จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 165

“ ผมกำลังเรียกสติคุณอยู่ต่างหาก ”

“ อย่าคิดว่าตัวเองเป็นครูสอนการแสดง แล้วจะทำอะไรได้หมด ถ้าไม่มีผม คุณมันก็ทำอะไรไม่ได้หรอก ”

“ ไปกันเถอะ ”

ฉีอิงจือควงแขนของโหลวซินเยว่ต่อหน้าของทุกคนออกไปจากห้องแสดงนั้น

โหลวซินเยว่ชูนิ้วกลางใส่เริ่นจื่อหลัน พร้อมกับแสดงสีหน้าแบบผู้ชนะออกมา นักแสดงคนอื่นที่อยู่ในห้อง ต่างลุกขึ้นและเดินออกไป แต่ไม่มีใครเลยสักคน ที่จะไปพยุงเริ่นจื่อหลันขึ้นมา

นักแสดงทุกคนของบริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้อง ต่างก็คิดถึงแต่ตัวเองเท่านั้น ไม่มีใครหรอก ที่จะไปสนใจคนอื่น

เริ่นจื่อหลันยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า ตอนนี้ น้ำตาของเธอมันก็ค่อยๆ ที่จะไหลรินออกลงจากดวงตาทั้งสองข้าง

เธอยื่นมือออกมา และจับไปที่สร้อยคอของตัวเอง ในสร้อยคอที่เป็นเพชรน้ำดีชิ้นนั้น มันมีรูปผู้ชายคนหนึ่งอยู่

“ ห้านเฟย คุณอยู่ที่ไหนคะ? ฉันคิดถึงคุณเหลือเกิน ”

“ ที่ฉันกลับมาจากต่างประเทศ ก็เพื่ออยากจะเจอคุณ ”

“ ฉันแค่อยากจะเจอคุณอีกสักครั้งเท่านั้น ถ้าฉันตายไป ฉันก็จะตายแบบตาหลับแล้ว ”

“ ห้านเฟย…… .”

เริ่นจื่อหลันใช้มือทั้งสองข้างของตัวเองกอดไว้กับสร้อยเพชรเส้นนั้น และร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

ตอนนี้ ในส่วนของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์นั้น ทั้งผู้กำกับและทีมงานทุกคน ต่างก็กำลังเร่งถ่ายในส่วนของตัวเองไป ทั้งทีมนั้น ก็กำลังรับผิดชอบกับงานที่ตนเองได้รับอย่างจริงจังและขะมักเขม้น

ผู้กำกับประสานงานต่อฝ่ายบทละคร และในทุกคืน พวกเขาก็พูดคุยและถกเถียงกับบทละคร เพื่อหาข้อสรุปที่ดีที่สุดกันจนดึกดื่น

ส่วนพนักงานฝ่ายประชาสัมพันธ์ ก็รีบที่จะถอดถอนทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับโหลวซินเยว่ออกไป พร้อมทั้งรายงานให้หลิงเหยารับทราบทุกอย่าง นำชื่อเสียงทั้งหมดของหลิงเหยายกระดับขึ้นมา เท่าที่จะทำได้

เรื่องทั้งหมดนี้ มันดำเนินการด้วยความรัดกุม