จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 137

บทที่ 137 ศักดิ์ศรีของลูกผู้ชาย

ซุนจวิ้นเฟิงมองเจียงชื่อพลางว่า “อ้อ ฉันเข้าใจละ นายคงไม่คิดจะพาคุณหนูติงไปขึ้นรถไฟฟ้าหรอกใช่ไหม? มันก็ใช่ รถไฟฟ้าทั้งสายมูลค่าพันกว่าล้าน แพงกว่ารถหรูฉันเยอะมากเลย ฮะฮะ”

“เพียงแต่ว่า...ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานพอดี เจียงชื่อ นายคิดจะให้เมียสวยๆคนนี้ไปขึ้นในรถไฟฟ้า ยืนเบียดเสียดกับพวกผู้ชายเนื้อตัวเหม็นนั่น ใจนายทนได้หรือไง?”

“นายเองก็เป็นผู้ชาย จะมีศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายหน่อยไม่ได้หรือไง?”

เจียงชื่อสีหน้าเรียบเฉย ไม่มองซุนจวิ้นเฟิงเลยสักนิด เขาหยิบกุญแจรถออกมาเงียบๆ

“เมิ่งเหยน ไปกันเถอะ”

“อืม!”

เจียงชื่อจูงมือติงเมิ่งเหยนจากไป

ซุนจวิ้นเฟิงยืนสบถไล่อยู่ด้านหลัง “ไอ้ขยะ ยังกล้ามาโอ้อวดต่อหน้าฉันอีก? ไม่ลองส่องกระจกชะโงกดูเงาตัวเองบ้าง แกมันเป็นตัวอะไรน่ะ?”

เขาหยิบกุญแจรถออกมา กำลังจะเดินไปเปิดประตูรถ ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องด้านหลังตน

“หือ?”

ซุนจวิ้นเฟิงหันกลับมามอง พบเห็นข้างถนนจู่ๆก็มีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันมองรถคันหนึ่งอย่างเพ้อฝัน

“รถคันนั้นมัน...รถโรลส์รอยซ์รุ่นลิมิเต็ด?!”

ซุนจวิ้นเฟิงที่ค่อนข้างเชี่ยวชาญเรื่องรถ มองแวบเดียวก็แยกแยะชนิดของรถคันนั้นออก

คนที่สามารถขับรถแบบนี้ แค่สองคำเลย เศรษฐีผู้ดี

รถแบบนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนก็สามารถมีได้ ต่อให้มีเงินก็ไม่แน่ว่าจะขับได้ รถโรลส์ลอยซ์ ถือเป็นสัญลักษณ์ของฐานะ

ยิ่งไปกว่านั้นเป็นรุ่นลิมิเต็ดด้วย?

เทียบกับรถคันนั้นแล้ว รถ BMW X6รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นของตัวเองนี่ดูไม่ได้เลย เหมือนกับเก็บมาจากกองขยะยังไงยังงั้น

ด้วยฐานะของเขา ชาตินี้คงไม่มีทางขับรถระดับนั้นได้หรอก

ซุนจวิ้นเฟิงขมวดคิ้ว พูดพึมพำกับตัวเองว่า “บ้านติงมีคนขับรถแบบนี้ได้ด้วยเหรอ?”

เขาส่ายหัว

เป็นไปไม่ได้ คนบ้านติงไม่มีทางทำได้แน่