จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 207

การแสดงออกของเจียงชื่อนั้นยังคงนิ่งสนิท

เขามองไปที่เวที พร้อมกับพูดกับติงฉี่ซานว่า “พ่อครับ อย่าไปสนใจ หลิงเหยาจะมาร้องเพลงให้แก่ท่านจริงๆ”

เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมรับอีกเหรอ？

ติงฉี่ซานเริ่มที่จะสงสัยใน‘ตัว’ของเจียงชื่อ คนแบบนี้ เหมาะสมที่จะมาอยู่กับลูกเขาของตนจริงๆเหรอ？

เขาถึงกับทำอะไรไม่ถูก เขาไม่อยากที่จะมองเจียงชื่ออีกต่อไป ได้แต่หันหน้าไปมองที่เวทีแทน

ในเวลานี้ หลิงเหยามาบนเวทีที่รายล้อมไปด้วยฝูงชน หลังจากจัดระเบียบกระโปรงเล็กน้อยแล้ว จากนั้นก็หยิบไมโครโฟน พร้อมกับส่งรอยยิ้มอันแสนหวานที่เป็นเอกลักษณ์นี้ออกมา

“สวัสดีค่ะ ทุกๆท่าน ฉันคือตัวน้อยที่น่ารักของทุกท่าน--หลิงเหยาค่ะ”

หลังจากแนะนำตัวเสร็จ ด้านใต้ของเวทีก็มีเสียงปรบมือและเสียงกรีดร้องดังสนั่น

“หลิงเหยา ฉันรักคุณ~~”

“นั่นคือหลิงเหยาจริงๆไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะได้มาเจอหลิงเหยาที่นี่ แค่นี้ชีวิตนี้เพียงพอแล้ว”

“สวรรค์และพื้นดิน นี่เป็นนางฟ้าตัวน้อยๆที่ทำให้ใจปรารถนาของฉันนั้นบรรลุผล”

เมื่อมองดูฝูงชนที่บ้าคลั่งในกลุ่ม หลิงเหยาได้แต่โบกมือให้ฝูงชนอย่างเงียบๆ

หลังจากนั้นเธอยกไมโครโฟนขึ้นและพูดว่า “วันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อร้องเพลงให้กับสุภาพบุรุษท่านหนึ่ง เพลงใหม่นี้แต่งโดยอาจารย์หลัวเซิ่ง 《ที่แท้ความสุขอยู่ในกำมือแล้ว》”

“เพลงนี้ยังไม่ได้ออกอากาศอย่างเป็นทางการ วันนี้ก็เป็นวันแรกที่ฉันได้มาร้องในที่สาธารณะแบบนี้ หวังว่าทุกคนจะชอบกันนะคะ”

ทุกคนในกลุ่มผู้ชมคลั่งไคล้

มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์มากแล้วที่ได้เห็นเธอที่นี่ นับประสาอะไรกับได้ฟังเธอร้องเพลงล่ะ？

จริงๆแล้ว หลายๆคนคงคิดว่าหลิงเหยานั้นเป็นแค่นักแสดง ไม่รู้เลยว่าเธอจะร้องเพลงได้ด้วย วันนี้ได้มาฟังหลิงเหยาร้องเพลง ถือว่าเป็นบุญวาสนาจริงๆ

หวางจื้อหรงที่อยู่ด้านข้างนั้นก็รู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง

ทำไม…

ทำไมสิ่งที่เกิดขึ้นถึงได้สอดคล้องกับสิ่งที่เจียงชื่อพูดกันนะ？เป็นไปได้ไหมว่า…