จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 152

“ อืม......ดูเหมือนว่าคุณติง จะไม่อยู่นะครับ? ”

“ ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวก่อนนะครับ ”

ยังคิดจะหนี?

เจียงชื่อเหยียบไปที่ไหล่ของซุนจวิ้นเฟิง เขา ‘ กระแทก ’ลงไปบนพื้นอย่างแรง จากนั้นเอื้อมมือไปยืมโจ๊กมาหนึ่งชาม งัดปากขึ้นอย่างทุลักทุเลแล้วเทลงไป บังคับให้ซุนจวิ้นเฟิงกลืนโจ๊กในชามทั้งหมดลงไป

จากนั้น เขาได้กางขาออก

ซุนจวิ้นเฟิงหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ เขารู้ในโจ๊กถ้วยนั้นมีอะไรอยู่

กลืนลงไป คาดว่าคืนนี้น่าจะ “ อึดอัด ” ถึงขั้นบ้าเป็นแน่

“ เจียงชื่อ คุณ...... ”

เขาเอามือกุมหัว รู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัวอย่างบอกไม่ถูก ยานั้นแรงมากเกินไป แค่เพียงดื่มลงไปก็มีออกฤทธิ์ในทันที

“ นายอยู่ที่นี่รอให้ดีก็แล้วกัน ”

ซุนจวิ้นเฟิงไม่เข้าใจ จึงถามขึ้น “ เจียงชื่อ คุณหมายความว่าอย่างไร? ทำไมคุณถึงต้องให้ผมอยู่ที่นี่ด้วย? ”

ก่อนที่จะพูดจบ ก็เหลือบไปเห็นข้างเตียงมีอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวไปมา และได้สะบัดผ้าห่มออก

หมู

หมูตัวเมีย!

ใจของซุนจวิ้นเฟิงได้ตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ด้วยปฏิภาณไหวพริบของเขา ก็เข้าใจในทันทีว่าเจียงชื่อต้องการจะทำอะไร

เขาเพิ่งกินโจ๊กที่ได้วางยาเขาไปเต็มๆหนึ่งถ้วย

แล้วในห้องยังมีหมูตัวเมียถูกขังอยู่ด้วย

ไม่รู้ว่าทำไม ซุนจวิ้นเฟิงถึงได้นึกถึงคำพูดหนึ่งที่เสี่ยวเฮยได้พูดกับเขาเมื่อตอนเย็น ‘ ยานี้แรงมากนะ แค่ดื่มลงไปถ้วยเดียว ถึงจะเป็นหมูตัวเมียก็ยังจะเอาได้!’

เขามองไปที่เจียงชื่อด้วยความกลัว “ ไม่นะ อย่าทำแบบนี้เลย ปล่อยผมไปเถอะ ”

เจียงชื่อยิ้มแสยะ “ ขอมอบประโยคหนึ่งให้คุณนะ กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นคืนสนอง ”

เขาออกไปจากห้อง แล้วปิดประตู จากนั้นจัดการกับประตูด้านนอก เพื่อให้แน่ใจว่าคนข้างในนั้นจะเปิดออกมาไม่ได้

ซุนจวิ้นเฟิงรีบพุ่งไปที่ประตู พยายามเปิดประตูออกอย่างไม่คิดชีวิต แต่ประตูที่ราวกับว่าถูกปิดตายจากเจียงชื่อนั้น ไม่สามารถที่จะเปิดออกได้จริงๆ

เขาตะโกนร้องจนเสียงแหบเสียงแห้ง แต่กลับไม่มีใครอยู่ข้างนอกเลย

นี่ไม่น่าแปลกใจ