จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 191

คางคกถอนหายใจ “โอ้ ในเมื่อพูดด้วยดีๆไม่ยอมทำตาม ก็คงต้องใช้กำลังบังคับแล้วล่ะ แต่ช่างมันเถอะ ในเมื่อเธอไม่อยากจะหาเงิน ฉันก็จะไม่ให้อีกต่อไป ไส้เดือน คืนนี้นายก็ลองลิ้มรสก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันจะกินที่เหลือต่อจากนายเอง”

“เฮ้เฮ้ ในที่สุดก็พูดอะไรที่เป็นคนสักทีนะ”

ไส้เดือนคว้าผมของหลิงเหยาพร้อมกับเดินตรงไปที่ห้อง

หลิงเหยาได้แต่ดิ้นรนและคร่ำครวญอยู่บนพื้น

“ปล่อยฉัน แกปล่อยฉันนะ”

“ขอร้องเธออย่าทำแบบนี้ ฉันทำไม่ได้หรอกนะ”

ยิ่งผู้หญิงกรีดร้องมากเท่าไหร่ ฝ่ายชายก็ดูเหมือนจะตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น ฮอร์โมนในร่างกายถูกปลดปล่อยออกมาอย่างเต็มเปี่ยม ทันใดนั้นสมองก็ถูกครอบงำด้วยสัตว์ป่าที่กระหาย

ค่ำคืนนี้ไม่มีดวงจันทร์ และไม่มีดวงดาว

ดูมืดเป็นพิเศษ

แต่ก็ยังคงมีเสียงเล็กๆที่สว่างขึ้นมา ซึ่งนั่นก็คือแสงของหิ่งห้อยนั่นเอง แม้แสงจะไม่ได้มีมากมาย แต่มันก็เพียงพอที่จะเป็นเหมือนความหวังให้ในยามที่มืดมิดเช่นนี้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเล็กน้อย ได้ทำลายบรรยากาศในที่แห่งนี้ไปอย่างสิ้นเชิง

ดวงตาและมือของไส้เดือนนั้นก็ช่างว่องไว รีบเอาไปปิดปากของหลิงเหยาในทันที เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้เธอได้ขอความช่วยเหลือใดๆ

คางคกขยิบตาให้กับโม่ซ่าวหง

โม่ซ่าวหงพยักหน้า พร้อมกับจัดแจงเสื้อผ้าของเขาสักครู่ จากนั้นก้าวเดินไปที่ประตูเพื่อเปิดออกและมองออกไป

จึงได้เห็นชายร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านนอก

“นายเป็นใคร？”

“เจียงชื่อ”

“ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย มีอะไรหรือเปล่า？”

“ฉันมาหาหลิงเหยา”

“วันนี้หลิงเหยาไม่ได้มาที่นี่ นายไปเถอะ”

สีหน้าของเจียงชื่อนั้นเปลี่ยนไปเล็กน้อย “โอเค งั้นฉันไปก่อนแล้วกัน แล้วเมื่อเธอกลับมา ฝากคุณไปบอกเธอที่ว่าฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”