จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1000

เขาต้องขนธนบัตรจำนวนสิบล้านด้วยมือเปล่า ค่อยๆ ย้ายไปธนาคารที่ห่างไกลสองกิโลเมตร? นี่คือจะเอาชีวิตของเขาเลยทีเดียว!

เจียงชื่อขมวดคิ้ว "ทำไม แกไม่ยอม?"

"ไม่ๆๆ ผมยอมครับ ผมยอม!"

เจียงชื่อบอกว่า "บอกแกไว้นะ อย่าแอบอู้ ฉันจะจัดคนคุมงาน ในช่วงเวลาที่แกขนย้าย อนุญาตให้กินแค่ข้าวเปล่ากับผักดอง อนุญาตแกดื่มแค่น้ำเปล่า ของกินอะไรอย่างอื่นห้ามแตะต้อง เข้าใจรึเปล่า?"

"เข้าใจ เข้าใจแล้วครับ"

หน้าของไก่ดูย่ำแย่อย่างกับมะระ

เขาไม่เพียงต้องทำงานเหมือนกรรมกร แถมยังไม่มีเงินเดือนอีก กินดื่มก็กลายเป็นปัญหา วันเวลาแบบนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องยืดเยื้อไปสักครึ่งเดือนกระมัง?

พอนึกถึงตรงนี้ ไก่ก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น

เจียงชื่อสั่งเมษว่า "หาคนจับตาดูไว้ อีกอย่าง เปลี่ยนที่อยู่ให้ฉันด้วย ที่นี่ถูกคนเปิดเผย ไม่ปลอดภัยแล้ว"

"ครับ"

หลังจากนั้น เมษจองห้องพักของโรงแรมอีกแห่งหนึ่งแล้ว ส่งเจียงชื่อ และเริ่นจื่อหลันเข้าพัก

เขาเองก็ส่งคนไปคุมงานไก่

ในเวลาครึ่งเดือนต่อไปนี้ เมืองหลวงมีเรื่องสนุกเพิ่มมาเรื่องหนึ่ง ช่วงเวลาพักผ่อนผู้คนมักพูดถึงเรื่องราวของ 'ไก่ขนธนบัตร'

แต่ละวัน ไก่ต้องขนธนบัตรที่หนักอึ้ง กลับไปกลับมาระหว่างโรงแรมและธนาคาร

เขาในเวลานี้ ไม่มีความปรารถนาใดๆ ต่อเงินทอง พอมองเห็นเงินก็รู้สึกสะอิดสะเอียนอยากอาเจียน แม้กระทั่งรู้สึกว่าเงินยิ่งน้อยยิ่งดี

ทำไมต้องสิบล้านด้วย?

ถ้าตอนนั้นยืนหยัดขอแค่สามล้าน แม้กระทั่งตั้งแต่เริ่มต้นต้องการหนึ่งล้านละก็ โทษที่ได้รับนั้นคงน้อยมากๆ

ต้องโทษที่เขาโลภ