จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 200

สรุปบท บทที่ 200 ไม่ค่อยมีใครรู้จัก: จอมนักรบท้าโลก

ตอน บทที่ 200 ไม่ค่อยมีใครรู้จัก จาก จอมนักรบท้าโลก – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง

บทที่ 200 ไม่ค่อยมีใครรู้จัก คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายใช้ชีวิต จอมนักรบท้าโลก ที่เขียนโดย ต้วนจื้อเวยหนีซือ เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย

“เฟิ่งหย่า พูดแบบนี้ได้ยังไงกัน?”หวางจื้อหรงจงใจขัดจังหวะ แล้วหันกลับไปพูดกับฉี่ซานว่า “ฉี่ซาน นายอย่าไปใส่ใจเลยนะ”

ฉี่ซานโบกมือไปมา “ไม่ต้องกังวลไป ก็แค่วัยรุ่นเอง”

บรรยากาศในห้องจัดเลี้ยงมักจะดูแปลกๆ อยู่เสมอ ดูเหมือนทุกคนจะเข้ากันได้ดี แต่จริงๆ แล้วพวกเขากลับเปรียบเทียบกันอยู่ตลอด

หวางจื้อหรงจับจุดของ‘เจียงชื่อ’ได้ อีกทั้งยังกดดันติงฉี่ซานอยู่เรื่อยๆ

เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขามีความสุขมากขนาดนี้

ขณะที่กินและดื่มอยู่นั้น สวีชงก็ยืนขึ้นพร้อมกับพูดกับหวางจื้อหรงว่า “พ่อครับ ผมไม่ได้เตรียมของขวัญสำหรับวันหยุดมาให้เลย ผมรู้ว่าพ่อชอบศิลปะพู่กันจีน ผมก็เลยซื้อสมุดเลียนแบบมาให้พ่อ หวังว่าท่านจะชอบนะครับ”

“โอ้?ไหนหยิบมาให้ดูทีซิ”

สวีชงหยิบสมุดลอกเลียนแบบจากด้านข้างของเขาแล้วเปิดออกทันที

หลังจากเห็นเนื้อหาในหนังสือลอกเลียนแล้ว หวางจื้อหรงก็ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว นี่ไม่ใช่หนังสือลอกเลียนแบบธรรมดา แต่มันเป็นผลงานของถังไป่หู่--《สมุดลอกวังคางคก》!

คนทั่วไปรู้แค่ว่าภาพวาดของถังไป่หู่นั้นยอดเยี่ยมมากแค่ไหน ศิลปะพู่กันจีนของเขาอยู่ท่ามกลางทุกๆคน อีกทั้งยังเป็นประวัติศาสตร์อีกด้วย

ศิลปะพู่กันจีนของถังไป่หู่นั้นหายาก และการที่สืบทอดมานั้นหายากยิ่งกว่า

ปัจจุบันศิลปะพู่กันจีนของถังไป่หู่มีมูลค่ามากกว่าสิบล้าน เป็นสิ่งที่ สามารถ​พบเจอได้ แต่ไม่สามารถเรียกร้องมันมาได้!

ของขวัญชิ้นนี้ มีมูลค่ามากเกินไป

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนอย่างหวางจื้อหรงที่ศึกษาศิลปะพู่กันจีนมาหลายปี เมื่อได้รับของขวัญแบบนี้ ก็ชอบเป็นอย่างมาก เป็นสิ่งที่ไม่สามารถใช้เงินมาวัดมูลค่าใดๆได้อีก

“ดี ดีมาก เยี่ยมสุดๆ!”

“สวีชง นายน่าจะใช้เงินไปจำนวนไม่น้อยเลยใช่ไหมเพื่อให้ได้ภาพนี้มา?”

สวีชงยิ้มออกมาเล็กน้อย “ไม่มากเลยครับ พอดีมันถูกรวบรวมมาจากเพื่อนอีกที ราคาถูกกว่าตลอดเกือบครึ่งเลย แค่สิบกว่าล้านครับ”

สิบกว่าล้าน?

ในทางกลับกัน ติงฉี่ซานและติงเมิ่งเหยนต่างพากันก้มศีรษะลง ถอนหายใจและขมวดคิ้วออกมา

ในเวลานี้เอง หวางจื้อหรงก็ถามเจียงชื่อว่า “หลานชายของฉัน วันนี้เธอไม่ได้มามือเปล่าเสมอไปใช่ไหม?น่าจะมีของขวัญมาให้พ่อตาสักหน่อยใช่ไหมล่ะ?”

เฟิ่งหย่าที่อยู่ด้านข้างก็หัวเราะเยาะออกมา “พ่อ อย่าทำให้คนอื่นอับอายแบบนี้สิคะ เงินเดือนแปดพันหยวน จะเอาไปซื้ออะไรได้? แบบนี้ไม่ได้ทำให้ครอบครัวต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอับอายหรอกเหรอคะ?”

หวางจื้อหรงนั้นก็ทำตัว‘ตื่นมาจากฝัน’และยังคงพูด‘ขอโทษ’ไปเรื่อยๆ “ขอโทษทีขอโทษ ฉันผิดเองแหละ ฉันขอนายมากเกินไป”

การแสดงออกของพ่อและลูกสาวของตระกูลติงยิ่งหนักขึ้นไปอีก

สีหน้าของเจียงชื่อค่อนข้างสงบ เขาวางตะเกียบในมือลงแล้วพูดเบา ๆ ว่า “อันที่จริง ผมก็ได้ซื้อสมุดลอกเลียนแบบให้พ่อตาด้วยเหมือนกันครับ”

สวีชงยิ้ม “โอ้?นายก็ซื้อสมุดเลียนแบบมาเหมือนกันเหรอ?ใช่ที่เป็นแบบราคาแปดเหรียญในร้านขายเครื่องเขียนหรือเปล่าล่ะ?”

หวางเฟิ่งหย่ามองบน “ไร้สาระ ตอนนี้ราคาน่าจะถึงสิบหยวนแล้วล่ะใช่ไหม?”

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบท้าโลก