จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 164

เรื่องถัดมาต่อจากนั้น มันก็ราบรื่นและไปได้ด้วยดีเอามาก โหลวซินเยว่ก็ได้กลายเป็นนางเอกหนังของฉีอิงจือเป็นที่เรียบร้อย

หลายวันที่อยู่ด้วยกันมานี้ ทั้งสองก็สนิทสนมกันขึ้นมาเหลือเกิน ทั้งวันก็ตัวติดกันตลอด ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร หรือไม่มีเรื่องอะไร ทั้งสองคนก็จะขดตัวอยู่ในห้อง เพื่อดูบทละครด้วยกัน ทั้งสองยิ่งอยู่ก็ยิ่งดูสนิทสนมกันเอามาก เกินเพื่อนร่วมงาน

เสียงของคนภายนอก มันก็ต่างซุบซิบกันแบบหนาหนู จนลอยเข้ามาถึงหูของเริ่นจื่อหลัน

ตอนแรก เริ่นจื่อหลันก็ไม่ได้คิดอะไรเหมือนกัน จนกระทั่งมีอยู่วันหนึ่ง วันที่เธอเห็นสามีของตัวเองซ้อมบทให้โหลวซินเยว่ โดยฝ่ายชายก็มีการโอบไปที่เอวของฝ่ายหญิง ทั้งสองคนก็ดูกุ๊กกิ๊กกันต่อหน้าสาธารณชนแบบไม่แคร์อะไรทั้งสิ้น

ภาพภาพนั้น ที่เริ่นจื่อหลันเห็น มันก็เปรียบเสมือนมีดอันแหลมคม ที่กำลังกรีดแทงอยู่บริเวณหัวใจของเธอ มันเจ็บเสียจนเธออยากจะกระอักเลือดออกมาปานนั้น

วันนี้ เริ่นจื่อหลันก็เปิดคอร์สการแสดงของตัวเองตามปกติ และสิ่งที่มันดูบังเอิญเอามากก็คือ โหลวซินเยว่ก็ได้มาเป็นนักเรียนของเธอคนหนึ่งด้วย

“ โหลวซินเยว่ ที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ เธอไม่ได้ยินหรือไง? ”

“ มาแสดงให้ทุกคนดูหน่อย ”

จากนั้น โหลวซินเยว่ก็เดินไปอยู่ต่อหน้าของทุกคน และนำสิ่งที่เริ่นจื่อหลันสอนไปทั้งหมดแสดงออกมา แต่ผลปรากฏการณ์แสดงนั้นของเธอ ว่ามันแย่เอามาก

เริ่นจื่อหลันจึงพูดออกมาแบบโมโหอย่างยิ่งว่า “ ฉันสอนแบบนี้เหรอ? โหลวซินเยว่ เธออย่าคิดว่าตัวเองพอมีชื่อเสียงแบบนี้ แล้วจะคิดว่าตัวเองเก่งนะ ตอนที่ฉันแสดงอยู่ที่ฮอลลีวูด นักแสดงแถวหน้าของโลกที่มากความสามารถพวกนั้น พวกเขาต่างก็ตั้งใจศึกษาเรื่องใหม่อยู่ตลอด และพยายามพัฒนาฝีมือการละครของตัวเองอยู่ทุกเมื่อนะ เธอรู้หรือเปล่า!? ”

“ ตอนนี้ เธอก็แค่พอมีชื่อเสียงขึ้นมาหน่อยๆ แต่ก็ทำตัวเป็นน้ำเต็มแก้วแล้วเหรอ? ถ้าเธอยังเป็นแบบนี้อีก แล้วจะประสบความสำเร็จจริงๆ ได้อย่างไรกัน? ”

โหลวซินเยว่ยิ้มหัวเราะออกมาแบบเย็นยะเยือก พร้อมกับพูดว่า “ คุณก็พอได้แล้วมั้งคะ การแสดงในครั้งนี้ มันก็ต้องปรบมือให้อยู่เหมือนกัน แต่ฉันก็อยากจะบอกไว้อย่างหนึ่ง ถึงแม้ว่าฉันจะแสดงมันได้ไม่ค่อยดี แต่มันก็สามารถทำให้คนที่เห็น รู้สึกหลงได้แบบหัวปักหัวปำ แต่กับบางคน ที่ถึงแม้จะแสดงได้ดีเป็นอย่างมาก แต่ก็เป็นเพราะใบหน้าที่ร่วงโรยเหี่ยวเฉาไปตามกาลเวลา มันก็ไม่สามารถที่จะทำให้ความอยากของผู้ชายปะทุขึ้นมาได้หรอกค่ะ ”

ในคำพูดนั้นของเธอ มันกำลังบอกว่าเริ่นจื่อหลันอายุมากแล้วชัดๆ และมันก็ทำให้สามีของเธอ ไม่ได้รู้สึกสนใจอะไรในตัวเธอแล้ว

“ แก!!”

“ ฉันทำไมคะ? ”

ทั้งสองคนปะทะกันขึ้นมา นักแสดงหญิงคนอื่นของบริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้อง ก็ไม่ได้ห้ามพวกเธอสองคนเลย ต่างก็นั่งดูโชว์ตลกนี้

จนกระทั่งเสียงมันยิ่งอยู่ยิ่งดัง จึงทำให้ไปถึงหูของฉีอิงจือ

เขาสั่งให้พวกเธอทั้งสองหยุดลง และถามว่า “ ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น? ”