จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 960

“แน่นอนอยู่แล้ว” หยุนถิงบอกอย่างได้ใจ

“ท่านพ่อ ข้าจะกอดด้วย!” จวินเสี่ยวเทียนร้องเสียงดัง

“ข้าก็จะกอดด้วย” จวินเสี่ยวเหยียนเสริม

จวินหย่วนโยวหัวเราะเสียงเบา “พวกเจ้านี่น้า” พูดพลางยื่นมือไปโอบมากอดไว้ข้างละคน

สี่คนพ่อแม่ลูกมองดูทิวทัศน์ของบอลลูนอย่างนี้ ไม่มีใครรบกวน ไม่มีกฎเกณฑ์ อิสระเช่นนี้ดีจริงๆ

หยุนถิงยังให้คนเตรียมอาหารและของเล่นไว้ในบอลลูนด้วย พอเล่นเหนื่อยก็กินอาหาร เหนื่อยก็พักผ่อน อบอุ่นมีความสุขยิ่งนัก

“ถิงเอ๋อร์ พวกเราอยู่กันแบบนี้ตลอดไปก็ดีนะ ไม่มีจุดหมาย ไม่มีเรื่องกวนใจ ไม่สนใจ แบบนี้ดีนัก” จวินหย่วนโยวเสนอ

“ดีสิ คิดซะว่ามาท่องเที่ยวด้วยบอลลูนครั้งหนึ่งแล้วกัน” หยุนถิงเห็นด้วย

“ดีจริง ในที่สุดพวกเราก็ได้อยู่กับท่านพ่อท่านแม่นานมากๆแล้ว” จวินเสี่ยวเทียนปรบมือเห็นด้วย

“เที่ยว ท่องเที่ยว” จวินเสี่ยวเหยียนร้องเฮ

หยุนถิงพลันรู้สึกว่าตนทำบอลลูนออกมานี่ถูกแล้ว พวกเด็กๆชอบกันขนาดนี้ บางทีต่อไปพวกเขาอาจจะได้เที่ยวแบบนี้บ่อยครั้งขึ้น

ส่วนพวกหลิงเฟิงกับหลงเอ้อร์ได้ควบม้าตามติดทางภาคพื้นดินแล้ว จะได้สะดวกแก่การคุ้มครอง

“สมเป็นซื่อจื่อเฟยของเราจริงๆ ลูกบอลที่พาคนเหาะขึ้นฟ้านี่ข้าพึ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก” หลงเอ้อร์เลื่อมใสนัก

“ซื่อจื่อเฟยนี่ช่างเป็นสมบัติล้ำค่านัก” หลิงเฟิงเลื่อมใสนัก

“ซื่อจื่อของเราโชคดีจริงๆ”

ทุกคนเร่งเดินทางไปพลาง พูดคุยกันไปพลาง ล้วนชมเชยชื่นชมซื่อจื่อเฟยยิ่งนัก

อีกด้านหนึ่ง จวนองค์หญิงใหญ่

องค์หญิงใหญ่กำลังนอนเอนพิงเก้าอี้กินองุ่น อาบแดดอย่างสบายอารมณ์

เบื้องหน้านางมีบุรุษยืนเรียงหน้ากระดานอยู่ ทั้งดีดพิณ ร้องเพลง เต้นรำ และยังมีคนบีบนวดให้อีกอย่างสบายอารมณ์

“ไปเรียกโหลวซิงเจ๋อมา!” องค์หญิงใหญ่แค่นเสียงเย็น

“ขอรับ!” คนรับใช้รีบไปทันที ไม่นานก็พาตัวโหลวซิงเจ๋อมา

พอโหลวซิงเจ๋อเห็นชายที่บีบนวดไหล่และขาให้องค์หญิงใหญ่ ก็สีหน้าดำทะมึนทันที “สตรีผู้หนึ่งกลับให้ชายมากมายรับใช้เช่นนี้ รู้สึกดีได้รึ?”

องค์หญิงใหญ่เลิกคิ้วมองเขา “ชายบำเรออย่างเจ้าคู่ควรมาชี้นิ้วต่อว่าข้ารึ ตอนเจ้าผ่านหญิงมากมายน่ะ ยังไม่สะอาดเท่าพวกเขาเลย อย่างน้อยคนพวกนี้ที่ข้าเลือกมาล้วนยังบริสุทธิ์อยู่”

พอได้ยินคำนี้ โหลวซิงเจ๋อเดือดราวน้ำต้มสุก “เจ้าหน้าไม่อายหรือไม่ กล้าพูดจาอย่างเช่นคำว่าผ่านหญิงมากมายออกมา ข้าเป็นชายบำเรอน่ะจริง หากข้าไม่เคยแตะต้องสตรีพวกนั้นมาก่อนเลย”

“คำพูดเจ้าคำนี้น่ะขนาดผียังไม่เชื่อเลย เจ้าไม่แตะต้องพวกนางทั้งคืนทำไมกัน อย่าบอกนะว่าแค่ห่มผ้าคุยเล่นกันเท่านั้นรึ?” องค์หญิงใหญ่รุกไล่ถาม

“แน่นอนว่าไม่ใช่ ข้าแค่ใช้ยาบางอย่างทำให้พวกนางหลับไปก่อนเท่านั้น รอจนตื่นในเช้าวันต่อมา ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเลย” โหลวซิงเจ๋อบอกความจริง

องค์หญิงใหญ่ยิ้มมุมปากอย่างพอใจ หากหมอนี่เคยแตะต้องสตรีคนอื่น นางจะตอนเขาแน่

“พวกเจ้าออกไปให้หมดเลย แต่ละคนเงอะๆเงิ่นๆ จะรับใช้องค์หญิงใหญ่อย่างไร!” โหลวซิงเจ๋อไล่ชายพวกนั้นอย่างไม่สบอารมณ์

ชายพวกนั้นมองโหลวซิงเจ๋อ ต่างพากันไม่สนใจเขา และบีบนวดให้องค์หญิงใหญ่ต่อไป

คราวนี้โหลวซิงเจ๋อเดือดดาลยิ่งนัก เห็นองค์หญิงใหญ่มิคิดจะให้พวกเขาหยุดมือลงเลย พลันรู้สึกอึดอัดปวดใจพิกล พลางเหล่มององุ่นที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆ อาศัยตอนไม่มีใครสังเกต เขายื่นมือไปหยิบองุ่นมาหลายเม็ด

“อ๊าก!” เสียงร้องดังมา ชายรับใช้คนนั้นที่กำลังบีบนวดมือให้องค์หญิงใหญ่ ปล่อยมือออกทันควัน ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

“เกิดอะไรขึ้นรึ?” องค์หญิงใหญ่มองมา

ชายรับใช้พลันคุกเข่าลงกับพื้น บอกอย่างน่าสงสารว่า “องค์หญิงใหญ่โปรดอย่าโกรธ เมื่อครู่มิรู้ว่าสิ่งใดมาโดนมือข้า เจ็บมากเลย”