จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1002

เป็นผู้ชายย่อมมีจุดอ่อน

บางคนโลภในเงินทอง บางคนรักในอำนาจ และบางคนมากด้วยตัณหา!

หน้าตาและหุ่นของลอร่าไม่มีที่ติ ไม่รู้ว่ามีผู้ชายมาหลงตั้งกี่คนต่อกี่คน บวกกับนิสัยเย็นชาดั่งภูเขาน้ำแข็งของเธอ ความรู้สึกที่ได้แต่มองไกลๆแต่ไม่อาจเอื้อมถึงยิ่งทำให้ผู้ชายแทบคลั่ง

ดังนั้น เธอแค่ต้องเสียสละตัวเองเล็กน้อย ก็หลอกให้โซคราติสหลงใหลคลุ้มคลั่ง

ท่านอู๋ถามหยั่งเชิง "อย่าโกรธที่ฉันปากมากเลยนะ ภารกิจครั้งนี้สำคัญมาก คุณโซคราติส ทักษะการแพทย์ของคุณผ่านใช่มั้ย"

แม้จะตรงไป แต่มีความจำเป็นอย่างมาก

ผ่านมาตั้งหลายปี หมอที่มีชื่อเสียงระดับโลกจำนวนมากขนาดนั้นยังรักษาโรคของเจียงห้านเฟยไม่หาย แสดงว่าโรคนี้ร้ายแรงมาก

เพราะฉะนั้น ตอนนี้หมอธรรมดาไม่มีคุณสมบัติพอจะรักษาเจียงห้านเฟย

มีเพียงหมอที่มีฝีมือสุดยอดเท่านั้นถึงสามารถผ่านการทดสอบด่านแล้วด่านเล่า อยู่มาถึงตอนท้ายที่สุด

คิดจะทำภารกิจให้สำเร็จ จำต้องมีทักษะการแพทย์ที่เก่งกาจเพียงพอ ผ่านการทดสอบได้ หากไปถึงปุ๊บก็โดนคัดออกเลยจะไปฆ่าเจียงห้านเฟยได้ยังไง?

สำหรับความกังขานี้ ลอร่าพูดแทนโซคราติส "พ่อบุญธรรมคะ ทุกคนในตระกูลของโซคราติสเป็นแพทย์ระดับท็อป มีเศรษฐีระดับท็อปหลายพันหลายหมื่นคนทั่วโลกมาขอให้ตระกูลของเขารักษาให้ในแต่ละปี และในตระกูลนั้น ทักษะการแพทย์ของคุณโซคราติสสูงที่สุด เพราะฉะนั้นคำถามของคุณไร้สาระมากค่ะ"

ท่านอู๋ฟังแล้วพยักหน้าด้วยความพอใจ

"สายตามองคนของลอร่าแม่นยำเสมอ ถ้าอย่างนั้นพวกคุณเตรียมตัวเพื่อเข้าร่วมการคัดเลือกหมอที่บริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อในวันมะรืนนี้"

"ได้!"

......

โรงแรมเมิ่งเซิง โรงแรมหรูระดับห้าดาว ห้องสวีทประธานาธิบดี

เจียงชื่อมีศัตรูมากมายก็จริง แต่คิดไปคิดมาก็เดาไม่ออกว่าศัตรูคนไหนที่จับตาดูเขาขนาดนี้ มาถึงวันแรกก็หาเรื่องกันเลย

"ช่างเถอะ คิดต่อไปก็ไร้ความหมาย หากอีกฝ่ายจะทำร้ายเรา ครั้งแรกไม่ได้ย่อมมีครั้งที่สอง หลังจากนี้มีโอกาสมากมายในการสืบหาตัวการ"

หยุดไปนิดหน่อย เขากล่าวต่อ "ตอนนี้จุดสนใจของเราควรจะอยู่ที่บริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อ"

"มะรืนนี้ บริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อจะทำการคัดเลือกหมออีกครั้ง ฉันต้องผ่านการคัดเลือกให้ได้ถึงจะเข้าใกล้ความจริง"

เขามองเมษ "นายสืบอาการป่วยของเจียงห้านเฟยถึงไหนแล้ว"

เมษส่ายหัว "ไม่ได้อะไรเลยครับ โรคของเขาประหลาดมาก ต่างคนต่างพูดกันคนละแบบ ไม่มีที่เชื่อถือได้เลย"

เจียงชื่อถอนหายใจ กัดแอปเปิลไปหนึ่งคำ กินไปพูดไป "ดูท่าหนนี้ฉันได้แต่โยนหินถามทาง หวังพึ่งความสามารถของตัวเองอย่างเดียวในการเข้าร่วมการคัดเลือกหมอ"