จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 905

หัวซินตกใจกลัวจนหน้าซีดลง คนทั้งคนทรุดตัวลงกับพื้น มองดูชามน้ำแกงที่มีพิษนั้น และมองดูสีหน้าที่เย็นชาของจวินหย่วนโยว ก็รีบร้องขอความเมตตา

"จวินหย่วนโยวโปรดไว้ชีวิตด้วย บ่าวถูกชิงหนิงคิดร้าย บ่าวถูกใส่ร้าย หากบ่าวรู้ว่าน้ำแกงนี้มีพิษ ต่อให้ตายก็ไม่กล้ายกมา จวินซื่อจื่อโปรดไว้ชีวิตบ่าวด้วยเพคะ!"

สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นชา หยุนถิงก็ไม่ได้พูดอะไร แม้ว่าจะไม่รู้ แต่ก็เป็นเพราะความไม่รู้ของนางที่เกือบทำร้ายโดนลูกของตัวเอง หากไม่ใช่เป่ยจิงจิง ตอนนี้คนที่ถูกพิษนั้นก็คือเสี่ยวเทียนกับเสี่ยวเหยียนแล้ว

“หยุนถิง ปล่อยนางเถอะ นางไม่ได้ตั้งใจ นางแค่เชื่อคนผิด” จู่ๆ เป่ยจิงจิงที่เจ็บปวดและอ่อนแอก็พูดขอความเมตตา

หยุนถิงมองดูเป่ยจิงจิงโดยไม่รู้ตัว หากเป็นอดีต เป่ยจิงจิงมักจะเหมาะกับตัวเองก็ได้แล้ว และไม่เคยสนใจความเป็นความตายของคนอื่น

ดูเหมือนว่า นางเปลี่ยนไปมากแล้วจริง

"หากไม่ใช่เป็นเพราะเจ้า ตอนนี้คนที่ถูกพิษนั้นก็คือลูกของข้า ในเมื่อเจ้าเอ่ยปากแล้ว งั้นก็ปล่อยนางไปเถอะ" หยุนถิงกล่าว

จวินหย่วนโยวเห็นหยุนถิงพูดเช่นนี้ ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

หลงเอ้อที่อยู่ข้างๆเห็นฉากนี้ ก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและมองไปที่เป่ยจิงจิง

นางในขณะนี้ ไม่ได้กำเริบเสิบสานและโอหังอวดดีเหมือนในอดีตอีกต่อไป ใบหน้าซีดขาว ลมหายใจ...แผ่ว แผ่ว กำลังพิงตัวไว้บนโต๊ะหินในลานอย่างอ่อนแรง ไม่ได้มีความโกรธแม้แต่นิด

นางในแบบนี้ ตัวเองก็ยังเอาตัวไม่รอดเลยแต่กลับยังจะขอความเมตตาแทนสาวรับใช้คนหนึ่ง ซึ่งทำให้หลงเอ้อที่ไม่มีความรู้สึกดีต่อนางนั้น เปลี่ยนแปลงมุมมองใหม่กับนางทันที

หัวซินรู้สึกตื่นเต้นมาก และรีบคำนับขอบคุณ "ขอบคุณซื่อจื่อเฟย จวินซื่อจื่อที่ทรงไม่ฆ่า ขอบคุณสำหรับบุญคุณการช่วยชีวิตขององค์หญิง ขอบคุณยิ่งนัก!"

"ยังคุกเข่าอยู่ที่นี่ทำไม ยังไม่รีบไปให้พ้น!" จวินหย่วนโยวคำรามด้วยความโกรธ

“เพคะ บ่าวไปเดี๋ยวนี้เลยเพคะ!” หัวซินวิ่งหนีตะเกียกตะกาย

เป่ยหมิงฉี่ที่เขียนพระราชกฤษฎีกาเสร็จแล้วก็มาอีกครั้ง "หยุนถิง พิษของจิงจิงถอนได้หรือไม่？"

"แม้ว่าจะมีพิษร้ายแรง แต่โชคดีที่ถอนพิษได้ทันเวลา ได้ขับพิษออกไปครึ่งหนึ่งแล้ว ทำการฝังเข็มอีกสองครั้งและกินยาตามใบสั่งยาเป็นระยะเวลาหนึ่ง ก็สามารถฟื้นฟูได้แล้ว" หยุนถิงตอบ

เป่ยหมิงฉี่จึงค่อยรู้สึกโล่งอกลง "เช่นนั้นก็ดีแล้ว ลำบากเจ้าแล้ว"

หยุนถิงเก็บเข็มเงิน "พานางลงไปพักผ่อน"

"อืม" เป่ยหมิงฉี่นั่งยอง "ขึ้นมา เสด็จพี่แบกเจ้า"

เป่ยจิงจิงก็ตกตะลึงเช่นกัน "เสด็จพี่ทำเช่นนี้ไม่ได้ ท่านเป็นฝ่าบาท"

“ฝ่าบาทแล้วจะทำไม ข้าก็ยังคงเป็นเสด็จพี่ของเจ้าเหมือนเดิม ตอนเด็กเจ้าชอบให้ข้าเป็นม้าแล้วขี่ม้าที่สุดแล้วไม่ใช่หรือ?” เป่ยหมิงฉี่พูดหยอกล้อ

ขอบตาของเป่ยจิงจิงแดง นางคิดไม่ถึงว่าเสด็จพี่จะยังจำได้ จึงไม่ได้ยับยั้งชั่งใจและขึ้นบนหลังของเป่ยหมิงฉี่

เมื่อเห็นเป่ยหมิงฉี่แบกเป่ยจิงจิงจากไป ระหว่างคิ้วของหยุนถิงก็มีความปลื้มใจเล็กน้อย "คิดไม่ถึงเลยว่า เป่ยหมิงฉี่ผู้เป็นพี่นี้ก็ไม่เลว"

"หากเจ้าอยาก ข้าก็แบกเจ้า!" จวินหย่วนโยวพูดมาคำหนึ่ง

หยุนถิงกลอกตาใส่เขา "ท่านรู้ ข้าไม่ได้หมายความว่าเช่นนั้น"

"เป่ยจิงจิงถูกพิษแทนเสี่ยวเทียนกับเสี่ยวเหยียน นางก็คือผู้มีพระคุณของพวกข้า เป่ยหมิงฉี่ดีกับเป่ยจิงจิงในเวลานี้ ก็เพียงเพื่ออยากให้เจ้ากับข้าออมมือกับเขาเท่านั้น ต่อให้จะเป็นเพราะเห็นแก่หน้าเป่ยจิงจิงก็ตาม!" จวินหย่วนโยวพูดตรงๆด้วยน้ำเสียงที่เฉียบขาด

หยุนถิงถอนหายใจ "ท่านพี่ ท่านจำเป็นต้องเฉียบขาดขนาดนี้เลยหรือ？"

“ข้าแค่พูดตามความจริง”

"แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ แต่หากไม่ใช่เป็นเพราะความภราดรภาพ เป่ยหมิงฉี่ก็สามารถหาองครักษ์หรือคนรับใช้ส่งนางกลับไปได้" หยุนถิงโต้กลับ