จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1092

"แต่เห็นชัดๆ ว่าคุณ......"

"เห็นชัดๆ ว่ากินยาต่อหน้าทุกคนเหรอ"

เจียงชื่อหัวเราะเหอะๆ เอาหมากฝรั่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง เงยหน้าขึ้น เอาหมากฝรั่งใส่ลงไปในปาก แล้วเคี้ยว

"ผมกินแล้วใช่ไหม" พูดพลาง เจียงชื่อยกมือ หมากฝรั่งชิ้นนั้น อยู่ในมือของเขาด้วยสภาพเดิม เขาไม่ได้กิน!

งั้นแสดงว่า เมื่อกี้เจียงชื่อใช้วิธีตบตา วิธีเดียวกัน หลอกให้ทุกคนเข้าใจว่าเขากินยาเม็ดนั้นแล้ว แต่อันที่จริงไม่ได้กิน แต่เขาซ่อนไว้ในมือตลอดเวลา

จนกระทั่งเมื่อครู่ ใช้โอกาสตอนหลิวจิ่งหมิงไม่ทันสังเกต ดีดใส่ปากเขา บังคับให้กลืนลงท้อง

หลิวจิ่งหมิงหน้าซีดเผือด

เขาชี้เจียงชื่อ แล้วพูดว่า "ดังนั้นที่คุณทำเมื่อกี้ คือเล่นละครกับผมงั้นเหรอ"

"ไม่ใช่ทั้งหมด" เจียงชื่อยื่นมือมาแย่งเครื่องควบคุมเสียงจากหลิวจิ่งหมิง "อันที่จริงผมอยากรู้เหมือนกันว่าประสิทธิภาพของยานี้คืออะไร รวมไปถึงควบคุมพฤติกรรมคนได้อย่างไร"

"ที่ให้ความร่วมมือกับคุณเมื่อครู่ ทำให้ผมเข้าใจกระบวนการทั้งหมด ที่พวกคุณใช้ยาควบคุมคนอื่น"

"คนฉลาดคิดใคร่ครวญ ย่อมมีวันผิดพลาด"

"หลิวจิ่งหมิง คุณแพ้แล้ว"

แพ้แล้วงั้นเหรอ

แพ้แล้ว!

หลิวจิ่งหมิงเบิกตาโตมองเจียงชื่อ ไม่กล้าเชื่อความจริงนี้

เขาไม่คิดมาก่อนว่าตัวเองจะแพ้คนอื่นด้านไหวพริบ จนกระทั่งตอนนี้ เขาเพิ่งเข้าใจว่าเหนือคนยังมียอดคน เหนือเขายังมีเขา

ความสามารถของเจียงชื่อ น่ากลัวกว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้

"ไม่ ผมไม่มีทางแพ้!"

หลิวจิ่งหมิงกระโจนเข้าไปหาเจียงชื่อ แต่เจียงชื่อถอยไปข้างหลัง ทำให้เขากระโจนใส่อากาศ

เจียงชื่อพูดอย่างราบเรียบว่า "คุณลืมไปแล้วเหรอ ผมทำการรบอยู่เวสเตอร์แลนด์หลายปี คุณคิดว่าจะเอาชนะด้านกำลังกับผมได้เหรอ"

เอาชนะได้อีกครั้ง!

หลิวจิ่งหมิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง และเดินไปยังประตูห้องทำงาน

เจียงชื่อส่ายหน้า พูดเบาๆ ว่า "หลิวจิ่งหมิง ไม่คอแห้งเหรอ ไม่รู้สึกหนักหัวเหรอ"

นี่......

นี่เป็นคำพูดที่หลิวจิ่งหมิงเพิ่งถามเจียงชื่อ ตอนนี้เจียงชื่อถามกลับไปเหมือนเดิม

หลิวจิ่งหมิงแข็งทื่อ

เขาคอแห้งมาก หนักหัวมาก เขามองเจียงชื่อเอาเครื่องควบคุม จ่อตรงปาก

"คุณ......คุณจะทำอะไร" หลิวจิ่งหมิงถามอย่างหวาดผวา

เจียงชื่อยิ้มร้ายกาจ พูดอย่างเฉยชาว่า "หลิวจิ่งหมิง ไปเต้นที่ล็อบบี้สักหน่อยสิ"

แววตาของหลิวจิ่งหมิงอ่อนลง

"รับทราบครับเจ้านาย"