จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1023

เมื่อเห็นว่าเรื่องราวดำเนินไปในทิศทางที่ย่ำแย่ หลิวจิ่งหมิงรีบลุกขึ้นและเกลี้ยกล่อม "พอได้แล้ว เหล่าฉางนี่นายจะทำอะไร ยกเหล้าออกไปเดี๋ยวนี้เลย!"

ฉางเซี่ยงตงหัวเราะ "ผู้จัดการหลิว คุณก็เห็นแล้วนี่ครับว่าไม่ใช่ผมที่อยากดื่ม คุณชายเจียงเป็นคนอยากดื่ม ผมแค่ทำตามที่คุณชายเจียงต้องการเท่านั้นครับ"

หลิวจิ่งหมิงขมวดคิ้ว หันกลับไปพูดกับเจียงชื่อ "คุณชายเจียงครับ เหล้านี้ดีกรีสูงเกินไป ดื่มแล้วไม่ดีต่อร่างกายนะครับ ผมว่าพอเถอะ"

เขายื่นบันไดให้เจียงชื่อก้าวลงมา

หากเจียงชื่อลงบันไดมา ใช่ว่าจำต้องดื่มเหล้าแก้วนี้ให้ได้

แม้จะขายหน้านิดหน่อย โดนดูถูกจากพวกที่รอดู แต่ก็ยังดีกว่าดื่มจนกระอักเลือดล่ะน่า

ทว่า เทพแห่งสงครามชูร่ามีหรือจะยอมถอย

เจียงชื่อพูดยิ้มๆ "เหล้าดีขนาดนี้ชาตินี้ก็ใช่ว่าจะมีโอกาสได้ชิม หากไม่ดื่มวันนี้ผมต้องเสียใจไปทั้งชีวิตแน่นอนครับ"

เรื่องนั้น....

หลิวจิ่งหมิงพูดอะไรไม่ออก

ยื่นบันไดไปให้แล้ว คุณกลับพุ่งเข้าไปหากระบอกปืน เช่นนั้นใครก็ช่วยคุณไม่ได้จริงๆ

เริ่นจื่อหลันอีกด้านกังวลมากเช่นกัน เธอกำลังจะเอื้อมมือไปดึงเจียงชื่อให้เจียงชื่ออย่าดื่ม แต่เมษกลับห้ามเริ่นจื่อหลันไว้

เมษส่ายหัวเล็กน้อย

ในฐานะลูกน้องคนสนิทที่ติดตามเจียงชื่อทำสงครามทั้งขึ้นเหนือลงใต้ เมษรู้ดีกว่าเจียงชื่อกินเหล้าได้แค่ไหน

ต่อให้คนจำนวนมากมายนี้รวมกันยังดื่มสู้เจียงชื่อคนเดียวไม่ได้ มีอะไรต้องกังวลกัน

คนอื่นอาจไม่รู้ข้อนี้ คิดแต่ว่าเจียงชื่อถูกบีบคั้นจนทำอะไรไม่ได้ ถึงต้องจำใจดื่มเหล้าชิงเหอต้าฉวี่ทั้งแก้ว จึงรอหัวเราะเยาะเจียงชื่อกันหมด

ท่ามกลางสายตามากมาย เจียงชื่อยกแก้วเหล้าขึ้น ก่อนจะเหลือบมองฉางเซี่ยงตงเป็นคนสุดท้าย

"หัวหน้าฉาง ผมจะดื่มแล้วนะ คุณไม่เสียดายใช่ไหม"

"ไม่เสียดาย ดื่มไปตามสบายเลยครับ"

"ถ้าอย่างนั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะ"