังทันที

เหิงจิ่วองครักษ์ด้านนอกประตูได้ยินเสียงร้อง ก็มีสีหน้าดูถูก แต่ก็ออกไปอยู่ดี แต่เขามิได้ออกไปเชิญท่านหมอ และไม่ได้ไปรายงานต่อรั่วเฉิงเซี่ยง แต่กลับพุ่งไปห้องคุณหนูใหญ่ทันที

ก่อนหน้านี้ฮูหยินรองเกือบตีเขาจนตายเพราะเรื่องเล็กน้อย เป็นคุณหนูใหญ่ที่ขอร้องและช่วยเขาไว้ ดังนั้นเหิงจิ่วเลยซาบซึ้งในบุญคุณของคุณหนูใหญ่มาก

การที่เขากลับมายังเรือนของฮูหยินรอง แน่นอนว่าเพื่อช่วยคุณหนูใหญ่จับตาดูฮูหยินรองไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้ฮูหยินรองทำร้ายคุณหนูใหญ่

ตอนนี้รั่วเฟิงซีเองพึ่งตื่นขึ้นมาได้ไม่นาน บาดแผลได้รับการรักษาแล้ว นางดื่มยา และเริ่มรู้สึกตัวขึ้น

“คุณหนูใหญ่ เหิงจิ่วขอเข้าพบ!” ซีเอ๋อร์ที่เป็นสาวใช้บอกขึ้น

“ให้เขาเข้ามา” รั่วเฟิงซีบอก

“เจ้าค่ะ!”

เหิงจิ่วเดินเข้ามาคารวะทันที “คุณหนูใหญ่ ฮูหยินรองพึ่งตื่น พอได้ยินว่าคุณหนูรองโดนส่งไปสำนักบำเรอ ร่ำร้องว่าจะไปช่วยคน สุดท้ายยังไม่ทันออกจากเรือนก็สลบไปอีก”

รั่วเฟิงซีดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย “หลายปีมานี้ฮูหยินรองลงทุนลงแรงไปกับจื่ออวิ้นไม่น้อย หากเป็นคนทั่วไปก็ช่างเถิด แต่นางกลับเป็นศัตรูกับจวินหย่วนโยว ดังนั้นได้แต่ต้องทนรับความซวยไป”

“คุณหนูใหญ่ ตอนนี้จะทำอย่างไรดี?” เหิงจิ่วถาม

“ในเมื่อฮูหยินรองไม่เคลื่อนไหวเอง ข้าจะช่วยนางอีกแรง ซีเอ๋อร์เตรียมเครื่องเขียนเสีย” รั่วเฟิงซีลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะหนังสือ

“เจ้าค่ะ!” ซีเอ๋อร์รีบฝนหมึกทันที

พอรั่วเฟิงซียกแขนขึ้นก็โดนไหล่ เจ็บจนนางขมวดคิ้ว

ทำเอาเหิงจิ่วยิ่งเป็นห่วงหนัก “คุณหนูใหญ่ ท่านจะเขียนอะไรรึ ให้ข้าเขียนแทนได้หรือไม่”

“ไม่ต้อง ครั้งนี้เจ้าเขียนแทนไม่ได้ อีกครู่ส่งไปตระกูลโค่วนะ ให้เจ้าตระกูลตระกูลโค่วก็พอ” รั่วเฟิงซีหยิบพู่กันขึ้นมาเขียน

“ขอรับ!”

รอจนหมึกแห้งแล้ว เหิงจิ่วรีบพับจดหมายเข้าอกเสื้อ และหมุนตัวพุ่งไปหน้าประตูทันที

รั่วเฟิงซีมองตามแผ่นหลังเขา ยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา

หลายปีมานี้ ท่านพ่อแค่เห็นแก่ตระกูลโค่วเท่านั้น ถึงได้ทนกับฮูหยินรองขนาดนี้ หากไม่มีตระกูลโค่ว จุดจบฮูหยินรองจะเป็นอย่างไรนั้นก็พอคาดเดาได้เลย

ตอนนั้นหากมิใช่เพราะฮูหยินรอง ท่านแม่ก็คงไม่ต้องตายอนาถ รั่วเฟิงซีอดกลั้นมาหลายปี ในที่สุดก็รอจนได้โอกาสล้างแค้นให้ท่านแม่แล้ว

เหิงจิ่วอยู่ที่เรือนฮูหยินรองมาหลายปี แอบเก็บสะสมทุกอย่างที่มีลายมืออย่างเช่นบัตรเชิญของฮูหยินรองอย่างลับๆ จากนั้นก็มอบให้รั่วเฟิงซี

ส่วนรั่วเฟิงซีก็คอยคัดลอกลายมือฮูหยินรองมาตลอด วันนี้มาถึงขั้นที่สามารถเหมือนจริงได้แล้ว ย่อมเอามาใช้เสียที

ตระกูลโค่ว

พอองครักษ์หน้าประตูได้ยินว่าฮูหยินรองส่งมา ก็รีบพาเหิงจิ่วเข้าไปพบนายท่านทันที

“ฮูหยินรองเกิดอะไรขึ้นรึ?” โค่วซ่างซูถาม

เรื่องรั่วจื่ออวิ้นโดนตัดลิ้นนั้น ตระกูลโค่วก็ได้ยินข่าวมาเหมือนกัน นางโค่วเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของนายท่านโค่ว รั่วจื่ออวิ้นก็เป็นหลานตาเพียงคนเดียวของโค่วซ่างซูอีก โค่วซ่างซูย่อมต้องร้อนใจอยู่แล้ว

“เรียนใต้เท้าซ่างซู ฮูหยินให้ข้ามาส่งข่าวท่าน” เหิงจิ่วพูดพลางควักจดหมายนั้นออกมาจากในอกเสื้อ

โค่วซ่างซูรีบเปิดออกอ่านทันที พอเห็นลายมือบนจดหมาย ก็ตื่นเต้นเคร่งเครียดยิ่งนัก “ฮูหยินรองเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

“พอฮูหยินได้ยินว่า คุณหนูรองโดนตัดลิ้นก็เสียใจจนสลบไปแล้ว บอกว่าต่อให้ตัวตายก็จะช่วยคุณหนูรองให้ได้ ต่อมานายท่านยับยั้งไว้ ฮูหยินรองเสียใจอย่างหนักสลบไม่ได้สติเลย

กว่านางจะฟื้นอีกที ก็ได้ยินว่าคุณหนูรองถูกส่งไปสำนักบำเรอ ก็ร้อนใจจนกระอักเลือดเลย นางบอกว่าคุณหนูรองเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของนาง จะไม่มีวันยอมให้หญิงสาวบริสุทธิ์อยู่ในสถานที่อย่างสำนักบำเรอเด็ดขาด